Συζητήσεις περί ανατροφής των τέκνων. Μέρος Β.

Πώς και πότε πρέπει να εμφυτέψουμε στα παιδιά μας τον σεβασμό στους γονείς, το θάρρος στα αγόρια και την υπομονή στα κορίτσια; Σε αυτές τις ερωτήσεις μας απάντησε η τιμημένη δασκάλα τής Ρωσίας, παιδαγωγός-ψυχολόγος τής ανώτατης βαθμίδας Τατιάνα Βλαντίμιροβνα Βορομπιόβα.

Είμαστε άραγε υπερήφανοι για την αγένεια των παιδιών μας;

Το παιδί γυρίζει σπίτι από το σχολείο με ένα πρόβλημα: το χτύπησαν στο σχολείο. Η πρώτη μας αντίδραση, να «τού ρίξουμε μια καλή» (ΣτΜ: «να τού δώσουμε ένα χτύπημα, έτσι για να καταλάβει») τού δράστη: «το παιδί μας είναι πάντα το καλύτερο». Αλλά αυτή είναι απλά μια πρώτη αντίδραση. Σε μια δεύτερη φάση, θα πρέπει να βοηθήσουμε το παιδί να καταλάβει γιατί συνέβησαν όλα αυτά, πώς να βγει έγκαιρα από μια τέτοια κατάσταση έτσι ώστε να μην ξανασυμβεί. Είναι απαραίτητο να το συμβουλεύσουμε και να τού δώσουμε οδηγίες. Αλλά για να δώσουμε, θα πρέπει να έχουμε εμείς οι ίδιοι. Αυτό οδηγεί σε ένα σημαντικό πρόβλημα που καλούμαστε να επιλύσουμε – η πνευματική εκπαίδευση μέσα στην οικογένεια. Τι διδάσκουμε τα παιδιά; Πώς διδάσκουμε; Γιατί διδάσκουμε;

Διαβάστε τι έλεγε ένας ευχαριστημένος με τον γιό του γονιός: "Ακούστε πώς έβαλε τον καθηγητή ιστορίας στη θέση του, «τον έκανε αλοιφή» (σύμφωνα με τα δικά του λόγια) ".

Σήμερα το παιδί "έκανε αλοιφή" τον δάσκαλο για τον οποίο δεν τρέφει τον παραμικρό σεβασμό, κι ο οποίος προετοιμάστηκε για το μάθημα, διάβασε καλά το υλικό και το κουβάλησε στο σχολείο για να το ακούσουν τα παιδιά, να το ακούσουν και να μάθουν και να αφομοιώσουν, να θρεφτούν από αυτό το υλικό. Γιατί το μάθημα είναι τροφή για την ψυχή. Το παιδί σας αγνόησε τον δάσκαλο. Απέτρεψε τούς άλλους από το να ακούσουν, τούς έδωσε την ευκαιρία να αμφιβάλλουν, να μην αποδεχτούν. Θεωρείτε ότι ο γιός σας νίκησε λοιπόν; Όχι, αγνόησε τον δάσκαλο, αγνόησε όλους τούς μαθητές που ήθελαν να ακούσουν, αλλά δεν άκουσαν. Τίθεται σε αυτό το σημείο το ερώτημα, ποια θέση εκπροσωπούν οι γονείς: ¨είμαστε περήφανοι για την αγένεια των παιδιών μας; Ή μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την ενέργεια τους έτσι όπως πραγματικά πρέπει;¨

Δεν σκοτώνουμε κανέναν, ούτε καν σαν (σε) αστείο

Ένα θέμα που συζητούμε συχνά είναι: μπορούμε να χτυπάμε τα παιδιά; Η ερώτηση είναι πολύ δύσκολη. Το ¨χτυπώ¨και το «σκοτώνω» δεν απέχουν πολύ (ΣτΜ: το πρωτότυπο κείμενο αναφέρει τα δύο ρήματα στην ρωσική γλώσσα, «бить» και «убить» αντιστ., όπου είναι προφανές ότι αυτά διαφέρουν κατά μόνο ένα γράμμα). Μπορείτε να χτυπήσετε το σώμα αλλά να σκοτώσετε την ψυχή. Μπορείτε να χτυπήσετε το σώμα αλλά να αναζωογονήσετε την ψυχή. Μπορείτε να σκοτώσετε με μια μόνο λέξη.

Τι ακριβώς μπορεί και πρέπει να καταδικαστεί σκληρά και αυστηρά;

Οτιδήποτε είναι επιβλαβές για την ψυχή. Παράδειγμα: το μωρό τραβά τα μαλλιά της μητέρας του, ενστικτωδώς, κατά Pavlov, προς το παρόν. Δεν καταλαβαίνει όμως ούτε την δύναμή του ούτε πόσο πόνο προκαλεί στην μητέρα του. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να απομακρύνουμε αυτό το χέρι και να πούμε: "Δεν πρέπει. Πονάει!".

Άλλο παράδειγμα: το μικρό παιδί χτύπησε τη μητέρα του, χτύπησε τον πατέρα του. Πρέπει με σιγουριά να τον τραβήξουμε μακριά: "Δεν πρέπει. Μην τολμήσεις ποτέ να το κάνεις". Παρακαλώ ασχοληθείτε με αυτά τα πράγματα από την αρχή.

Είμαστε στον παιδότοπο, τα παιδιά παίζουν. Πιφ, Πάφ! Υπάρχει αγόρι που να μεγάλωσε χωρίς να παίξει με όπλο; Όλοι παίξαμε πόλεμο. Αλλά στην σημερινή εποχή, όπου τα παιδιά είναι τόσο εξοικειωμένα, αντιλαμβάνονται τη δολοφονία τόσο εύκολα - σταματώ το παιδί: "Μην τολμήσεις να πυροβολήσεις έναν άνθρωπο!" Η γιαγιά που στέκεται κοντά και ακούει την αυστηρότητα στη φωνή μου, λέει: "Εντάξει, πυροβόλησε το κοράκι!" Όλα "σωστά": "μπορεί" το παιδί να πυροβολεί ένα κοράκι, κι ένα σκύλο, και στη συνέχεια - γιατί όχι κι έναν άνθρωπο;

Στην ευαίσθητη ηλικία έως και 7 ετών, προσπαθήστε να εμφυσήσετε στο παιδί σας: ποτέ δεν πρέπει να σκοτώσει κάποιον. Ούτε ακόμη σαν σε ένα αστείο. Ο άνθρωπος είναι απαραβίαστος.
Πότε παίρνουμε στα χέρια ένα όπλο; Όταν ο κίνδυνος παραμονεύει για την οικογένειά μας, για την Πατρίδα μας. Και αυτό πρέπει να το γνωρίζουν τα παιδιά.

Αποφύγετε τις άσκοπες συγκρούσεις

Πρέπει να μάθουμε να αποφεύγουμε τις άσκοπες, ανόητες διαμάχες συγκρούσεις. Είσαι γενναίος, είσαι ατρόμητος; Ή είσαι συνετός, προσεκτικός; Γιατί λοιπόν να πάρεις μέρος σε μια διαμάχη ενάντια σε πέντε; Εάν χρειαστεί, απέφυγε το.

Σε μια οποιαδήποτε θρησκεία, το να σηκώσεις χέρι, είναι, θα έλεγα, απαράδεκτο. Είναι σαν να προσβάλεις τον πατέρα ή την μητέρα. Ο Κύριος μάς έδωσε πίστη και μάς έδωσε ελεύθερη βούληση. Έχουμε το δικαίωμα να γελάμε, να χλευάζουμε, να πυροδοτούμε μια τρομερή πυρκαγιά με πιθανές συνέπειες; Εμφυτέψτε κι αυτό στις Ορθόδοξες οικογένειες - σήμερα και τώρα. Όχι διαχωρισμός σε Ορθόδοξους και μη – όπως με ρωτάν μερικές φορές: "μπορούμε να γίνουμε φίλοι με έναν άπιστο; ". Φυσικά μπορείτε. Δεν μπορείτε να είστε φίλοι μόνο αν κάποιος εκφέρεται βλάσφημα ενάντια στο σπίτι σας, στους γονείς σας, στην πίστη σας. Να έχετε τα μάτια σας ανοιχτά. Προσέξτε πολύ.

Σχετικά με το ρόλο των γιαγιάδων

Ο Κύριος δημιούργησε την οικογένεια με αρσενικό και θηλυκό θεμέλιο, υπάρχει ένας πατέρας και μια μητέρα. Έδωσε σε όλους τη Χάρη τού Αγίου Πνεύματος, έδωσε διάνοια. Η διαδικασία τής εκπαίδευσης είναι κάτι το οικείο, ανήκει στους δύο (γονιό και παιδί). Όταν είμαστε δύο, είμαστε πραγματικά ειλικρινείς. Επομένως, όταν ο πατέρας διδάσκει, μείνετε στο μπάνιο τού σπιτιού για όσο χρειαστεί, και παίξτε την κωφή. Μην ενοχλείτε. Διαφορετικά θα καταλήξετε κάπως έτσι: "Άντε πήγαινε λύσε όλα τα προβλήματά μόνη σου! Εσύ τον ανέθρεψες έτσι!". Επιπλέον, υπάρχει μεγάλη αμέλεια απέναντι στον πατέρα. Kι αυτό είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να υπάρξει. Είμαστε εμείς που αναβιώνουμε στα παιδιά την αλητεία. Είμαστε εμείς που ενθαρρύνουμε φράσεις τού παιδιού όπως: "Θα πω στην γιαγιά μου τα πάντα για σένα".

Και η γιαγιά που θα δεχθεί τις ιδιοτροπίες τού εγγονιού είναι μια κακή γιαγιά. "Όχι, δεν θα ακούσω αυτό που θέλεις να μού πεις για τον μπαμπά και τη μαμά. Είναι οι καλύτεροι γονείς στον κόσμο. Είναι δοσμένοι από τον Θεό. Δεν μπορούμε να τούς επιστρέψουμε τυλιγμένους στο χαρτί, να τούς αντικαταστήσουμε ή να τούς πετάξουμε στα σκουπίδια. Δόθηκαν από Εκείνον που ξέρει σε ποιόν και ποιος θα πρέπει να γεννηθεί". Καλό είναι να ακουστούν τέτοια λόγια από τα χείλη της γιαγιάς.

Την κύρια ευθύνη στην εκπαίδευση την έχουν ο πατέρας και η μητέρα. Η γιαγιά είναι συμβουλευτικό πρόσωπο, σε καμία περίπτωση δεν παίρνει αυτή τις αποφάσεις. "Εδώ είναι το παιδί σας κάθεται, βλέπει τηλεόραση ενώ τρώει. Εγώ δεν θα το άφηνα να γίνει αυτό ..." Έχουμε το δικαίωμα να πούμε κάτι μόνο όταν ζητήσουν την γνώμη μας, διαφορετικά δεν πρέπει να μπλεκόμαστε στις υποθέσεις τής οικογένειας με κανέναν τρόπο. Πραγματικά τόσες πολλές διαμάχες, τόσα πολλά σκάνδαλα, ξεκαθάρισμα των σχέσεων μεταξύ γονέων, μεταξύ γιαγιάδων και γονέων, όλα ξεκινούν από αυτό το σημείο, και το θέμα τής ανατροφής εκτροχιάζεται, το παιδί παραμένει μόνο του.

Οι γιαγιάδες πρέπει να κατανοήσουν τον έμμεσο ρόλο τους. Μεγαλώσατε το παιδί σας - την κόρη σας, τον γιος σας, βάλατε το θεμέλιο. Εάν το βάλετε, όλα θα λειτουργήσουν καλά στην οικογένεια. Αν δεν το βάλατε - δικό σας το λάθος. Γι΄αυτό υπάρχει ο ναός, ο ιερέας – βάλτε μπροστά την συνείδησή σας για να λύσετε τα προβλήματά σας.

Όταν σας το ζητήσουν, δώσετε ό, τι «έχετε στις αποσκευές σας». Αλλά από την άλλη, όταν δεν σας ρωτήσουν, δεν σας ακούν, τότε ενοχλείτε. Σε τελική ανάλυση, γιατί να δώσετε κάτι που δεν θα γίνει δεκτό και θα συζητηθεί, θα καταδικαστεί και δεν θα οδηγήσει σε κάτι καλό; Δεν υπάρχει απάντηση χωρίς να έχει υπάρξει πρώτα ερώτηση! Αν δεν υπάρξει ερώτηση, κι ακόμη κι αν «βράζουμε εσωτερικά» από επιθυμία να πούμε την γνώμη μας, δεν υπάρχει κι απάντηση. Επιδείξτε σοφία και υπομονή.

Περί λογικοφανών βασανιστηρίων

Οι σημερινές οικογένειες συχνά καταρρέουν λόγω των τιμωριών/βασανιστηρίων στα οποία υποβάλλουν τα παιδιά. Μια τιμωρία είναι συχνά λογικοφανής. Όχι όταν στερούν το παιδί ένα κομμάτι ψωμιού. Η τιμωρία έχει νόημα όταν θέλουμε να γίνει καλύτερος από εμάς. Αλλά το «καλύτερος» είναι εχθρός τού «καλός». Για παράδειγμα, δεν συνέγραψα διδακτορική διατριβή – το παιδί μου όμως πρέπει. Ακόμη κι αν οι διανοητικές ικανότητές του δεν το επιτρέπουν. Σε κάποια στιγμή θα ωριμάσει σίγουρα και θα υπερασπιστεί τη διατριβή του, αν χρειαστεί. Και το πιέζουμε. Αυτά είναι βασανιστήρια. Και λέμε και παρουσία τού παιδιού: "Είσαι τόσο αμελής". Τι λέμε; Τι κάνουμε; Καταδικάζουμε το παιδί μας. "Κοίτα να δεις τι παιδιά που έχει αυτή η Νατάλια Πετρόβα..."

Κάτι τέτοια συμβαίνουν κι έρχονται τα παιδιά σε μένα για συμβουλή, όπου κι ακούω πράματα που δεν θα ήθελα να ακούσω από τα δικά μου παιδιά.

Τα παιδιά πρέπει να καταλάβουν ότι μαμά και μπαμπάς είναι ιερά πρόσωπα. Και μην φοβάστε να τούς πείτε αυτά τα λόγια (ΣτΜ: o ένας γονιός για τον άλλον). Τραβήξτε την κουβέρτα τής αγάπης προς εσάς! (ΣτΜ: "παινέψτε το σπίτι σας"). Σκεφθείτε: "πώς μπορείς να πείς ότι ο πατέρας είναι ο καλύτερος, ότι η μητέρα είναι η καλύτερη;". Άμα δεν αρχίσετε να λέτε αυτά τα λόγια, δεν θα γίνετε ούτε καλύτεροι ούτε ευγενέστεροι!

Ήρθε μια φορά μια οικογένεια για να συζητήσουμε, και το κοριτσάκι ζήτησε από τη μαμά της να αποχωρήσει αμέσως. Η μαμά όντως αποχώρησε, και το κορίτσι γύρισε και μού είπε:

• Ντρέπομαι για τη μητέρα μου. Είναι τόσο απεριποίητη, τόσο άσχημη.
• Μα έχεις τόσο όμορφα μαλλιά και μάτια. Αυτά τα πήρες από την μητέρα σου. Καλά, ποιος σού δίδαξε τα περί γούστου;
• Η μαμά και ο μπαμπάς. Με έστειλαν στην Σχολή Τέχνης.
• Και ποιος σε δίδαξε να μιλάς τόσο ωραία; Στο Νηπιαγωγείο;
• Δεν πήγα στο νηπιαγωγείο.
• Ήταν οι γονείς σου που σε δίδαξαν λοιπόν! Τι καταπληκτική μαμά που έχεις!

Ας μιλήσουμε για μάς (ΣτΜ: τις μητέρες). Η μητέρα είναι ιερή. Ο πατέρας είναι αναμφισβήτητα η κεφαλή. Και ακόμη κι αν αυτό που αποφασίζει ο πατέρας, είναι αντίθετο με τη γνώμη μας και με την επιθυμία μας, ο λόγος τού πατέρα είναι νόμος. Ανεξάρτητα από το τι «φωνάζει» η καρδιά τής μητέρας. Ας μάθουμε να υπακούμε ...

Ο εγωισμός είναι η νόρμα, ο εγωκεντρισμός είναι όμως παθολογία

Ο εγωισμός παίζει οργανικό ρόλο στον άνθρωπο. Κάθε άτομο είναι ένα "εγώ" που το συνθέτουν οι συνήθειες, τα συναισθήματα, το μυαλό, η θέλησή του. Στην ψυχολογία, οι εγωιστικές εκδηλώσεις μέχρι και τα 5, θεωρούνται νόρμα. Άλλο όμως εγωισμός και άλλο εγωκεντρισμός, όπου στο τελευταίο ό,τι υπάρχει τριγύρω μου είναι για μένα και μόνο.

Ναι, κάποιος γίνεται άνθρωπος μόνο όταν μαθαίνει να βλέπει τον Άλλον, να συνειδητοποιεί, να συμπάσχει, να συνεισφέρει. Αν μπορεί να είναι προσεκτικός (ΣτΜ.: στις ανάγκες του άλλου), ευαίσθητος και να δείχνει φροντίδα. "Μπαμπά, τι συνέβη, είσαι κουρασμένος, είσαι σε μπελάδες;" Μια τέτοια αντίδραση του παιδιού δείχνει ότι το αναθρέψαμε σωστά. Και αν έρθει και ρωτήσει: "Τι αγόρασες, τι έχεις στην τσάντα;" - και δεν βλέπει καν την κόπωση ζωγραφισμένη στο πρόσωπό σας που είναι κίτρινο, ή πόσο κουρασμένα είναι τα πόδια σας και τα χέρια σας – αυτό φέρνει πικρία στην καρδιά μας. Ο εγωκεντρισμός είναι μια παθολογία.

Κάποιος γίνεται πρόσωπο εάν είναι σε θέση να συνειδητοποιεί, να συμπονάει, να είναι προσεκτικός, ευαίσθητος και να δείχνει φροντίδα Και εγωισμός είναι να ξέρεις τον εαυτό σου. Σε ηλικία 7 ετών, το παιδί πρέπει να απαντήσει στην ερώτηση "ποιος είμαι στην συμπεριφορά μου;"

• Είσαι κακός μαθητής; Γιατί αυτό; Ας το σκεφτούμε.
• Επειδή δεν ακούω καλά.
• Γιατί, ακούς άσχημα; Είσαι κουρασμένος;
• Ναι, είμαι κουρασμένος.
• Έχεις κουραστεί ίσως επειδή άργησες να πας για ύπνο; Έκατσες πολλή ώρα μπροστά στην τηλεόραση; Και η οπτική διέγερση εξασθενεί πολύ αργά. Βλέπεις λοιπόν ότι δικό σου είναι το σφάλμα. Ας συντομεύσεις την ώρα που περνάς μπροστά στην τηλεόραση, κάνε ένα ντούς μην τρως πάρα πολύ τη νύχτα, απλά ας κάτσουμε να μιλήσουμε.    

Όσο δεν βρίσκουμε την πηγή τού προβλήματος, δεν θα βρίσκουμε και διέξοδο. Όσο πιο γρήγορα το παιδί ξέρει ποιος είναι, τόσο πιο σύντομα θα έχεις μια Προσωπικότητα. Τι είναι η Προσωπικότητα όμως;

Ο Βίκτωρ Φράνκλ στο έργο του "Ο άνθρωπος στην αναζήτηση νοήματος" δίνει έναν εκπληκτικό ορισμό, απλό και ξεκάθαρο: "Το να έχω Προσωπικότητα σημαίνει ότι και μπορώ να πάρω μια απόφαση αλλά και να είμαι υπεύθυνος για την απόφαση αυτή". Η απόφαση αυτή μπορεί να είναι εσφαλμένη, αλλά ένα άτομο πρέπει να συνάγει συμπεράσματα από τα λάθη του. Όλο αυτό σημαίνει μια ατέλειωτη ενδοσκόπηση, έναν ατέλειωτο αυτοέλεγχο.

Αν θέλεις να καταλάβεις γιατί σε χτυπήσανε, τότε έλεγξε τον εαυτό σου και προσπάθησε όχι μόνο να βρεις το λόγο για τον οποίον συνέβη ό,τι συνέβη, αλλά να μάθεις να βρίσκεις την σωστή διέξοδο από οποιαδήποτε δύσκολη κατάσταση.

Μέτρο/όριο τής υπομονής

Μέχρι πού πρέπει να φτάνει η υπομονή των κοριτσιών μας; Πρέπει να υπομείνει το κορίτσι ολόκληρη τη ζωή του μόνο και μόνο για να κρατήσει όρθια την οικογένειά της ή καλύτερα να παραμείνει μόνη της; Η απάντησή μου δεν θα καλύπτει όλες τις περιπτώσεις. Προσωπικά, πιστεύω ότι το κορίτσι πρέπει να υπομείνει όλη του την ζωή. Σας απάτησαν; Τι χειρότερο; Η ψυχή σας είναι άνω κάτω. Σάς δόθηκε ένα μάθημα - φοβερό, που προκαλεί πολύ πόνο, αλλά από το αν κατανοούμε σωστά αυτό το μάθημα ή όχι, θα εξαρτηθεί αν θα λύσουμε αυτό το πρόβλημα, και θα εξαρτηθεί επίσης αν αυτή η κατάσταση θα επαναληφθεί ή όχι.

Πάλι μέθυσε .. Και πήρε και δάνειο ... Τρομερές καταστάσεις ... Και μπορεί να διαρκέσουν. Στη ζωή, όλα να τα περιμένει κανείς - και τα πάνω, και τα κάτω, και χιόνι, και βροχή. Κάπου όμως πρέπει να υπάρχει αυτό το νήμα που μάς κρατά προσδεμένους. Βρείτε το, κάθε οικογένεια το έχει. "Κανείς δεν θα με αγαπήσει ". Κάποιος θα έχει παιδιά, κάποιος κάτι άλλο. Αυτό το νήμα θα σάς βοηθήσει να ξεπεράσετε όλες τις καταστάσεις. Και ενώ πνιγόμαστε στη δυσαρέσκεια και στην απελπισία, το πρόβλημα είναι εκεί και μας περιμένει, πρέπει να λυθεί. Θυμηθείτε, είμαστε υπεύθυνοι για την απόφαση. Ναι, εγώ θα τον εγκαταλείψω, θα διαπράξει μοιχεία ακόμα περισσότερο, θα κατρακυλήσει ακόμη πιο πολύ, θα υπάρξει ακόμη ένα δυστυχισμένο παιδί ... Όχι, αυτό το κακό δεν πρέπει να το αφήσω να γίνει. Αυτό που πρέπει να κάνω είναι να δείξω την δύναμη της γυναίκας – την υπομονή. Δεν πρέπει να αφήσω το κακό να πολλαπλασιαστεί.

Πώς να αντιμετωπίσουμε την απιστία στις συζυγικές σχέσεις; Αυτό που η Εκκλησία δεν δέχεται, δεν μπορούμε να το δεχτούμε εμείς. Σ΄αυτό το σημείο τα πράματα είναι πολύ αυστηρά. Είτε παραμένουμε σύζυγοι, όπως και πρέπει σε μια συζυγική σχέση, ή διαλύουμε τον γάμο. Καθότι η κατάχρηση μιας προσωπικότητας φτιαγμένης από τον Θεό είναι απαράδεκτη. Αλλά αυτό είναι και πάλι το αποτέλεσμα τής έλλειψης εκπαίδευσης, την χρονική στιγμή που έπρεπε, περί αγνότητάς ψυχής και σώματος. Και εδώ δεν είναι απαραίτητο να μιλήσουμε στο παιδί ή στον νέο ευθέως αλλά μπορούμε να μιλήσουμε κι έμμεσα, πίσω από την πλάτη του: «Ο άνδρας είναι υπεύθυνος για τα πάντα». Δεν χρειάζεται να μιλάμε για αυτά τα πράγματα πολύ και δυνατά. Μερικές φορές πρέπει να τα πείτε κατ΄ιδίαν. Ειδικά στα αγοράκια.

Στην ηλικία τών 5, αρχίζει μια νέα κρίση, η οποία θα δώσει μια τρομακτική ώθηση στην ανάπτυξη τής σκέψης τού παιδιού Η ψυχολογία των αγοριών διαφοροποιείται έντονα από το γεγονός ότι, ως επί το πλείστων, τα αγόρια δεν ανέχονται μακροσκελείς σημειώσεις, φράσεις. Πρέπει να τούς λέτε τα πράματα απλά, σύντομα και με σαφήνεια. Άμα δεί ότι «συνεχίζετε το βιολί σας», θα σας πει αμέσως: "Φτάνει, όχι άλλο". Αυτά τα ίδια βάζουν ένα όριο στην δράση σας. Βρείτε την κατάλληλη λέξη. Αγγίξτε την ψυχή του. Δεν χρειάζεται ούτε ένα κατεβατό από φράσεις ούτε ένα σιντριβάνι λέξεων. Πολλές φορές μια και μόνο λέξη αρκεί. Για να την βρείτε αυτήν την λέξη, πρέπει να ψαχτείτε μέσα σας, πρέπει - να μην σας τα λέω εγώ - να προσευχηθείτε. Αλλά, η εκπαίδευση περί αγνότητας ψυχής και σώματος πρέπει να γίνει από την αρχή αρχή. Μην ντρέπεστε για αυτό, πρέπει να φωνάξουμε γι 'αυτό σήμερα!

Στον σημερινό κόσμο, τα παιδιά είναι άρρωστα, υπάρχουν πολλά παιδιά που έχουν υποστεί βλάβη. Οι γονείς το ρίχνουν από περιέργεια σε Χάθα Γιόγκα (ΣτΜ: η πιο διαδεδομένη μορφή Γιόγκα στην Δύση. Επικεντρώνεται στην σωματική υγεία και νοητική ευεξία) ή σε θεοσοφίες τύπου Μπλαβάτσκι (ΣτΜ: Ελένα Πετρόβνα Μπλαβάτσκι, θρησκευτικός φιλόσοφος πανθεϊστικής κατεύθυνσης, αυτοανακηρύχτηκε εκλεκτή κάποιας υψηλότερης αρχής και δασκάλα τής αδελφότητας τών Μαχάτμ τού Θιβέτ). Και μετά λένε: "Έχουμε μετανοήσει". Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τα παιδιά βγαίνουν αλώβητα από όλα αυτά. Όλα έχουν ένα τίμημα. Και όταν αρχίζετε να μιλάτε, να κουβεντιάζετε σε όλο και πιο χαλαρό στύλ για το τι σάς ενδιαφέρει, πού σας ενδιαφέρει να πηγαίνετε, για τον κύκλο των φίλων σας κ.λπ. - και ακούει κανείς τέτοια πράγματα, τότε σας λέω με πικρία: όλα αυτά δεν περνούν απαρατήρητα στα παιδιά. Τα παιδιά είτε οδηγούνται σε τρομερές διανοητικές παθολογίες, είτε, δυστυχώς, οδηγούνται πολύ νωρίς σε απώλεια τής αγνότητας τής ψυχής και τού σώματος. Κατέληξα από εμπειρία, ακούσια σε αυτό το συμπέρασμα. Επομένως - τι διαβάζουμε, πού κοιτάζουμε, πώς κοιτάζουμε, γιατί ψάχνουμε; Όλα αυτά πρέπει να τα προσέξουν οι γονείς. Δεν πρέπει να επιδεικνύουν ανεξέλεγκτη συμπεριφορά. Όσο για τα παιδιά, στην ηλικία 15-20 ετών, οι ορμόνες θα «πεταχτούν απάνω και θα φωνάζουν». Γι΄αυτό και πρέπει, πριν από την ηλικία των 7, να εξηγήσουμε και να εμφυτέψουμε στα παιδιά την σημασία τής αγνότητας τής ψυχής και τού σώματος. Εάν το καταφέρουμε, θα τα προστατεύσουμε από τον έξω κόσμο. Αν αποτύχουμε, είτε γιατί δεν ξέρουμε είτε γιατί δεν τα καταφέρνουμε, τότε τα αγόρια μας θα καταπέσουν, τα κορίτσια μας το ίδιο. Και τότε θα καταλήξουμε με αρρωστημένα παιδιά, κι αρρωστημένες σχέσεις στην οικογένεια ...

Κάποτε, νεογέννητα υγιή μωρά έπαιρναν 10 πόντους στην κλίμακα Απγκάρ (ΣτΜ: κλίμακα που εισήχθη από την Βιρτζίνια Απγκάρ, 1909-1974, Αμερικανή αναισθησιολόγο, για την αξιολόγηση της σωματικής κατάστασης ενός βρέφους κατά την γέννησή του). Σήμερα δεν υπάρχουν μωρά με 10 πόντους. Τα περισσότερα μωρά γεννιούνται με ένα σκορ 7-8 βαθμών, και αυτή είναι οριακή κατάσταση και από ψυχικής άποψης αλλά κι από άποψη φυσιολογίας. Με 6 βαθμούς έχουμε ήδη να κάνουμε με μια σοβαρή παθολογία. Σήμερα σε κάθε ίδρυμα, σε κάθε σχολείο, στο νηπιαγωγείο υπάρχει λογοθεραπευτής. Πότε πριν είχαμε κάτι τέτοιο; Παλιά υπήρχε ένα νηπιαγωγείο λογοθεραπείας, όπου ερχόντουσαν παιδιά από όλη την περιοχή. Εάν πριν, ένα στα χίλια παιδιά ήταν αριστερόχειρα, η σημερινή αναλογία είναι 1 στα 4. Δεν λέω ότι αυτό είναι κακό, τα παιδιά είναι πολύ καλά, ταλαντούχα, αλλά είναι ευαίσθητα, τούς είναι δύσκολο να ζήσουν καθότι είναι πολύ ευάλωτα, μερικές φορές νευρωτικά παιδιά. Από πού προέρχεται όλη αυτή η παθολογία; Από εμάς βέβαια. Τι διαβάζουμε; Πού κοιτάζουμε;

Τατιάνα Βλαντίμιροβνα Μποροβιόβα

Σήμερα και τώρα - μέχρι τα 7 χρόνια - εμφυτεύουμε, εμφυτεύουμε, εμφυτεύουμε στα παιδιά μας με όλες τις δυνάμεις της ψυχής. Στα 12 - εμφυτεύουμε. Στην ηλικία των 15 ετών κρατάμε το χέρι. Ναι το κρατάμε! Ακόμη κι αν το παιδί αντιστέκεται πλέον .. Έτσι κι αλλιώς δεν είστε «εξουσία» πλέον. Και εμείς είμαστε εδώ μόνο για ένα πράμα: "Μπορώ να βοηθήσω;" Είμαστε εδώ, κοντά στο παιδιά. Μην επιβάλλετε τίποτε, μην μπλέκετε στις υποθέσεις τους, μην ραγίζετε την ψυχή των παιδιών. Με τι διάθεση φύγε από το σπίτι; Τι "έλεγε" το πρόσωπό του; Πάντα πρέπει να βλέπουμε τα πάντα, να μην αφήνουμε ποτέ το χέρι του. Στην παιδική ηλικία - άμεσα: σε αναθρέφω. Σε ηλικία 13-15 ετών - έμμεσα: βλέπω τα πάντα, καταλαβαίνω τα πάντα, είμαι πάντα έτοιμος να είμαι μαζί σου, να σε βοηθήσω, με κάθε τρόπο. Αυτή η γονική ετοιμότητα είναι το στοιχείο που όχι μόνο δεν διώχνει το παιδί από την πίσω πόρτα αλλά το φέρνει στο σπίτι, σε εκείνους που είναι έτοιμοι να το ακούσουν, να το δεχτούν. Όποιος κι αν έρθει πίσω – τον δεχόμαστε. Επομένως, μην αφήνετε το χέρι. Παντρεύτηκε – τότε το αφήνουμε το χέρι. Τώρα τα παιδιά είναι (ΣτΜ: ακόμη) δικά μας και η θέληση είναι δική σας.