«Ο Ιωάννης Δαβίδ, ποιμένας του Θεού». Μέρος Β

• Μέρος Α

Η αρκούδα και τα πρόβατα

Ο Ιωάννης Δαβίδ γεννήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου 1920 στο χωριό Πλάι, πάνω από το χωριό Στρούνγκαρ, στα βουνά. Ήταν ένα δυστυχισμένο παιδί, σημαδεμένο από τη μοίρα και δεν τον παρηγορούσε κανείς. Δεν είχε δει ποτέ τον πατέρα του και η φτωχή μητέρα του, που ήταν τολμηρή να γεννήσει χωρίς σύζυγο, πέθανε όταν ήταν τριών ετών. Έτσι έμεινε στην αγκαλιά της θείας και του θείου του.

Ήταν ακόμη πολύ μικρός όταν ο θείος του αρρώστησε και η θεία του τον έστειλε σε έναν ερημίτη στη γειτονιά του χωριού Στρούνγκαρ, στην κοιλάδα του Δολογάη, σε έναν μοναχό γνωστό για την αγιότητά του. Η θεία ήλπιζε σε θαύμα, αλλά όταν ο Ιωάννης ήρθε σε αυτόν, ο πατήρ Συμεών τον κοίταξε με συμπάθεια και στη συνέχεια του είπε να πάει γρήγορα στο σπίτι του και να πει στη θεία του ότι ο θείος του είχε τρεις μέρες ζωής. Μόνο! Και μετά θα αποχαιρετούσε από τούτο τον κόσμο.

Το χωριό Στρούνγκαρ

Αυτή η συνάντηση έμεινε για πάντα στην καρδιά του παιδιού. Από εκείνη την ημέρα συνδέθηκε με τον ερημίτη και τον επισκεπτόταν συχνά.

Καθώς περνούσαν τα χρόνια, η θεία του που τον μεγάλωσε πέθανε και ο Ιωάννης έμεινε μόνος στο σπίτι της, το οποίο του είχε δοθεί με διαθήκη. Όμως οι συγγενείς του τον μήνυσαν, κέρδισαν και τον πέταξαν έξω. Έγινε υπηρέτης, δούλεψε ως εργάτης σε έναν ύστερα σε άλλον και μετά έγινε βοσκός, πήγε στα βουνά και δόθηκε ολοκληρωτικά στις συμβουλές του ερημίτη Συμεών και στην πίστη του στο Θεό. Ίσως γι' αυτό δεν παντρεύτηκε. Η καρδιά του, γεμάτη προσευχή και ζήλο για τον Θεό, δεν είχε χώρο για καμία γυναίκα.

Με τον καιρό, η αγνή και απλή αγάπη του, στην οποία έλαμπε μόνο ο Χριστός, άρχισε να αποδίδει καρπούς, τα πρώτα θαύματα

Με τον καιρό, η αγνή και απλή αγάπη του, στην οποία έλαμπε μόνο ο Χριστός, άρχισε να αποδίδει καρπούς, τα πρώτα θαύματα. Τέτοια θαύματα, που είναι δύσκολο να τα πιστέψει κανείς, που συμβαίνουν μόνο σε μεγάλους Αγίους, και σε καμία περίπτωση δεν ταιριάζουν στο μυαλό των χωρικών του χωριού Στρούνγκαρ, αποδείχθηκαν γι' αυτόν ο φθόνος ολόκληρου του χωριού.

«Ο αδερφός Ιωάννης πήγε στα βουνά, και τότε είχαν μαζευτεί τρία κοπάδια πρόβατα από τους ανθρώπους. Το ένα ήταν δικό του, και τα άλλα δύο τα βοσκούσαν δύο αδελφοί από το Στρούνγκαρ. Τότε ξέσπασε μια καταιγίδα και τα αδέρφια αυτά αποφάσισαν να κρύψουν τα πρόβατά τους σε μια χαράδρα. Έτσι έκαναν και τα οδήγησαν σε ένα καταφύγιο στο βάθος της ρεματιάς και άφησαν τον αδερφό Ιωάννη στο στόμιο της ρεματιάς, όπου ήταν απροστάτευτος. Ξαφνικά τη νύχτα εμφανίζεται μια αρκούδα, περνάει μέσα από το κοπάδι του αδερφού Ιωάννη σαν να μην το έβλεπε, και ορμάει πάνω στο κοπάδι αυτών των αδελφών.

Το πρωί συναντήθηκαν και είπαν πόσα πρόβατα είχε σκοτώσει η αρκούδα και ρώτησαν τον αδερφό Ιωάννη πόσα είχαν πεθάνει. Τότε ο αδερφός Ιωάννης τους είπε ότι δεν είχε χάσει ούτε ένα.

— Πώς και δεν σκότωσε κανένα από τα δικά σου; Πέρασε μέσα από τα πρόβατά σουτ! Δεν τρώγονται;

Τότε, αφού κατεβήκαμε από τα βουνά, είπαμε στο χωριό τι είχε συμβεί, και όλοι ομόφωνα αποφάσισαν ότι ήταν μάγος, ένας βουντού, δεν εξηγείται διαφορετικά.

Ένα πουλί και ένα βαμμένο αυγό

Η Κοιλάδα του ποταμού Σεμπές

Στις αρχές του φετινού καλοκαιριού, είτε κάτω από τον καυτό ήλιο είτε κάτω από τη σφοδρή βροχή, περπάτησα στους λόφους της κοιλάδας του ποταμού Σεμπές αναζητώντας μαρτυρίες για τον αδερφό Ιωάννη, τον ταπεινό βοσκό που οι μοναχοί της μονής της Αφθέας τον σέβονται τόσο πολύ που τον έχουν αγιογραφήσει στο ναό δίπλα στην αγιοκατάταξη τον Αγίων. Και οι μαρτυρίες γι' αυτόν τόσο απλών ανθρώπων, όπως ο Νικόλαος και ο Δημήτριος, όσο και έγκυρων κληρικών και μοναχών, όπως η μοναχή Ιεροσολύμα, η μόνιμη ηγουμένη της μονής Ριμετς, ήταν τόσο εντυπωσιακές που ήταν σαν να άναβε μέσα στους ανθρώπους αυτούς μια φλόγα του πνεύματος όταν μιλούσαν γι' αυτόν.

Από τα λόγια τους πήρα την εικόνα ενός πνεύματος και όχι ενός ανθρώπου με σάρκα και οστά, ο οποίος είναι σε θέση να διαπερνά όχι μόνο τις αποστάσεις αλλά και τους χρόνους με το μάτι της καρδιάς. Για μέρες μετά το ταξίδι μου η πνευματική δύναμη αυτού του ανθρώπου με συνόδευε. Και με συνοδεύει και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, προσπαθώντας να αναδημιουργήσω το πορτραίτο του από τις μαρτυρίες των ανθρώπων που τον γνώριζαν. Κάποιοι τον γνώριζαν πολύ στενά, όπως ο Νικόλαος, ένας από τους πιο αφοσιωμένους μαθητές του.

«Τον είδα για πρώτη φορά το 1985. Πήγα στο μοναστήρι της Αφθίας και ήθελα πραγματικά να δω τους ανθρώπους του Θεού. Έτσι ήρθα να δω τον μοναχό Ιωάννη, για τον οποίο μου μίλησαν οι πατέρες του μοναστηριού. Επί δέκα χρόνια, προκειμένου να έρθω σε αυτόν, το έσκαγα από το εργοστάσιο κάθε εβδομάδα και κανείς δεν με έβρισκε. Ήταν η εποχή του Τσαουσέσκου, και πήγαινα να τον δω μόνο όταν δεν είχε δουλειά. Αλλά κανείς δεν ήξερε τίποτα γι' αυτό. Μου το είπε:

— Αν έρχεσαι εδώ, έρχεσαι επειδή το θέλεις, όχι επειδή κάποιος σε έστειλε.

Το μοναστήρι της Αφθαίας

Όταν πήγαινα στο κελί του, στο τραπέζι υπήρχε πάντα ένα μπολ με ζεστή σούπα και ψωμί. Η σούπα ήταν ζεστή, απλά έπρεπε να την φάω! Και αυτό γινόταν κάθε φορά που πήγαινα να τον δω! Κάθε φορά! Έτσι τον ρώτησα:

— Αδερφέ Ιωάννη, πώς ήξερες ότι θα ερχόμουν σήμερα; Ποιος σου είπε να με περιμένεις με το φαγητό έτοιμο;

— Σε σκέφτηκα χθες το βράδυ και ήξερα ότι θα έρθεις!

Ειλικρινά, δεν έχω φάει ποτέ καλύτερο φαγητό από αυτό του αδερφού Ιωάννη, ούτε καν από τη γυναίκα μου. Ήταν φτωχός. Αλλά δεν έχω ξαναφάει τέτοια σούπα στη ζωή μου. Αλλά δεν τον έχω δει ποτέ να τρώει, όλα αυτά 10 χρόνια. Είναι ακόμα ένα μυστήριο για μένα, το τι τρώει.

Και θα σας πω ότι ποτέ δεν έχω δει έναν τέτοιο άνθρωπο, έναν άνθρωπο με τόσο αγία ζωή, και ποτέ δεν έχω ακούσει για έναν τέτοιο άνθρωπο, εκτός από το Πατερικό. Όσο ζούσε ο πατήρ Ιωαννίκιος (Μπαλάν) από το μοναστήρι της Σιχαστρίας, με καλούσε συνέχεια και μου έλεγε:

— Αδελφέ Νικόλαε, σε παρακαλώ δώσε μου υλικό για τον μοναχό Ιωάννη, είναι μοναδικός στην Ορθοδοξία!

Ο αδερφός Ιωάννης δεν ήταν ούτε ιερέας ούτε μοναχός, ήταν ένας απλός βοσκός σε όλη του τη ζωή

Είπε ότι επειδή ο Αδελφός Ιωάννης δεν ήταν ούτε ιερέας ούτε μοναχός, ήταν ένας απλός βοσκός σε όλη του τη ζωή. Αν μιλήσουμε γι' αυτόν, μπορώ να σας πω μόνο ένα πράγμα: ταπεινοφροσύνη, ταπεινοφροσύνη, ταπεινοφροσύνη, ταπεινοφροσύνη και ταπεινοφροσύνη μέχρι το άπειρο! Έτσι ήταν ο αδελφός Ιωάννης».

Λέγοντας αυτά, ο Νικόλαος, ένας γεροδεμένος άντρας με πράο βλέμμα, χτυπάει το δάχτυλό του στο τραπέζι σαν να θέλει να σμιλέψει τη λέξη «ταπεινότητα» στο ξύλο.

Στις δύο ώρες που μιλήσαμε μαζί του, είδα πολλές φορές τα μάτια του να είναι έτοιμα να δακρύσουν. Κατάλαβα ότι ήθελε να έρθει ο αδελφός Ιωάννης από αυτές τις λέξεις που έβγαιναν από την ζεστή καρδιά του σαν να ήταν ζωντανός. Και τα συναισθήματά του, τόσο φλογερά και μεταδοτικά, που με διαπέρασαν.

Σπάνια (και έχω μιλήσει με πολλούς) έχω δει σε μαθητή τόσο βαθιά αγάπη για τον πνευματικό του. Και αυτή η σχεδόν πυρετώδης κατάσταση του μυαλού του τροφοδοτούνταν συνεχώς από την ανάκληση γεγονότων που μπορεί να δει κανείς μόνο στους βίους των αγίων ή στον πατήρ Αρσένιο (Μπόκι), τον Άγιο του Αρντάλα, τον οποίο γνώριζε ο ταπεινός Ιωάννης, ένας βοσκός από το Στρούνγκαρ, και με τον οποίο, όπως φαίνεται, ήταν ισάξιος στη δύναμη της διορατικότητας.

Η μορφή του μακάριου Ιωάννη Δαβίδ στο μοναστήρι του Στρούνγκαρ

«Ο αδελφός Ιωάννης είχε φτάσει σε τέτοιο πνευματικό επίπεδο που μπορούσε να διαβάζει το μυαλό των ανθρώπων. Έχω γίνει συχνά μάρτυρας σε αυτό. Ήρθα στο κελί του μια μέρα, έβαλα την τσάντα μου δίπλα στην πόρτα και τα πρώτα λόγια που μου είπε ήταν τα εξής:

— Αυτές τις σκέψεις που έχεις τώρα, βγάλε τις από το κεφάλι σου, γιατί δεν είναι καλές.

Και μετά άρχισε να μου μιλάει σαν να του είχα ήδη εξομολογηθεί όλα όσα είχα στο μυαλό μου. Αλλά εγώ δεν είπα τίποτα! Είχε μεγάλη δύναμη από τον Θεό.

Ένα Πάσχα δεν είχε ούτε ένα βαμμένο αυγό, γιατί ήταν πολύ φτωχός. Έτσι προσευχήθηκε στον Θεό να του στείλει ένα αυγό και τι νομίζετε; Ένα πουλί πέταξε και του έφερε ένα αυγό! Βάλτε το στο περβάζι του παραθύρου! Ήταν πολύ ευγενικός με τα πουλιά και βρέθηκαν στην κηδεία του.

Θα σας πω για κάτι άλλο που έζησα ο ίδιος. Κάποτε ήρθα σε αυτόν και πήγα στο δάσος για να του μαζέψω ξύλα για το χειμώνα. Τότε άρχισα να τα κόβω, γιατί ήταν τόσο άρρωστος που δεν μπορούσε να κάνει τίποτα απολύτως. Και ενώ έκοβα ξύλα, συνειδητοποίησα ότι είχα μείνει εδώ για πολλές ώρες και δεν θα μπορούσα να προλάβω το λεωφορείο για το σπίτι. Ήταν ήδη μία η ώρα το μεσημέρι, και θα έπρεπε να είχα πάρει το λεωφορείο πριν από ένα τέταρτο της ώρας για να το προλάβω. Όντας φοβισμένος, πηγαίνω σ' αυτόν και του λέω: „Δεν ξέρω:

— Αδελφέ Ιωάννη, θα αργήσω για το λεωφορείο και ξέρεις ότι θα έχω προβλήματα στη δουλειά και στο σπίτι εξαιτίας αυτού!

Και τι νομίζετε ότι έκανε; Είναι σαν το βλέπω εδώ και τώρα: είναι στο κρεβάτι, ενώνει τα χέρια του και λέει:

— Κύριε, σταμάτα τον τώρα!

Τον άκουσα να το λέει! Μετά ξαπλώνει πάλι στο κρεβάτι και μου λέει: „Κύριε, σταμάτα τον!

— Όχι, τώρα πήγαινε με την ησυχία σου, γιατί το λεωφορείο θα σε περιμένει στη στάση.

Ποιος θα πίστευε κάτι τέτοιο; Δεν το πίστεψα, οπότε πήρα την τσάντα μου και έφυγα βιαστικά από εκεί, με αποτέλεσμα να πέσω από το βουνό και να χτυπήσω.

Στη συνέχεια έφτασα στον σταθμό σκονισμένος, αλλά δεν υπήρχε λεωφορείο… Είχε ήδη περάσει μια ώρα και ένα τέταρτο. Μετά πέρασε και άλλη μισή ώρα, και να που ήταν 2 ώρες και 25 λεπτά, και τότε άκουσα: έρχεται! Έκανα το σταυρό μου και σκέφτηκα: „Κύριε, τι έγινε;“.

Και τότε ο οδηγός Νικολάι, τον οποίο γνωρίζαμε εδώ και πολύ καιρό, μου είπε:

Φωτογραφία — Το χωριό Πιάνου ντε Σους. Βοϊκίτσα Κομάν

— Ακούστε, δεν ξέρω τι ήταν, αλλά μόλις βγήκα από το Πιάνου ντε Σους, έσκασε ένα λάστιχο!

— Και τι ώρα έγινε αυτό; — Τον ρωτάω.

— Στη μία η ώρα, μου απαντά.

Ακριβώς την ώρα που ο αδελφός Ιωάννης σήκωσε τα χέρια του και είπε μια προσευχή! Τότε είπα στον Νικόλα:

— Συγχώρεσέ με, αδελφέ, μόνο εξαιτίας μου σου συνέβη αυτό».

Συνεχίζεται…