«Γύρισε και εξαφανίστηκε. Και όλα έφτιαξαν»

Αυτή η γυναίκα, θα την πούμε Μαργαρίτα (αλλάζω το όνομα), ζει σε μια μικρή πόλη στις όχθες ενός μεγάλου ποταμού. Πέρασε τα παιδικά της χρόνια κατά την περίοδο της Σοβιετικής Ένωσης, και τα νεανικά της χρόνια στην μετασοβιετική εποχή. Η πνευματική άνοιξη που ήρθε στη Ρωσία 1000 χρόνια ύστερα από τη Βάπτιση των Ρως, κατά κάποιο τρόπο δεν άγγιξε την καρδιά της. Στην εκκλησία «όταν ήδη επιτρεπόταν να πας» πήγαινε πολύ σπάνια, και περισσότερο από περιέργεια και για να έχει παρέα. Τη ζωή της την άλλαξε ένα θαύμα.

Η συνάντηση

Εικόνα του αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ απ’ το μοναστήρι Αγίας Τριάδος - Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ στο Ντιβέγιεβο. Φωτο: серафим.рф Συζητούσαμε στον ναό. Η Μαργαρίτα αμέσως πλησίασε την εικόνα.

«Να αυτός, αυτός ο «γεροντάκος»…Όταν ήρθα πρώτη φορά μπήκα εδώ, αμέσως στάθηκα σε εκείνον με την πρώτη ματιά. Είναι αλήθεια ότι τότε δεν ήξερα ότι ήταν ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ.»

Εκείνη την αξέχαστη εποχή, που χώρισε τη ζωή της στα δύο, η Μαργαρίτα εργαζόταν ως δασκάλα στο δημοτικό σχολείο του χωριού. Ήταν δίπλα της ο περιποιητικός της σύζυγος και οι κόρες της, έκανε την αγαπημένη της δουλειά, όλα ήταν αρκούντως καλά και τακτοποιημένα. Και ξαφνικά…Η συμφορά δε χτύπησε, απλώς έσπασε την πόρτα. Ένα αυτοκίνητο χτύπησε τη μικρότερη κόρη της.

Μόλις έξι χρονών…Και κάποιος απ’ τους «καλούς» ανθρώπους πέταξε τη φράση: «Ακόμα και να ζήσει, θα είναι χαζή». Τι μπορούσε να κάνει η μητέρα, στα γόνατα της κόρης της στο κρεβάτι; Τίποτα. Μόνο να προσευχηθεί όπως μπορούσε. Αλλά δε μπορούσε!

«Ο χειρουργός μου λέει: ‘Απευθύνσου στον Θεό. Η ζωή της κόρης σου είναι τώρα στα χέρια Του.’» μου διηγούταν η Μαργαρίτα. «Εγώ στην αρχή δεν κατάλαβα, γιατί να απευθυνθώ στα Θεία και όχι στον ίδιο τον γιατρό…Το μόνο πράγμα που μπορούσα να κάνω τότε ήταν να σέρνω τα γόνατά μου στο κρεβάτι. Ήρθε το νοσηλευτικό προσωπικό, άνοιξαν το παράθυρο. Έπεσε η νύχτα. Εμφανίστηκε το φεγγάρι. Για ώρα κοιτούσα το φεγγάρι μέσα απ’ το παράθυρο. Πέρασαν οι ώρες. Ήρθε ο άντρας μου: ‘Πήγαινε να φας’. Αλλά εγώ δεν ήθελα τίποτα απολύτως. Άρχισα να προσεύχομαι στην Υπεραγία Θεοτόκο για κάποιο λόγο με δικά μου λόγια: ‘Έλα, βοήθα με, είσαι κι Εσύ μητέρα, έχεις Γιο. Εσύ ξέρεις όλα τα μονοπάτια προς Αυτόν. Εγώ δεν τα ξέρω, αλλά Εσύ τα ξέρεις. Βοήθησέ με!’ Να, τόσο αφελώς. Πέρασαν μερικές ώρες, μάλλον. Και μετά μού τηλεφώνησαν. Μέχρι τότε δεν είχα απομακρυνθεί απ’ το κρεβάτι, αλλά τώρα είχα βγει έξω. Επιστρέφω, ανοίγω την πόρτα του δωματίου, μπαίνω… Τι είναι αυτό; Ένας άνθρωπος… έχει την πλάτη του γυρισμένη σε μένα, δε βλέπω το πρόσωπό του, και φεύγει κατευθείαν απ’ το παράθυρο. Έτσι πέρασε από το τζάμι και έφυγε. Νομίζω ότι τρελάθηκα εντελώς. Αλλά πάνω απ’ το κεφάλι του υπήρχε κάτι χρυσό. Γύρισε και εξαφανίστηκε. Και τότε κοίταξα στο κρεβάτι και δεν υπήρχε κανείς! Η κόρη μου είχε πέσει στο πάτωμα! Φώναξα, ήρθαν οι γιατροί, τη σήκωσαν. Ο χειρουργός έκανε τα πάντα σωπαίνοντας. Και έπειτα η κόρη μου άνοιξε τα μάτια της! Έτσι απλά και ξεκάθαρα. Και τότε όλα έφτιαξαν»

Η πεθερά της Μαργαρίτας -μια πιστή γυναίκα- πρότεινε να ζητήσουμε να γίνει μία προσευχή ευχαριστίας. Πήγαν στην εκκλησία του χωριού, όχι μακριά, όπου η πεθερά ήταν ενορίτισσα. Μπήκαν μέσα.

Πήγα στον ναό, στάθηκα κοντά στην εικόνα… Κοιτάζω, και ήταν αυτός! Λέω στους δικούς μου: Ώστε αυτός, λοιπόν, είναι ο γεροντάκος!

«Αυτό ήταν κάτι απίστευτο!» Η Μαργαρίτα μέχρι τώρα θυμάται πώς αισθάνθηκε τότε. «Τα κεριά έκαιγαν, στην εκκλησία έψελναν…Η μαμά, δηλαδή η πεθερά μου, ύστερα από αυτό που της διηγήθηκα, ρωτούσε για τον γεροντάκο, αλλά δεν μπορούσα να εξηγήσω καλά, να περιγράψω ποιος ήταν. Γενικά, δε μίλησα σε κανέναν γι’ αυτόν εκτός απ’ τους δικούς μου, επειδή δε θα το πίστευε κανείς μάλλον. Και να που ήρθα στον ναό, στάθηκα κοντά στην εικόνα…Κοιτάζω και ήταν αυτός! Λέω στους δικούς μου: ‘΄Ώστε αυτός, λοιπόν, είναι ο γεροντάκος!’ Εκεί έμαθα ότι είναι ο Σεραφείμ του Σάρωφ. Λοιπόν, έτσι συναντηθήκαμε πάλι.»

Όταν η κόρη πήρε εξιτήριο απ’ το νοσοκομείο, η Μαργαρίτα και ο άντρας της οργάνωσαν μια γιορτή για όλο τον κόσμο! Κάλεσαν συγγενείς και φίλους. Έπειτα η οικογένεια πήγε στο Ντιβέγιεβο, προσευχήθηκαν στα λείψανα, ευχαρίστησαν. Και η ζωή άλλαξε. Και εκείνη και ο σύζυγός της και οι κόρες τους άρχισαν να πηγαίνουν στην εκκλησία και να κοινωνούν.

Αυτά τα παιδιά μας βοηθούν να ζήσουμε!

Προκειμένου να ευχαριστήσει ξανά και να διακονήσει κάπως τον Θεό, η Μαργαρίτα πήγε να δουλέψει στο ειδικό σχολείο, εκεί που πηγαίνουν παιδιά με αυτισμό, σύνδρομο Down και άλλες σοβαρές ασθένειες. Αποφάσισε ότι τώρα πρέπει οπωσδήποτε να βοηθά παιδάκια που έχουν δύσκολη ζωή.

Με κάποια ασχολείται στο σχολείο, ενώ άλλα που έχουν πιο βαριές ασθένειες τα διδάσκει στο σπίτι τους. Όμως δεν μπορείς απλώς να έρθεις σε αυτά τα παιδιά, πολλά είναι «ανεκπαίδευτα» Ως εκ τούτου, ο ίδιος ο δάσκαλος πρέπει να μελετά συνεχώς. Ακόμα και μόνο για να μπορεί να καταλάβει το παιδί. Μελετά εξειδικευμένη βιβλιογραφία, παρακολουθεί τακτικά μαθήματα για ανώτερη κατάρτιση και προσπαθεί να μαθαίνει πληροφορίες για την εργασία με παιδιά με ειδικές ικανότητες.

Μερικές φορές η Μαργαρίτα πρέπει να πείσει τον ίδιο της τον εαυτό. Πηγαίνει για πρώτη φορά στο παιδί, του ρίχνει μια ματιά…Και δεν μπορεί να σηκώσει τα μάτια της. Βουρκώνει. Και δεν πρέπει να τους το δείξει. Εδώ μπροστά της έχει έναν μαθητή. Δε μιλάει, δεν κινείται…Εκείνη κρύβει τα μάτια της, συγκρατείται, αλλά όταν φεύγει απ’ το σπίτι του, τα δάκρυα κυλούν σαν ποτάμι: «Δεν μπορώ άλλο, δε θα ξαναπάω, Κύριε, συγχώρα με…» Και ξαναπηγαίνει.

«Και μετά προσπαθείς να επικοινωνήσεις περισσότερο μαζί του και τελικά, εισπράττεις ένα χαμόγελο. Σε κοιτάζει με χαρούμενα μάτια» η Μαργαρίτα χαμογελούσε και η ίδια, όπως και να ’χει, αγαπάει την απίστευτα δύσκολη δουλειά της. «Μερικές φορές με ρωτούν: ‘Είσαι κουρασμένη;’ ‘Όχι’ τους απαντώ. Δεν μπορώ να κουράζομαι. Πρέπει να τρέξω στον ένα, στον άλλο… Και δεν είναι απλώς να τον διδάξεις κάτι, αλλά του δώσεις λίγη χαρά. Πραγματικά αυτά τα παιδιά με βοηθούν και εμένα να ζήσω! Mε βοηθούν να πατάω στη γη. Κρατάς ένα παιδί απ’ το χέρι, έχει εγκεφαλική παράλυση, δε μιλάει και δεν ακούει καλά, και ακουμπάει το κεφάλι του στον ώμο σου…και, ξέρετε, η ψυχή λιώνει. Όμως όπως έλιωσε η ψυχή όταν η κορούλα μας ήταν μεταξύ ζωής και θανάτου, και ο άγιος βρισκόταν στο κρεβάτι της… Τέτοια ζεστασιά, ευγνωμοσύνη, ευτυχία στην ψυχή δεν υπήρχε, ίσως, ποτέ.

H κόρη της Μαργαρίτας, στο κρεβάτι της οποίας είδε τον παππούλη Σεραφείμ του Σάρωφ, έχει μεγαλώσει εδώ και καιρό. Έξυπνη και όμορφη, τώρα μαζί με τον άντρα της και τον μικρούλη γιο της έρχεται στους γονείς της. Στη μικρή πόλη κοντά στις όχθες ενός μεγάλου ποταμού.