Όταν έκτισαν εκκλησία μέσα σε μια νύχτα και άλλα θαύματα

Το Πάσχα του 1993, στις 18 Απριλίου, δολοφονήθηκαν τρείς αδελφοί της Ιεράς Μονής Όπτινα: ο ιερομόναχος Βασίλειος, ο μοναχός Τρόφιμος και ο μοναχός Θεράπων. Το 2005, με την ευλογία του Αγιωτάτου Πατριάρχη Αλεξίου Β’ είχε χτιστεί εκκλησάκι πάνω από τους τάφους τους και ήδη εκατοντάδες χιλιάδες προσκυνητές τους έχουν επισκεφτεί. Κάθε χρόνο, στις 18 Απριλίου, δεν μπορείς να πλησιάσεις καθόλου στο χώρο. Στην Ιερά Μονή Όπτινα αυτή την ημέρα έρχονται σαράντα με πενήντα λεωφορεία με προσκυνητές και μεγάλο πλήθος στέκεται με αναμμένα κεριά στην αυλή του μοναστηριού. Βέβαια, και τις άλλες μέρες, έρχονται σε ομάδες άνθρωποι από διάφορες περιοχές, για να τελέσουν μνημόσυνο στους τάφους των δολοφονηθέντων αδελφών, να προσευχηθούν και να τους ζητήσουν βοήθεια. Πράγματι, πολλοί είναι εκείνοι που βρίσκουν βοήθεια. Τώρα, στο μοναστήρι συγκεντρώνουν στοιχεία για θαύματα, με τις πρεσβείες των Μαρτύρων της Όπτινα, και ετοιμάζουν δεδομένα για την αγιοκατάταξη. Κάποιοι ιδιαίτερα επίμονοι προσκυνητές με επισκέπτονται, αφού το σπίτι μου βρίσκεται δίπλα στους τοίχους του μοναστηριού και ζητάνε: «Σας παρακαλώ, γράψτε και τη δική μου αφήγηση». Ιδού, μερικές αφηγήσεις των επισκεπτών μου.   

Η προσκυνήτρια από το Σότσι, Λιουνμίλα Λουτσκό, ζήτησε να καταγράψω τα εξής:

– Η αδελφή μου θα πέθαινε από νεφρική ανεπάρκεια. Αν και δοκιμάσαμε όλες τις υπαρκτές και μη θεραπείες, η αδελφή μου, για μεγάλα χρονικά διαστήματα, βρισκόταν στο νοσοκομείο, στη μονάδα τεχνητού νεφρού, μέχρι που οι γιατροί μας ανακοίνωσαν ότι: «Αν δεν κάνετε επειγόντως μεταμόσχευση νεφρών, η αδελφή σας θα πεθάνει». Πουλήσαμε το διαμέρισμα των μακαριστών γονιών μας και ανακαλύψαμε ότι δε μας φτάνουν τα χρήματα για εγχείρηση στην Αμερική ή στην Ευρώπη. Και τότε, οι γιατροί μας «σφύριξαν» ότι η πιο φθηνή επιλογή θα ήταν να πάμε στην Κίνα. Εκεί κιόλας, όπως μάθαμε, υπάρχει νόμος, σύμφωνά με τον οποίον για μεταμόσχευση χρησιμοποιούν όργανα εκτελεσθέντων εγκληματιών, οπότε, και η εγχείρηση θα γινόταν εκεί πολύ πιο γρήγορα.

Πήγαμε στην Κίνα, πληρώσαμε για την επέμβαση, αλλά στην κλινική μας είπαν: «Περιμένετε». Και από τότε, αρχίσαμε να σερνόμαστε, περιμένοντας όχι μέρες, αλλά μήνες. Δυστυχώς, φύγαμε από το σπίτι τόσο βιαστικά που δεν είχα πάρει ούτε μια εικόνα. Μαζί μου είχα μόνο το βιβλίο «Ματωμένο Πάσχα» που το είχα διαβάσει και ξαναδιαβάσει τόσες πολλές φορές που ο ιερομόναχος Βασίλειος, ο μοναχός Θεράπων και ο μοναχός Τρόφιμος είχαν γίνει για μένα πολύ δικοί μου άνθρωποι και τους ζητούσα συνεχώς βοήθεια. Για να μην προσεύχομαι μπροστά στον άδειο τοίχο, έβαλα στη γωνία το βιβλίο «Ματωμένο Πάσχα» - δεν είναι εικόνα, βεβαίως, αλλά στο εξώφυλλο έχει Αγγέλους και πεφωτισμένα πρόσωπα των Μαρτύρων που έχουν μαρτυρήσει για τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Και αν κάποιος με κατακρίνει για αυτή την «εικόνα», θα πω μόνο τούτο: μη συμβεί να βρει κάποιον μια τέτοια πνευματική πείνα που βιώσαμε εμείς στους έξι μήνες ζωής στη χώρα των δράκων. Στην αρχή, ούτε καν είχα διανοηθεί ότι στο τεράστιο Πεκίνο και σε όλη την Κίνα δεν υπάρχει ούτε μια ορθόδοξη εκκλησία. Λένε ότι αργότερα υπήρχαν. Τότε, όμως, όπως μου είπαν, τον τελευταίο Κινέζο ορθόδοξο ιερέα, τον πατέρα Γρηγόριο Τσζου, τον είχαν κηδέψει στο νεκροταφείο με λαϊκό τελετουργικό, αφού οι Αρχές δεν είχαν επιτρέψει να καλέσουν ορθόδοξο ιερέα από τη Ρωσία για την κηδεία.

Παλαιότερα, δεν μπορούσα να φανταστώ το βάρος που έχει η ψυχή, όταν δεν πηγαίνεις στην εκκλησία και για μήνες δεν εξομολογείσαι και δεν κοινωνάς. Στο σπίτι, είχαμε δίπλα τον παππούλη μας. Αν και, η αδελφή μου, δυστυχώς, δεν πίστευε, ο παππούλης την έπειθε να εξομολογείται και να κοινωνάει. Μετά την Θεία Κοινωνία, η αδελφή μου ένιωθε πολύ καλύτερα. Βέβαια, κάπου-κάπου, αυτοβούλως διάβαζε προσευχές. Στην Κίνα, όμως, είχαν εξαφανιστεί ακόμα και αυτά τα μικρά βήματα πίστης. Και τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή η αδελφή μου είχε αγριέψει πολύ. Την εκνεύριζε ιδιαίτερα το γεγονός ότι απευθυνόμουν για βοήθεια στους τρείς μάρτυρες της Όπτινα: «Ποιοι είναι αυτοί; Βρήκες αγίους!». Και άλλα τέτοια…

Έκανα υπομονή, κατανοώντας ότι η αδελφούλα μου είναι σε απόγνωση: ο θάνατος είναι στην πόρτα και στην κλινική εδώ και έξι μήνες το μόνο που υπόσχονταν ήταν: «Περιμένετε». Μέναμε εντωμεταξύ σε ένα φτωχό ενοικιασμένο δωματιάκι. Τα χρήματα σχεδόν είχαν τελειώσει, επειδή όλα πήγαιναν για ιατρικές υπηρεσίες και μπορούσαμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να τρώμε μόνο τα πιο φθηνά λαχανικά.

Τη Μεγάλη Παρασκευή, η αδελφή μου έκανε καυγά, επειδή είχα κλάψει την ώρα της προσευχής, με το που σκέφτηκα ότι για πρώτη φορά στην ενήλικη ζωή μου δε θα συμμετείχα στην Πασχαλινή ιερή ακολουθία και δε θα άκουγα τη λιτανεία να ψέλνουν πολυφωνικά στη νύχτα με λαμπάδες: «Τὴν Ἀνάστασίν σου Χριστὲ Σωτήρ, Ἄγγελοι ὑμνοῦσιν ἐν οὐρανοῖς, καὶ ἡμᾶς τοὺς ἐπὶ γῆς καταξίωσον, ἐν καθαρᾷ καρδίᾳ σὲ δοξάζειν». Δε θα δοξάσω τον Χριστό στην εκκλησία, το Πάσχα! Και ήδη φωναχτά κραύγαζα στον πατέρα Βασίλειο, τον μοναχό Τρόφιμο και μοναχό Θεράποντα: «Εσείς πάντα αγαπούσατε τόσο πολύ το Πάσχα! Κάντε κάτι! Δεν μπορώ χωρίς την εκκλησία τη νύχτα του Πάσχα!». Και η αδελφή μου ειρωνικά σχολίαζε: «Ναι, τώρα μέσα σε μια νύχτα θα σου χτίσουν την εκκλησία. Βέβαια!». Και έλεγε και άλλα πολύ πικρά λόγια που η καρδιά μου έσφιγγε ακόμα πιο πολύ.

Έκλαψα πολύ και μετά πήγα την αδελφή σε ένα κινέζικο κυλικείο. Τις νηστείες τις τηρούσα πάντα πολύ αυστηρά. Εδώ, όμως, λόγω έλλειψης χρημάτων, νήστευε και η αδελφή μου. Ευτυχώς, στην Κίνα υπάρχουν πολύ φθηνά και πολύ νόστιμα λαχανικά. Ξαφνικά, μας πλησιάζει μια γυναίκα που καθόταν στο διπλανό τραπεζάκι:   

– Είστε από τη Ρωσία;

– Ναι.

– Βλέπω, ότι νηστεύετε. Είστε ορθόδοξοι;

– Βεβαίως.

– Θέλετε να κάνετε Πάσχα στην εκκλησία;

– Πώς;;;

Και η γυναίκα μας έδωσε δύο προσκλητήρια και μας είπε ότι στο δικό μας Ρώσικο Προξενείο είχε έρθει ιερέας με αντιμήνσιο και τώρα το γκαράζ του προξενείου άρχισαν να το αναμορφώνουν σε κινητή εκκλησία.

– Όλη τη νύχτα θα δουλέψουμε για να υποδεχτούμε το Πάσχα στην εκκλησία, - μας είπε η νέα μας γνωστή.

Κύριε, ελέησον! Τι θαύμα ήταν αυτή η ακολουθία του Πάσχα στο γκαράζ του Προξενείου! Έχω πάει σε γνωστούς ναούς, έχω υποδεχτεί το Πάσχα σε μοναστήρια, αλλά τόση πνευματική ανάταση, όση τότε στην Κίνα, δεν έχω νιώσει ποτέ. Οι άνθρωποι έκλαιγαν από χαρά, αγκαλιάζοντας ο ένας τον άλλον και μετά την ιερή ακολουθία δε θέλαμε να φύγουμε. Ξανά και ξανά ψέλναμε: «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών» σε πολλές γλώσσες του κόσμου: στα ρώσικα, στα κινέζικα, στα αγγλικά, στα κορεάτικα, στα ελληνικά και σε άλλες άγνωστες σε μένα γλώσσες. Σε εκείνο το γκαράζ, νομίζω, όλος ο κόσμος δόξαζε τον Χριστό. Και είχαμε το αίσθημα βεβαιότητας ότι ο Χριστός ήταν ανάμεσά μας. Ήταν, είναι και θα είναι! Θυμάμαι, ότι κοίταξα το ευτυχισμένο πρόσωπο της αδελφής μου και είδα ότι και αυτή έκλαιγε από χαρά.

Αμέσως μετά το Πάσχα, η αδελφή μου χειρουργήθηκε και συνήλθε γρήγορα και εύκολα. Εκείνη η νύχτα του Πάσχα τόσο πολύ συγκλόνισε την ψυχή της, που η αδελφούλα μου από τότε κόλλησε στην Εκκλησία και της αρέσει να διηγείται στους γνωστούς της πώς με τις πρεσβείες των τριών Νεομαρτύρων της Όπτινα, στην Κίνα, μέσα σε μια νύχτα έκτισαν εκκλησία.

Ο Ίγκορ Σαμπούνια, οδηγός λεωφορείου, προσκυνητής από τη Μόσχα, αφηγείται:

– Ο μικρός μου γιος είχε τόσο δυνατούς πόνους στα αυτιά, που φώναζε από τον πόνο και ο πυρετός είχε ανεβεί σχεδόν στα σαράντα. Καλέσαμε Άμεση Βοήθεια. Η γιατρός, παρηγορώντας τον, του έλεγε στο δρόμο ότι τώρα θα τον πάνε στο καλύτερο νοσοκομείο όπου βρίσκεται ένας καταπληκτικός καθηγητής ο οποίος οπωσδήποτε θα τον θεραπεύσει.

Άφησα τη γυναίκα με το παιδί στο νοσοκομείο και πήγα στη δουλειά. Μόλις έφτασα, με παίρνει τηλέφωνο η γυναίκα μου και κυριολεκτικά την ακούω να σπαράζει στο τηλέφωνο. Τελικά, τους είχαν διώξει από το νοσοκομείο, λέγοντας ότι δεν υπάρχουν θέσεις και ότι το νοσοκομείο δεν είναι μπαλόνι που φουσκώνει για να τους χωράει όλους όσοι καταφτάνουν εκεί. Εκτός από αυτό, στο παιδί που είχε ανάγκη από επείγουσα ιατρική βοήθεια, όχι μόνο δεν του πρόσφεραν αγωγή αλλά και με ύφος εξηγούσαν ότι είχαμε φέρει «παράνομα» το γιό μας, καθώς πρώτα έπρεπε να το δει ο γιατρός της περιοχής, να γράψει παραπεμπτικό και τα λοιπά. Η γυναίκα μου κλαίει και μου ζητάει: «Ίγκορ, σε παρακαλώ, έλα και πάρε μας από δω. Μας έδωσαν προθεσμία να έχουμε εξαφανιστεί από δω μέχρι τις έξι».

Ξεκίνησα να πάω να ζητήσω άδεια για να φύγω από τη δουλειά και θυμήθηκα ότι ο γιατρός της περιοχής μας είχε τελειώσει για σήμερα και ότι αύριο θα δεχόταν μόνο μετά το μεσημέρι. Και πόσο να βασανίζεται το παιδί; Ο γιατρός της Άμεσης Βοήθειας μας είχε προειδοποιήσει ότι μια τόσο βαριά λοίμωξη με πύον είναι πολύ επικίνδυνο πράγμα και χρειάζεται να το αντιμετωπίσουν άμεσα.

Και εδώ άρχισα να προσεύχομαι με απόγνωση, καλώντας σε βοήθεια τον Ιερομόναχο Βασίλειο, τον δολοφονηθέντα αδελφό της Μονής Όπτινα. Πριν το μοναστήρι το όνομά του ήταν Ίγκορ και του είχα ιδιαίτερη εμπιστοσύνη. Λοιπόν, κάπου για πέντε λεπτά δεν προσευχόμουν αλλά «κραύγαζα» στον πατέρα Βασίλειο και του εξηγούσα ότι το παιδί μου χρειάζεται άμεση ιατρική βοήθεια. Θυμάμαι ότι συνέχεια επαναλάμβανα: «Επείγον! Επείγον! Επείγον!»

Πέρασαν κάπου είκοσι λεπτά, μέχρι να κανονίσω στη δουλειά την αντικατάστασή μου στο δρομολόγιο που θα εκτελούσα. Ξαφνικά, με παίρνει πάλι η γυναίκα μου και η φωνή της ακούγεται καμπάνα από χαρά: «Φαντάσου, Ίγκορ, μας έβαλαν σε ξεχωριστό θάλαμο. Ήρθε ο καθηγητής και έγραψε τόσο καλή θεραπεία που ο γιόκας μας δεν κλαίει πλέον. Κοιμάται. Δεν καταλαβαίνω τι έγινε; Στην αρχή μας έδιωχναν κακήν κακώς και ξαφνικά μας δέχονται λες και είμαστε δικοί τους άνθρωποι». Θεωρώ ότι είχε γίνει θαύμα.

Ο γιος του Ίγκορ ήταν εδώ κοντά και έπαιζε με το σκύλο μου. Όταν άκουσε τη συζήτηση με το θαύμα, με παιδική απλότητα είπε:

– Τίποτα το ιδιαίτερο δεν έγινε. Απλώς, προσευχήθηκε ο μπαμπάς και κάποιος άλλος και αμέσως όλα έγιναν μια χαρά.

Τι; Τόσο απλά.