«Ο Ιωάννης Δαβίδ, ποιμένας του Θεού». Μέρος Α

Ο Μακάριος Ιωάννης Δαβίδ

Σε ένα ερημικό κελί στη περιφέρεια του χωριού Στρούνγκαρ, στους πρόποδες των βουνών Σουριανού, ζούσε ένας βοσκός που έγινε μεγάλος θαυματουργός για την καθαρότητα της ζωής του. Είχε μαθητές τόσο λαϊκούς όσο και μοναχούς και όλοι όσοι τον γνώριζαν μιλούσαν γι' αυτόν όπως μιλούν για έναν Άγιο.

Τα βουνά Σουριανού. Αντριάν Πετρισόρ

«Μια μέρα έρχομαι στο κελί του. Η πόρτα ήταν μισάνοιχτη και βρίσκω τον αδερφό Ιωάννη να διαβάζει το Ψαλτήρι, με ένα κερί να καίει δίπλα του. Και τι νομίζετε; Ένα πουλί μπήκε μέσα στο κελί του και αυτός άρχιζε να του μιλάει. Στεκόμουν άφωνος στην πόρτα. Του έλεγε:

— „Πρόσεχε, μην κάψεις τα φτερά σου!

Όλοι με αποκαλούν μάγο, αλλά εγώ δεν διαβάζω τίποτε άλλο εκτός από τη Αγία Γραφή και το ὡρολόγιον.

Και το πουλί έσβησε το κερί με το φτερό του, κάνει έναν κύκλο γύρω από το κελί και φεύγει μακριά. Με είδε και μου είπε:

— Άκου μην ξαφνιάζεσαι με αυτό που μόλις είδες, δεν είμαι μάγος.

Στο χωριό λένε ότι είναι μάγος εξαιτίας των θαυμάτων που έκανε.

— Όλοι με αποκαλούν μάγο, αλλά εγώ διαβάζω μόνο τη Αγία Γραφή και το ὡρολόγιον. Πείτε μου: ο Θεός δεν έχει δύναμη, μόνο ο διάβολος την έχει;

Στο βοσκότοπο με το Ψαλτήρι

Ήταν κοντός, αδύνατος και φορούσε πάντα ένα λευκό πουκάμισο. Δεν μιλούσε πολύ σε κανέναν, αλλά κάτι ψιθύριζε από μέσα του, γιατί οι χωρικοί του Στρούνγκαρ έβλεπαν τα χείλη του να κινούνται. Σπάνια έκανε βόλτα στο δρόμο, ή θα έβοσκε τα πρόβατα στα βουνά, ή θα καθόταν ήσυχα στην καλύβα του. Κανείς δεν ήξερε τι έκανε εκεί ή γιατί δεν πήγαινε στο πανδοχείο για να μιλήσει με τους ανθρώπους, να πουν τα νέα τους, να καταπολεμήσει την απελπισία του. Ήταν σοβαρός και εργατικός, αλλά ήταν κλειστός στον εαυτό του και απέφευγε τις κοσμικές συνήθειες. Φαινόταν πολύ παράξενο.

Ο Μακάριος ποιμένας Ιωάννης Δαβίδ Όσο καιρό ήταν γνωστός στο κόσμο, δεν είχε χάσει ποτέ ούτε ένα πρόβατο στα βουνά. Και ούτε ένα δεν είχε χτυπηθεί από κεραυνό, δεν είχε κατασπαραχθεί από άγρια θηρία που σκότωναν άλλα πρόβατα. Πόσο μάλλον δεν είχε ούτε σκυλιά. Βοσκούσε τα πρόβατά του μόνο με το Ψαλτήρι στα χέρια του, και όταν δεν το είχε, προσευχόταν, κουνώντας ελαφρώς τα χείλη του.

Ο Μακάριος ποιμένας Ιωάννης Δαβίδ αγαπούσε όλα τα ζωντανά πλάσματα, και οι άνθρωποι που ήταν κοντά του μου είπαν πώς λυπόταν τα άγρια πουλιά, και πάντα τα τάιζε. Και όμως αγαπούσε τα πρόβατά του περισσότερο απ' όλα. Ποτέ δεν κρατούσε περισσότερα από 20-25 πρόβατα και τα είχε ως κόρη οφθαλμού. Ποτέ στη ζωή του δεν έτρωγε αρνί και έδωσε σε όλα τα πρόβατά του ονόματα σαν να ήταν δικά του παιδιά.

Το καλοκαίρι, αν δεν πήγαινε με τα πρόβατα στα βουνά, τα εμπιστευόταν σε άλλους βοσκούς. Ποτέ όμως δεν τα σημάδεψε με μπογιά, όπως έκαναν όλοι οι βοσκοί από αρχαιοτάτων χρόνων. Δεν χρειαζόταν ετικέτες για να αναγνωρίζει τα πρόβατά του. Και το φθινόπωρο, όταν τα έφερναν στο χωριό για να ξεχειμωνιάσουν και επέστρεφαν στους ιδιοκτήτες τους, ο Ιωάννης πήγαινε κατευθείαν στο κοπάδι και φώναζε τα δικά του με το όνομά τους. Και εκείνα τον αναγνώριζαν και έτρεχαν προς το μέρος του με χαρά. Και όταν τα βοσκούσε στα βουνά, τα βοσκούσε με τον ίδιο τρόπο, πάντα με μια προσευχή στα χείλη του, φωνάζοντάς τα με το όνομά τους, κι εκείνα έτρεχαν σε αυτόν.

Και οι άνθρωποι από το Στρούνγκαρ τον έκριναν και αναρωτιόντουσαν τι σημαίνει αυτή η δύναμή που ασκούσε στα ζώα. Θα κουτσομπόλευαν γι' αυτόν στην ταβέρνα, γυρνώντας τη ζωή του ανάποδα για να μάθουν το μυστικό του. Αλλά δεν υπήρχαν μυστικά στη ζωή του. Κυλούσε μπροστά στα μάτια τους και την ήξεραν καλά.

Συνεχίζεται…