Τα παπούτσια του Γέροντα Ηλία, το ταξίδι του πατρός Ηλιοδώρου και άλλες ιστορίες

Ο Ντμίτρι Βολόντικοβ και η Νατάλια Βολοντίκοβα μένουν στο χωριό Κάμενκα, που είναι κοντά στην Όπτινα. Ο Ντμίτρι είναι φοιτητής της Θεολογικής Σχολής κι επίσης βοηθάει στο Ιερό. Η σύζυγός του είναι αρχηγός της χορωδίας στον ναό. Στο χωριό τους έχτισαν τον ναό του Αγίου Νικόλαου. Αυτές οι παρακάτω ιστορίες μιλούν για την ταχεία βοήθεια σε όσους βρέθηκαν σε δύσκολη κατάσταση, καθώς και για το ότι τα παπούτσια του γέροντα μπορούν να είναι εξαιρετικό θεραπευτικό μέσο, πράγμα το οποίο, όμως, κανείς δεν μπορεί ν’ αγοράσει.

Ιστορία για τα παπούτσια του Γέροντα

Σχη-αρχιμανρίτης Ηλίας (Νόζντριν) Με τη βοήθεια του Θεού έχουμε χτίσει τον ναό του Αγίου Νικολάου στο χωριό μας, που λέγεται Κάμενκα, κοντά στην Όπτινα. Στο έργο αυτό μας βοηθούσε ο Βλαντίμιρ Τσίζικοβ. Ο Βλαντίμιρ και η σύζυγός του, Γιελένα, είναι άνθρωποι φιλόπονοι, υπεύθυνοι, αγαθοί και πρόθυμοι να βοηθήσουν. Ο Βλαντίμιρ βοηθούσε, επίσης, και τον σχη-αρχιμανδρίτη Ηλία (Νόζντριν) στο χτίσιμο της μονής στο Κλίκοβο.

Πριν από μερικά χρόνια, ο Βλαντίμιρ έπαιρνε μέρος σε μια κατασκευή, μαζί με τα πνευματικά τέκνα του Γέροντα. Ο Βλαντίμιρ, εν τω μεταξύ, ήταν και πλινθόκτιστής και ξυλουργός και, γενικά, πολυτεχνίτης. Όμως, κάποια στιγμή άρχισαν να πονάνε τα πόδια του. Πόναγαν και πόναγαν. Ούτε οι αλοιφές ούτε τα γιατροσόφια, τίποτα δεν τον βοηθούσε. Για τον πόνο του δεν έλεγε σε κανέναν, έκανε υπομονή.

Κάποια μέρα, ο Γέροντας Ηλίας ήρθε στην οικοδομή. Μπαίνοντας στο σπίτι, που ήταν σχεδόν έτοιμο, ο Γέροντας έβγαλε τα παπούτσια του και λέει στον Βλαντίμιρ:

– Πονάνε τα πόδια σου. Πάρε τα δικά μου παπούτσια και φόρα για το καλό!

Ο Βλαντίμιρ αναρωτήθηκε, από πού να ξέρει ο Γέροντας για το πρόβλημά του; Στη συνέχεια, φόρεσε τα παπούτσια του Γέροντα και τα πόδια του έπαψαν να πονάνε.

Ο Βλαντίμιρ Τσίζικοβ και η Γιελένα Τσιζικόβα

Γι’ αυτό το περιστατικό έμαθαν και άλλοι οικοδόμοι, και, πιθανώς, διηγήθηκαν αυτήν την ιστορία κάπου αλλού. Ένα βράδυ, στο σπίτι του Τσίζικοβ χτύπησε το κουδούνι ένας επιχειρηματίας. Ο Βλαντίμιρ άνοιξε την πόρτα και τον άκουσε να λέει:

– Πάρε αυτά τα 100 δολάρια και πούλησέ μου τα παπούτσια του Γέροντα!

Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού, από την έκπληξη, δεν μπορούσε ν’ αρθρώσει ούτε λέξη:

– Είναι λίγα; Πάρε 200 δολάρια και δώσ’ μου τα παπούτσια.

Ο Βλαντίμιρ μόνο κούνησε το κεφάλι αρνητικά.

– Εντάξει. Πάρε αυτά τα 200 δολάρια και επιπλέον θα σου αγοράσω τρία καινούργια ζευγάρια παπούτσια, όποια διαλέξεις, κατά το γούστο σου! – Συγγνώμη, αλλά τα παπούτσια δεν πωλούνται.

Αργότερα, ρώτησα τον Βλαντίμιρ γιατί δεν πούλησε τα παπούτσια κι εκείνος μου απάντησε:

– Εάν αυτός ο επιχειρηματίας μου είχε πει ότι του πονάνε τα πόδια και απλώς με παρακαλούσε να του δώσω τα παπούτσια, θα του τα έδινα. Αλλά αυτός, όπως βλέπεις, άρχισε να κάνει παζάρια. Για ’μένα αυτά τα παπούτσια δεν είναι εμπόρευμα.

Πώς ο πατήρ Ηλιοδώρος πήγε στο Άγιον Όρος

Ο ιεροδιάκονος της Όπτινα, ο μακαριστός Ηλιόδωρος, δεν πέρασε ποτέ από τον ναό μας χωρίς να σταματήσει και να μπει μέσα. Τόσο αγαπούσε τον Άγιο Νικόλαο. Θα έρθει πάντα μαζί με τα πνευματικά του τέκνα, θα φέρει λουλούδια -φρέσκα και όμορφα τριαντάφυλλα. Τα κόκκινα θα τα βάλει δίπλα στην εικόνα του Σωτήρα, τα άσπρα για την Παναγία και μια όμορφη ανθοδέσμη στον Άγιο Νικόλαο.

Περνούσε, επίσης, από το περίπτερό μας, όπου πουλάμε τις πίτες, που φτιάχνουμε μόνοι μας, τσάι, κρέπες, μέλι από τον μελισσώνα μας, τυρί, μυζήθρα, σμετάνα και άλλα σπιτικά προϊόντα. Τα λεφτά, που κερδίζουμε απ’ αυτό το εμπόριο, τα διαθέτουμε για τις ανάγκες του ναού μας. Στον πατέρα Ηλιόδωρο άρεσε να πίνει τσάι με μαρμελάδα. Συνήθως αγόραζε πολλά πιττάκια και κερνούσε με αυτά όλους όσοι ήταν γύρω. Εάν έβλεπε τους εργάτες να κάνουν κάποια έργα δίπλα στον ναό, τότε τους πλησίαζε και τους κερνούσε πιττάκια κι επίσης τους έδινε από χίλια ρούβλια στον καθένα. Ήταν ανοιχτοχέρης άνθρωπος και του άρεσε να χαροποιεί τους ανθρώπους, να τους βοηθά. Αν του έκαναν κάποιο δώρο το πρωί, το βράδυ δεν είχε τίποτα, επειδή το έδινε σε κάποιον.

Μια φορά, προς έκπληξή μου, πίναμε τσάι οι δυο μας και ο πατήρ Ηλιόδωρος μου διηγήθηκε μια ιστορία. Έπρεπε να πάει επειγόντως στο Άγιον Όρος, για να προσευχηθεί στα ιερά του Άθω. Ποιο ήταν το σπουδαίο θέμα, για το οποίο ήθελε να προσευχηθεί, δεν μου είπε. Το μόνο που ανέφερε, ήταν ότι έχει μόνο δύο μέρες για να το κάνει. Δηλαδή την Παρασκευή να ξεκινήσει το ταξίδι και τη Δευτέρα πρωί-πρωί να έχει γυρίσει στην Όπτινα.

Έτσι, το απόγευμα του Σαββάτου, ο πατήρ Ηλιόδωρος βρέθηκε στο λιμάνι της Ουρανούπολης. Στέκεται και περιμένει το ταχύπλοο για το Άγιον Όρος. Οι Έλληνες κουνάνε τα κεφάλια τους και λένε πως το τελευταίο ταχύπλοο της γραμμής έφυγε και σήμερα δεν υπάρχει δυνατότητα να φτάσει κανείς στο Όρος.

Ο πατήρ Ηλιόδωρος πήγε στην προκυμαία και άρχισε να προσεύχεται στον αγαπημένο του Άγιο Νικόλαο. Ξαφνικά, βλέπει να έρχεται το ταχύπλοο, το οποίο αράζει, ο καπετάνιος μουρμουρίζει και ο ναύτης ξεφορτώνει ένα τσουβάλι ταχυδρομείου. Αποδείχθηκε ότι στο Άγιον Όρος ξέχασαν να στείλουν το ταχυδρομείο κι έτσι το ταχύπλοο αναγκάστηκε να κάνει μια επιπλέον διαδρομή. Ο καπετάνιος κοίταξε τον Ρώσο μοναχό και είπε:

– Στο Όρος; – Ναι, στο Άθως. – Έλα μέσα!

Οι Έλληνες γύρω έμειναν με το στόμα ανοιχτό!

Ο πατήρ Ηλιόδωρος πρόλαβε την ολονυκτία, το πρωί προσευχήθηκε στη Θεία Λειτουργία, πρόλαβε να κάνει αυτά που σκόπευε και τη Δευτέρα το πρωί ήταν ήδη στην Όπτινα.

Ο πατήρ Ηλιόδωρος στο Άγιον Όρος

Πώς ένας φίλος μου ταξίδεψε στη στέπα

Πηγαίνει έτσι, λοιπόν, σ’ ένα παλιό δρομάκι, γύρω είναι απόλυτη ερημιά. Ξαφνικά του σπάει ο τροχός

Έχω έναν φίλο, τον Ντμίτρι Σιούκιν. Γνωριζόμαστε εδώ και χρόνια. Κάποτε είχε επιχείρηση, ασχολείτο με τη μεταφορά αυτοκινήτων από την Ιαπωνία, αλλά αυτό ήταν στο παρελθόν. Είναι απλός άνθρωπος, λιτός, δεν χρειάζεται πολλά. Χαιρετά, συνήθως, με τον εξής τρόπο:

– Ειρήνη να ’χεις, αδελφέ, και μια ευλογημένη μέρα!

Πριν από πολλά χρόνια, ο Ντμίτρι, νέος τότε ακόμα, ταξίδευε με το ποδήλατό του στην περιοχή του Βολγκογκράντ. Εκεί υπήρχαν στέπες. Λοιπόν, μια φορά πήγαινε από τον έναν οικισμό στον άλλον και αποφάσισε να συντομεύσει τον δρόμο του, πηγαίνοντας όχι από τον κεντρικό δρόμο, αλλά από έναν χωραφόδρομο. Μαζί του είχε λίγο νερό και κάποια τρόφιμα.

Πηγαίνει έτσι, λοιπόν, σ’ ένα παλιό δρομάκι, γύρω είναι απόλυτη ερημιά. Ξαφνικά του σπάει ο τροχός. Δεν μπορεί να επισκευαστεί, αφού δεν έχει μαζί του ούτε εφεδρικό τροχό ούτε λάστιχο. Επίσης, το σακίδιό του είναι πολύ βαρύ. Αποφασίζει να στήσει σκηνή. Κάνει ζέστη. Πίνει όλο το νερό, τρώει όλα τα σάντουιτς, δεν μένει τίποτα.

Οι στέπες του Βολγκογκράντ

Μετά ενσκήπτει μια δυνατή καταιγίδα, άνεμος, βροχή και ο Βλαντίμιρ κάθεται μόνος του στη σκηνή του και προσεύχεται στο Άγιο Νικόλαο, για να τον σώσει απ’ αυτήν την κατάσταση.

Ξαφνικά, μέσα από τον θόρυβο της βροχής ακούει να έρχεται ένα αυτοκίνητο. Βγαίνει από τη σκηνή και κάνει σήματα με τα χέρια. Σταματάει ένα αμάξι ΓΚΑΖ-66, ένα μικρό φορτηγάκι 4Χ4. Ο οδηγός κι ένας άλλος άνδρας βγαίνουν από το όχημα, με την έκπληξη ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους, βλέποντας έναν άνθρωπο μέσα στην ερημιά, μια που ο πλησιέστερος οικισμός απέχει 30 χιλιόμετρα από εκείνον τον τόπο.

Αποδείχτηκε ότι ήταν ηλεκτρολόγοι. Η καταιγίδα κατέστρεψε κάποιο ηλεκτροφόρο καλώδιο κι εκείνοι πήγαν να το επισκευάσουν. Είπαν πως δεν περνάνε από αυτόν τον δρόμο συχνά και γενικά εδώ και χρόνια σχεδόν κανένας δεν περνάει.

Από εκείνην τη μέρα ο Ντμίτρι έγινε πιο προσεκτικός στα ταξίδια του. Πάντα παίρνει μαζί του κάποιες προμήθειες με νερό και τρόφιμα, καθώς και συνεχίζει να προσεύχεται στον Άγιο Νικόλαο, όπως το έκανε και πριν.

Πώς ο φίλος μου πήγε στο Μπάρι

Ο φίλος μου, ο Ντμίτρι Σιούκιν, αγαπούσε πολύ τα προσκυνηματικά ταξίδια, σε διάφορους ιερούς τόπους. Μου διηγήθηκε την εξής ιστορία:

Μια φορά πήγε με το αυτοκίνητό στον Άγιο Νικόλαο στο Μπάρι και, φτάνοντας στον προορισμό του, τρύπησε το κάτω μέρος του κινητήρα. Πρόκειται για πολύ σοβαρή βλάβη. Στο συνεργείο του είπαν:

– Η επισκευή κοστίζει 700 ευρώ.

Ο Ντμίτρι δεν είχε τόσα λεφτά. Στην αρχή ανησύχησε πολύ, μετά προσευχήθηκε στον ναό του Αγίου Νικολάου, βγήκε έξω, κάθισε στο σκαλοπάτι κι ένιωσε πως το άγχος του είχε φύγει και η ψυχή του γέμισε με ηρεμία.

Κάθεται, λοιπόν, και χαίρεται. Επειδή στο Μπάρι έφτασε, έτσι κι αλλιώς!

Ξαφνικά τον πλησιάζει μια άγνωστη προσκυνήτρια, του δίνει τυλιγμένα σε χαρτί χρήματα, λέει το όνομά της, παρακαλώντας για τις προσευχές, και φεύγει.

Ανοίγει το δέμα και βλέπει ακριβώς 700 ευρώ.

Βασιλική του Αγίου Νικολάου στο Μπάρι

Πώς ο φίλος μου ταξίδεψε στην Κριμαία

Ο φίλος μου, ο Ντμίτρι Σιούκιν, περιπλανιέται σε ιερούς τόπους. Παλιά ταξίδευε με το ποδήλατο, μετά με μηχανή και τώρα με αυτοκίνητο, το οποίο του το έκαναν δώρο. Εν τω μεταξύ, δεν είναι το πρώτο αυτοκίνητο που του χάρισαν. Τα δύο προηγούμενα αυτοκίνητα τα δώρισε σε κάποιους ιερείς. Ο Ντμίτρι εύκολα χαρίζει κι εύκολα λαμβάνει δώρα.

Ο φίλος μου, ο Ντμίτρι Κάποιες φορές σκέφτομαι: Πώς κι έτσι;! Γιατί κανείς δεν χαρίζει αυτοκίνητα σ’ εμάς;! Ούτε ένα ποδήλατο. Και στον Ντμίτρι δίνουν ολόκληρα αυτοκίνητα! Τι να πω; Πιθανώς, ο Κύριος ξέρει καλύτερα τι να δώσει στον καθένα.

Λοιπόν, πήγε ο Ντμίτρι με το χαρισμένο αυτοκίνητο σε προσκυνηματικό ταξίδι στους τόπους της Κριμαίας. Στον δρόμο έκανε μια στάση και αποφάσισε να κάνει μπάνιο στη θάλασσα. Το αυτοκίνητο του Ντμίτρι ήταν αρκετά καλό, μέσα είχε διάφορα πράγματα, κινητό τηλέφωνο, φορτιστή και λεφτά. Στο μπροστινό μέρος είχε τοποθετημένη την εικόνα του Αγίου Νικολάου.

Δίπλα ήρθε και πάρκαρε ένα άλλο αυτοκίνητο. Το αμάξι επίσης πολύ καλό, με σούπερ σύγχρονο σύστημα συναγερμού. Ο οδηγός έκλεισε όλα τα παράθυρα, τα ξανατσέκαρε κι έθεσε τον συναγερμό σε λειτουργία.

Ο Ντμίτρι, όπως συνήθως, είπε την προσευχή στον Άγιο, άφησε το αυτοκίνητο με ανοιχτά παράθυρα και πήγε προς τη θάλασσα.

Κολυμπάει, λοιπόν, ο Ντμίτρι και χαίρεται. Μετά ακούει τον διπλανό να φωνάζει και να καλεί την αστυνομία. Αποδείχτηκε πως, παρά τον σούπερ σύγχρονο συναγερμό, κάποιος άνοιξε το αυτοκίνητο και πήρε από μέσα όλα τα πολύτιμα πράγματα. Το αυτοκίνητο του Ντμίτρι, όμως, όπως ήταν με ανοιχτά παράθυρα, έτσι κι έμεινε, άθικτο με όλα τα πράγματα μέσα.

Ο Άγιος Νικόλαος φυλάει το αυτοκίνητό μου. Μπορεί να συγκριθεί ο συναγερμός με μια τέτοια προστασία;!

Ο άλλος οδηγός του λέει:

– Πώς κι έτσι;!

Και ο Ντμίτρι του απαντά:

- Ο Άγιος Νικόλαος φυλάει το αυτοκίνητό μου. Μπορεί να συγκριθεί ο συναγερμός με μια τέτοια προστασία;!

Και αμέσως ευχαρίστησε τον Κύριο για το έλεός Του και τον Άγιο Νικόλαο για τις πρεσβείες του.

Άγιε Νικόλαε, πρέσβευε στον Θεό για ’μας!

Εικόνα του Αγίου Νικόλαου στην κρύπτη της βασιλικής στο Μπάρι

Μερικά λόγια για την οικογένεια του Βολόντικοβ

Τι μπορώ να προσθέσω σ’ αυτές τις ιστορίες; Μάλλον, να πω λίγα λόγια για την οικογένεια του Βολόντικοβ. Ο Ντμίτρι είναι σπουδαστής της Θεολογικής Σχολής, οικοδόμος και επίτροπος του ξύλινου ναού του Αγίου Νικολάου στο χωριό Κάμενκα, δίπλα στην Όπτινα. Η σύζυγός του, η Νατάλια, είναι χωράρχης.

Περισσότερα για τους Βολόντικοβ στον παρκάτω σύνδεσμο: https://pravoslavie.ru/133187.html

Ο Ντμίτρι και η Νατάλια, δίπλα στον ναό που έχτισαν