«Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι ο Χριστός είναι εδώ»

Πρωτοπρεσβύτερος Αλέξανδρος Οβτσαρένκο

Γεννήθηκα σε μια συνηθισμένη σοβιετική οικογένεια. Οι γονείς μου δεν είχαν βαθιά πίστη, αν και τηρούσαν ορισμένα χριστιανικά έθιμα. Με είχαν βαφτίσει, μάλιστα, όταν ήμουν μικρός. Όταν έγινα 13 ετών, ζήτησα από τους γονείς μου το βαπτιστικό σταυρό μου, το φόρεσα και από τότε δεν τον αποχωριζόμουν. Λίγο αργότερα, ανακάλυψα για πρώτη φορά το Ευαγγέλιο. Η γιαγιά μου, από την πλευρά του πατέρα μου, ήταν εγγονή των εμπόρων Σουστσιόφ. Κάθε φορά που επισκεπτόμουν την αδελφή της, που ζούσε σε μια πόλη της Περιφέρειας Μόσχας, έβλεπα στο σπίτι της πολλές παλιές εικόνες. Αργότερα, ο πατέρας μου αποφάσισε να τις μεταφέρει στο σπίτι μας. Θυμάμαι ότι ήταν κατάμαυρες, τόσο παλαιές ήταν! Στη συνέχεια, το 1988, η Εκκλησία γιόρτασε την επέτειο των 1000 ετών από την Βάπτιση των Ρως και άρχισαν να ανοίγουν εκκλησίες, ιεροδιδασκαλεία... Τότε συνέβη ένα θαύμα. Εκείνες οι εικόνες, που ήταν περίπου δέκα, ξαφνικά ανανεώθηκαν! Από μαύρες και καπνισμένες έγιναν φωτεινές και λαμπερές. Το γεγονός αυτό έμεινε στη μνήμη μου για όλη μου τη ζωή. Φυσικά, και πριν από αυτό ήξερα κάτι για τον Θεό. Εδώ που τα λέμε, από την παιδική μου ηλικία με έλκυε κάτι το ανεξήγητο, το μυστήριο. Το θαύμα με τις εικόνες ενίσχυσε την πρώτη εφηβική μου πίστη, αλλά, παρά την εμπειρία αυτή, δεν στράφηκα συνειδητά προς τον Χριστό.

Η ζωή μου κυλούσε ομαλά: σχολείο, πανεπιστήμιο, δουλειά. Μετά τις σπουδές μου, ανέλαβα αρχιλογιστής σε μια εταιρεία, στην οποία λίγο αργότερα ήρθε για πρακτική άσκηση μια κοπέλα με το όνομα Ελένη. Γίναμε φίλοι και αρχίσαμε να κάνουμε παρέα. Αποδείχθηκε ότι ήταν ορθόδοξη χριστιανή. Κάποια μέρα αποφασίσαμε να πάμε μαζί σε ένα προσκύνημα. Και να που βρεθήκαμε μέσα σε ναό. Ήταν σε εξέλιξη η ιερή ακολουθία και ακολούθησε το κήρυγμα. Όλα πήγαιναν ως συνήθως. Και ξαφνικά ο ιερέας λέει: «Ελάτε να υπηρετήσετε τον Θεό». Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια αυτό που ένιωσα εκείνη τη στιγμή. Σαν να ήμουν στον ναό, αλλά και σαν να μην ήμουν, σαν όλα αυτά να συνέβαιναν σε μένα, αλλά και σαν να μην συνέβαιναν σε μένα. Άρχισα να κοιτάζω γύρω-γύρω, προσπαθώντας να καταλάβω αν οι άνθρωποι γύρω μου ένιωθαν το ίδιο. Και παρόλο που δεν είδα τον Χριστό με τα μάτια μου, ήμουν σίγουρος ότι ήταν εκεί. Ο Ιησούς, ο Οποίος για μένα ήταν απλώς ένας ιστορικός ήρωας ή ένας χαρακτήρας από τη Βίβλο, ξαφνικά παρουσιάστηκε μπροστά μου ως Πρόσωπο, Πρόσωπο πραγματικό, ζωντανό. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι η συνάντηση αυτή θα άλλαζε για πάντα τη ζωή μου.

Ωραία, αλλά τι κάνω μετά; Είχα σχέδια να ανοίξω δική μου επιχείρηση, ωστόσο ένιωθα ότι δεν ήταν αυτό που ήθελα. Τότε αποφάσισα να πουλήσω όλα τα περιουσιακά μου στοιχεία και να πάω σε μοναστήρι. Είπα στην Ελένη να μην με περιμένει. Ίσως, σε κάποιους αυτό να φαίνεται ήμουν υπερβολικά κατηγορηματικός, αλλά ένιωθα όπως ο Αλιόσα Καραμάζοφ, όταν άκουσε το ευαγγελικό «Ακολούθησέ Με» του Κυρίου και κατάλαβε ότι δεν ήταν αρκετό απλώς να πηγαίνει Κυριακές στην λειτουργία. Στο μοναστήρι έμεινα σχεδόν ένα χρόνο ως εργάτης. Και όλο αυτό το διάστημα βασανιζόμουν: από τη μία πλευρά, απέκτησα δυνατή αγάπη για τον Θεό, για τον Οποίο ήμουν έτοιμος να κάνω τα πάντα, και από την άλλη δεν μπορούσα με τίποτα να ξεχάσω εκείνη την κοπέλα. Αλλά πώς να υπηρετώ τον Θεό και ταυτόχρονα να είμαι με την αγαπημένη μου; Για κάποιο λόγο, τότε δεν έβλεπα άλλες επιλογές διακονίας στον Θεό, εκτός από το μοναστήρι.

Και να που την ημέρα της γιορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, διάβασα σε ένα περιοδικό τις αναμνήσεις του γνωστού χριστιανού ιεροκήρυκα Σέργιου Φούντελ με τους γονείς του. Διηγιόταν διάφορα περιστατικά για το πώς επισκέπτονταν μαζί την έρημο της Όπτινα και πώς προσεύχονταν μαζί. Και τότε ήταν που είχε συμπληρωθεί το παζλ! Κατάλαβα ότι μπορείς να υπηρετείς τον Θεό και μέσα στον κόσμο. Έγινε απόλυτα σαφές το μέλλον μου και επιτέλους βρήκα την εσωτερική μου γαλήνη. Έξι μήνες αργότερα, η Ελένη και εγώ παντρευτήκαμε.

Σιγά-σιγά άρχισα να βοηθάω στην εκκλησία, στη συνέχεια σπούδασα στην ιερατική σχολή και αρχίσαμε να συζητούμε με τον επίσκοπό μας ενδεχόμενη χειροτονία μου... Τελικά χειροτονήθηκα. Ποτέ δεν το είχα επιδιώξει, ποτέ δεν το είχα προσπαθήσει. Νιώθω ότι η ζωή από μόνη της με οδήγησε στο ιερατικό λειτούργημα. Καθώς έβλεπα πώς εξελίσσονταν τα πράγματα, πάντα θυμόμουν τι μου είχε συμβεί σε εκείνο το κήρυγμα, τότε που είχα συναντήσει τον Χριστό. Τότε είχα ακούσει κάποιον να λέει για μένα: «Να, γεννήθηκε ένας ιερέας». Αυτά τα λόγια ήχησαν κάπου βαθιά μέσα στην ψυχή μου, αν και ταυτόχρονα ένιωθα σαν να προέρχονταν από έξω. Δεν ξαφνιάστηκα, αλλά τα δέχτηκα ως γεγονός και τα κράτησα πολύ καλά στην καρδιά μου και στο νου μου.

Η οικογένεια του πατέρα Αλέξανδρου

Μετά από χρόνια ιερατικής διακονίας, καταλαβαίνω ότι το πιο σημαντικό για έναν ιερέα είναι να μην χάνει την επαφή με τον Θεό. Δηλαδή, να μην αντικαθιστά τη βαθιά επικοινωνία με κάτι το επιφανειακό και τυπικό. Αλλιώς, θα είναι σαν ρομπότ που επαναλαμβάνει φράσεις που έχει αποστηθίσει. Αλλά όταν είσαι πραγματικά με τον Θεό, σου αποκαλύπτεται το πραγματικό νόημα όλων των λέξεων και των πράξεων, και οι ενορίτες δεν μπορούν να μην το νιώθουν.

Το πιο δύσκολο για μένα είναι να βλέπω την αναντιστοιχία μου, καθώς ως ιερέας καταλαβαίνω σε πόσο υψηλή διακονία έχω κληθεί. Αλλά πρέπει να υπηρετώ τον Θεό και τους ανθρώπους, παρά τις ατέλειές μου. Από αυτή την άποψη, νιώθω ότι μου ταιριάζει πολύ το ευαγγελικό επεισόδιο με τον Απόστολο Πέτρο να κατευθύνεται προς τον Χριστό, περπατώντας πάνω στα νερά, και, μόλις είδε τα κύματα, άρχισε να πνίγεται. Αυτό είναι ακριβώς που συμβαίνει με μας! Αντί να κοιτάζουμε τον Χριστό, στρέφουμε την προσοχή μας μόνο στις θλίψεις, τα βάσανα και την αμαρτία γύρω μας και μέσα μας. Τότε είναι που αρχίζουμε να πνιγόμαστε. Όμως, αν κρατάμε το βλέμμα μας στραμμένο στον Χριστό, χωρίς να φοβόμαστε τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, θα προχωράμε με σιγουριά προς Αυτόν και δεν θα μας συμβεί τίποτα το φοβερό.