Φόρμουλα οικογένειας. Η οικογένεια του Τσερνιακόβ

Οι πολύτεκνοι γονείς μιλούν για τους εαυτούς τους, τα παιδιά τους και μοιράζονται τις εμπειρίες τους. Σήμερα παρουσιάζουμε την οικογένεια Τσερνιακόβ.

Η οικογένεια Τσερνιακόβ

Οι γονείς (παντρεμένοι 32 χρόνια):

• Ο Ολέγκ Βικτόροβιτς Τσερνιακόβ, 52 χρονών, ελεύθερος επαγγελματίας
• Η Γκαλίνα Βικτόροβνα Τσερνιακόβα, 50 χρονών, εκπαιδευτής θεραπευτικής γυμναστικής

Τα παιδιά:

1. Ο Ίγκορ, 31 χρονών, μάγειρας, παντρεμένος, έχει τρία παιδιά
2. Ο Βαλέρι, 29 χρονών, χειριστής γερανοφόρου οχήματος, αρραβωνιασμένος
3. Η Αλίνα, 23 χρονών, ψυχολόγος, αποφοίτησε από το Μουσικό σχολείο Στραβίνσκι στο πιάνο, παντρεμένη, έχει ένα παιδί και περιμένει το δεύτερο
4. Η Αναστασία, 21 χρονών, διακοσμήτρια εξωτερικών χώρων, αποφοίτησε από τη Σχολή Καλών Τεχνών, παντρεμένη, έχει δύο παιδιά
5. Ο Δανιήλ, 20 χρονών, τεχνολόγος ξυλουργικής, παντρεμένος, έχει δύο παιδιά
6. Ο Ιλιά, 19 χρονών, φοιτητής τέταρτου έτους του Παιδαγωγικού κολέγιού με ειδικότητα «Καθηγητής φυσικής αγωγής», παντρεμένος
7. Η Ελιζαβέτα, 17 χρονών, μαθήτρια 11^ης τάξης του σχολείου
8. Η Μαρία, 16 χρονών, μαθήτρια 10^ης τάξης του σχολείου, αποφοίτησε από το Μουσικό σχολείο Στραβίνσκι στο βιολοντσέλο
9. Η Άννα, 15 χρονών, μαθήτρια 9^ης τάξης του σχολείου, αποφοίτησε από το Μουσικό σχολείο Στραβίνσκι στο φλάουτο
10. Η Λίντια, 13 χρονών, μαθήτρια 7^ης τάξης του σχολείου, καθώς και σπουδάζει στο Μουσικό σχολείο Στραβίνσκι στο βιολί
11. Ο Τιμοφέι, 12 χρονών, μαθητής 6^ης τάξης του σχολείου, αθλητής του ποδηλάτου
12. Η Βέρα, 10 χρονών, μαθήτρια 4^ης τάξης του σχολείου, καθώς και σπουδάζει στο Μουσικό σχολείο Στραβίνσκι στη χορωδία
13. Η Λιουμπόβ, 8 χρονών, μαθήτρια 2^ης τάξης του σχολείου, καθώς και σπουδάζει στο Μουσικό σχολείο Στραβίνσκι στη χορωδία
14. Ο Ελισέι, 7 χρονών
15. Ο Ολέγκ, 3 χρονών

Ολέγκ Βικτόροβιτς Τσερνιακόβ

Ολέγκ Βικτόροβιτς:

– Γνωριστήκαμε με την Γκαλίνα όταν ήμουν 18 χρονών. Την είδα, η καρδιά μου άρχισε να χτυπά γρήγορα και σκέφτηκα: «Μακάρι να είχα μια τέτοια γυναίκα». Ύστερα τη γνώρισα από κοντά κι έμαθα πόσο καλά μαγειρεύει και πόσο περιποιητική είναι. Τι καλό κορίτσι: Και όμορφη και ξέρει να κάνει τα πάντα!

Πρέπει ο ένας να υποστηρίζει τον άλλον, χωρίς αυτό η οικογένεια δεν υφίσταται

Το κύριο συμπέρασμα, στο οποίο καταλήξαμε μετά από τόσα χρόνια, που ζήσαμε μαζί, είναι ότι πρέπει να υπάρχει αλληλοκατανόηση. Καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον τέλεια. Αυτό έγινε δυνατό χάρη στη γέννηση των παιδιών μας, επειδή οι δυσκολίες φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά κι εμείς είχαμε πολλές δυσκολίες. Τα παιδιά «ερχόντουσαν» κάθε χρόνο και ο φόρτος ήταν μεγάλος. Κάποια στιγμή αναγκάστηκα να παρατήσω τη δουλειά μου, όπου έπαιρνα καλό μισθό, και να βρω μια άλλη, η οποία μου επέτρεπε να έχω περισσότερο ελεύθερο χρόνο, τον οποίο περνούσα στο σπίτι, βοηθώντας τη σύζυγό μου. Η ίδια η Γκαλίνα είπε τότε: «Δεν χρειαζόμαστε τόσα χρήματα, τα παιδιά θέλουν τον πατέρα τους». Κι εγώ συμφώνησα με αυτό, επειδή στις οικογενειακές σχέσεις είναι σημαντικό ο ένας να βοηθά τον άλλον, όταν ο άλλος έχει ανάγκη. Πρέπει ο ένας να υποστηρίζει τον άλλον, χωρίς αυτό η οικογένεια δεν υφίσταται.

Πρέπει ν’ αγαπάς τη γυναίκα και τα παιδιά σου. Για να το πετύχεις, πρέπει να μιλάς μαζί τους, να τους ακούς και να τους λες χρήσιμα πράγματα. Και αν τα παιδιά σε καταλαβαίνουν, τότε θα σε υπακούνε. Και όταν η επικοινωνία λείπει, τότε η οικογένεια δε λειτουργεί σωστά, είναι σαν οικογένεια χωρίς πατέρα. Δεν μπορούμε ν’ αποστασιοποιηθούμε από τους ανθρώπους μας, γιατί είμαστε υπεύθυνοι ο ένας για τον άλλον. Ο άνδρας και η γυναίκα είναι μία σάρκα.

Στη συνέχεια τα παιδιά θα συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο, γι’ αυτό πρέπει να ελέγχουμε τις συμπεριφορές μας όλη την ώρα

Εγώ και η γυναίκα μου σχεδόν δεν έχουμε αντιπαραθέσεις. Στην οικογένειά μας κυριαρχούν η φιλία και η αγάπη. Αν εμφανίζονται κάποιες διαφωνίες σχετικά με την ανατροφή των παιδιών μας, αποσυρόμαστε σ’ ένα δωμάτιο, κλείνουμε την πόρτα και συζητάμε ιδιαιτέρως. Προσπαθούμε να κρατάμε συνέχεια στη μνήμη μας ότι τα παιδιά μας προσέχουν το πώς συμπεριφερόμαστε και το πώς επικοινωνούμε μεταξύ μας. Στη συνέχεια, τα παιδιά θα συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο, γι’ αυτό πρέπει να ελέγχουμε τις συμπεριφορές μας όλη την ώρα.

Δεν είμαστε υπέρ των σωματικών τιμωριών, προσπαθούμε να επηρεάζουμε τα παιδιά με λόγια. Για παράδειγμα, μπορούμε να τους στερήσουμε κάποια ευχάριστα πράγματα, ας πούμε να τους απαγορέψουμε να παίζουν στον υπολογιστή. Τιμωρούμε κυρίως την αγένεια και τις κακές λέξεις, τις οποίες «φέρνουν» από το σχολείο. Εδώ δεν πρόκειται για βρισιές, αλλά για κάποιες λέξεις που δεν είναι ευπρεπείς. Τους εξηγούμε γιατί αυτό είναι κακό. Τους λέμε ότι είμαστε πιστοί άνθρωποι και οι υπόλοιποι κοιτούν το πώς συμπεριφερόμαστε και το πώς μιλάμε και μετά βγάζουν συμπεράσματα για τους χριστιανούς γενικότερα. Πρέπει να είμαστε παράδειγμα προς μίμηση.

Προσπαθούμε να βοηθάμε τα παιδιά μας ν’ αναπτύσσουν τα ενδιαφέροντά τους. Όταν η Λιούμπα πήγαινε ακόμα στο νηπιαγωγείο, παράλληλα ασχολιόταν με τη γυμναστική, συμμετείχε σε αγώνες και κατακτούσε μετάλλια. Και όταν ήρθε η ώρα να επιλέξουμε μεταξύ γυμναστικής και μουσικής, επιλέξαμε τη μουσική. Το ίδιο και η Βέρα, ασχολιόταν με τη γυμναστική και είχε κερδίσει μετάλλια. Ο Ελισέι, επίσης, έφερε δύο μετάλλια, είναι δρομέας. Τα παιδιά επίσης παρακαλούν να τους πάμε στη Σχολή Καλών Τεχνών, γιατί ξέρουν να ζωγραφίζουν αρκετά καλά, αλλά εμείς δεν θέλουμε να τα υπερφορτώνουμε.

Δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα γίνω πολύτεκνος πατέρας. Η οικογένεια του μπαμπά μου είχε οχτώ παιδιά, αλλά ούτε καν φανταζόμουν ότι θα μιμηθώ το παράδειγμά του. Το πρώτο μου παιδί γεννήθηκε όταν ήμουν στο στρατό. Το 1985 αποστρατεύτηκα και το 1986 γεννήθηκε ο Βαλέρι. Δεν προγραμματίζαμε να κάνουμε άλλα παιδιά, αλλά το 1990 γίναμε πιστοί και η στάση μας σχετικά με τα παιδιά άλλαξε. Τα παιδιά είναι δώρο του Θεού. Και όλα αυτά τα δώρα τα δεχόμασταν με χαρά. Ναι, ήταν δύσκολο, αλλά είχα καλή δουλειά και τα καταφέρναμε μια χαρά.

Δεν αναζητούσαμε ποτέ την πολυτέλεια. Πάντα είχαμε όλα τα απαραίτητα. Όταν κάθε φορά μάθαινα ότι η γυναίκα μου είναι πάλι έγκυος, πάντα ήμουν χαρούμενος. Στην αρχή φοβόταν να μου το πει, νομίζοντας ότι θα με στεναχωρήσει, αλλά εγώ ήμουν χαρούμενος. Το θέμα με το σπίτι λύθηκε το 1998. Πριν από αυτό ζούσαμε στην κομμουνάλκα (Σ.τ.Μ.: Τεράστια διαμερίσματα, όπου συστεγάζονταν πολλές οικογένειες, κατά τη σοβιετική περίοδο), σ’ ένα δωμάτιο. Και όταν γεννήθηκε το έβδομο μας παιδί, γράψαμε γράμμα στον Λουζκόβ (Σ.τ.Μ: δήμαρχος της Μόσχας από το 1992 έως 2010) και το κράτος μάς χάρισε δύο διαμερίσματα. Επίσης, πριν επτά χρόνια μας έδωσαν ακόμη δυο διαμερίσματα. Επιπλέον, τώρα χτίζουμε ένα σπίτι εκτός πόλης, γιατί τα μεγαλύτερα παιδιά παντρεύτηκαν και πρέπει να μένουν χωριστά από τους γονείς. Για μια πολύτεκνη οικογένεια η κατοικία αποτελεί το πιο σημαντικό πράγμα.

Δύο μεγάλες κόρες παντρεύτηκαν στην Αυστραλία, με δύο αδελφούς από μια πολύτεκνη οικογένεια. Εκείνη η οικογένεια έχει 12 παιδιά και είναι όλα μεγάλα, μόνο δύο δεν είναι ακόμα παντρεμένοι. Τα δικά μας παιδιά είναι λίγο μικρότερα, άρα θα έχουμε ακόμα πολλούς γάμους στο μέλλον.

Στα μεγάλα παιδιά δίνουμε συμβουλές μόνο όταν οι ίδιοι έρχονται και τις ζητούν. Δεν επεμβαίνουμε στις οικογένειές τους. Είναι φυσικό στις νέες οικογένειες να μην πηγαίνουν όλα ομαλά, επειδή θέλουν χρόνο για να συνηθίσουν ο ένας τον άλλον. Αλλά όταν μας ζητούν κάποια συμβουλή, τους συστήνουμε σε ποιες περιπτώσεις είναι καλύτερο να υποχωρήσουν και σε ποιες να επιμείνουν. Πολύ σπάνια μας φέρνουν τα εγγόνια, γιατί θεωρούμε ότι πρέπει μόνοι τους να μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Μπορούμε να βοηθήσουμε σε περιπτώσεις μεγάλης ανάγκης, ας πούμε όταν οι γονείς πρέπει να πάνε στο νοσοκομείο ή στο πανεπιστήμιο για εξετάσεις, αλλά το να φροντίζουμε τα εγγόνια χωρίς σοβαρό λόγο είναι σπάνιο πράγμα, γιατί έχουμε και τα δικά μας παιδιά, που είναι ακόμα μικρά.

Οι δικοί μας γονείς ήταν εναντίον του να είμαστε πολύτεκνοι, λέγοντας ότι είναι επιβλαβές. Όμως η σύζυγός μου τους είπε ότι αυτό είναι κάτι που θα το αποφασίσουμε μόνοι μας. Ήταν αρκετό να τους το πούμε μια φορά και αυτό το θέμα δεν έχει ξανασυζητηθεί ποτέ. Σε γενικές γραμμές, έχουμε πολύ καλές σχέσεις με τους γονείς μας. Με τον πεθερό μου πήγαινα πάντοτε για ψάρεμα. Η καλή μου πεθερά βοηθούσε την οικογένειά μας όσο μπορούσε. Και μέχρι τώρα όλοι βοηθούν, δόξα τω Θεώ.

Έχουμε ένα Γράμμα Τιμής από τον Λουζκόβ κι ένα μετάλλιο «Για την αγάπη και την αφοσίωση». Είμαστε υποψήφιοι για το Τάγμα «Γονική Δόξα» και αν επιλεχθούμε θα μας καλέσουν να συναντηθούμε με τον Πρόεδρο, με τον οποίο θα ήθελα πολύ να συνομιλήσω.

Είμαστε ευγνώμονες στο δημοτικό διαμέρισμα της Βορειοδυτικής περιοχής της Μόσχας, γιατί έκανε πολλά για τις πολύτεκνες οικογένειες. Ο τοπάρχης Β. Α. Κοζλόβ ήταν απ’ τους πρώτους στη Μόσχα, που άρχισε να χαρίζει αυτοκίνητα στις πολύτεκνες οικογένειες. Τότε αποκτήσαμε κι εμείς, για πρώτη φορά, αυτοκίνητο. Το δημοτικό διαμέρισμα αναλάμβανε επίσης τα έξοδα επισκευής αυτού του αυτοκινήτου. Μαζί με τα παιδιά συμμετείχαμε σε διάφορους διαγωνισμούς, για παράδειγμα, μαγειρικής ή μουσικής. Αλλά όλα αυτά συνέβαιναν κατά τη διάρκεια της θητείας του Λουζκόβ. Όταν ανέλαβε ο νέος δήμαρχος, καταργήθηκε η Επιτροπή για τα θέματα οικογένειας και νεολαίας της Διοίκησης της Μόσχας. Τα προνόμια των πολύτεκνων οικογενειών μειώθηκαν. Οι ιατρικές υπηρεσίες έγιναν επί πληρωμή. Αλλά δεν παραπονιόμαστε. Θεωρούμε ότι κάθε εξουσία είναι από τον Θεό.

Ο κόσμος στο σχολείο μας φέρεται πολύ καλά, γιατί όλοι βλέπουν ότι είμαστε καλή οικογένεια. Κι εμείς παλιά νομίζαμε ότι οι πολύτεκνοι έχουν ψείρες και ζητιανεύουν. Και μετά οι ίδιοι γίναμε πολύτεκνοι και βλέπουμε πως είμαστε μια χαρά.

Γκαλίνα Βικτόροβνα Τσερνιακόβα Γκαλίνα Βικτόροβνα:

– Δεν μπορώ να πω ότι ο Ολέγκ ήταν ιδανικός. Έβλεπα και τα ελαττώματά του, αλλά τα κάλυψε η αγάπη. Όταν αγαπάς κάποιον, μπορείς να του συγχωρέσεις τα πάντα.

Ο Ολέγκ είναι πολύ περιποιητικός. Προσπαθεί ώστε κανείς να μη στερείται τίποτα. Είναι πιο προσεκτικός από μένα. Του είναι σημαντικό να ρωτήσει κάτι τα παιδιά, να τους πάρει τηλέφωνο, να τους ελέγξει. Η προσοχή, γενικώς, παίζει μεγάλο ρόλο σε μια οικογένεια. Η γυναίκα πρέπει να παρατηρεί κάποια πράγματα, που έχουν σχέση με τον άνδρα της, δηλαδή την υγεία του, κάποιες ανάγκες. Πρέπει να είναι ικανή να αισθανθεί εγκαίρως ότι την έχει ανάγκη και να βρεθεί κοντά του εκείνη τη στιγμή.

Εάν οι ευθύνες έχουν κατανεμηθεί σωστά ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας, τότε όλα θα πάνε καλά. Ο καθένας πρέπει να ξέρει τις υποχρεώσεις του

Έχουμε 15 παιδιά, αλλά τα βγάζουμε πέρα μόνοι μας, χωρίς άλλη βοήθεια. Εάν οι ευθύνες έχουν κατανεμηθεί σωστά ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας, τότε όλα θα πάνε καλά. Ο καθένας πρέπει να ξέρει τις υποχρεώσεις του στο σπίτι και να τις εκπληρεί. Απλώς όλοι πρέπει να καταλάβουν ότι αλλιώς δεν θα τα βγάλουμε πέρα. Η πιο δύσκολη περίοδος είναι όταν τα παιδιά πάνε στην πρώτη τάξη. Οι μαθητές της πρώτης τάξης είναι πολύ άτακτοι και πρέπει συνέχεια να διαβάζεις μαζί τους, να ελέγχεις τις σχολικές τους τσάντες κ.τ.λ. Ακόμα δεν είναι ικανοί να προσαρμοστούν μόνοι τους στις νέες συνθήκες. Παράλληλα, έχουμε και πιο μικρά παιδιά, που πάνε στο νηπιαγωγείο, και τα οποία πρέπει να προετοιμάζουμε εξ ίσου, να τα ταΐζουμε και να τα πηγαίνουμε στο νηπιαγωγείο. Οι μεγαλύτερες κόρες μου έβλεπαν πόσο κουράζομαι και δεν μπορώ να προλάβω τα πάντα και άρχισαν να με βοηθούν εντελώς εθελοντικά. Βοηθούσαν τα μικρά να ντυθούν και να ετοιμάσουν τη σχολική τους τσάντα, έκαναν μαζί τους τα μαθήματά τους. Και τα κάνουν χωρίς καμία προτροπή από την πλευρά μου. Γενικά, τα παιδιά μου είναι ευσυνείδητα. Πάντα προσέχουν όταν έχω ανάγκη από βοήθεια, ιδιαίτερα όταν γεννιέται κάποιο νέο μωρό. Ας πούμε, όταν βλέπουν ότι θηλάζω, πάνε στην κουζίνα και μαγειρεύουν μόνα τους. Το πώς μπορεί να καταφέρει μια οικογένεια ν’ αναπτύξει τέτοιες συμπεριφορές στα παιδιά της δεν το ξέρω. Βεβαίως, χρειάζεται να εξηγούμε στα παιδιά, αλλά γνωρίζω οικογένειες, όπου οι γονείς μιλούν με τα παιδιά τους και τους εξηγούν, αλλά έτσι κι αλλιώς χρειάζεται να τα υποχρεώνουν να κάνουν κάτι. Δεν νομίζω ότι είναι θέμα αγωγής. Θεωρώ ότι συμβάλλει η προσευχή των γονέων.

Για ν’ ασχολούνται τα παιδιά με κάποιες εξωσχολικές δραστηριότητες, θα πρέπει να το θέλει πολύ ένας από τους γονείς. Διότι κάποιες δεξιότητες, που αναπτύσσονται κατά την περίοδο από την πρώτη μέχρι την τρίτη τάξη, εξαρτώνται σχεδόν αποκλειστικά από τις παραινέσεις των γονιών. Θεωρώ ότι πολλά από τα επιτεύγματα των παιδιών μας είναι στην ουσία επιτεύγματα του συζύγου μου. Ο μπαμπάς ήθελε πολύ τα παιδιά του ν’ ασχολούνται με κάτι, να συμμετέχουν σε διαγωνισμούς, τα πήγαινε παντού και τα υποστήριζε. Καμιά φορά συμβαίνει τα παιδιά ν’ αρχίζουν να γκρινιάζουν ότι δεν θέλουν ν’ ασχολούνται με τη μουσική και θέλουν να παρατήσουν το ωδείο. Τότε προσπαθούμε να τους πείσουμε. Η μεγαλύτερη κόρη τώρα μας γράφει πόσο μας ευγνωμονεί, που δεν την αφήσαμε να παρατήσει το ωδείο. Ανησυχούσαμε πολύ τότε ότι πιέζουμε τα παιδιά, τους βάζουμε ζόρι, αλλά η αντίδρασή τους ήταν συχνά απλώς καπρίτσιο. Συμβαίνει τα παιδιά ν’ αρχίζουν να βαριούνται και να μη θέλουν να κάνουν τίποτα, αλλά σ’ αυτές τις στιγμές οι γονείς πρέπει να τα υποστηρίξουν με καλά λόγια και να προσπαθήσουν να τα μεταπείσουν. Τα παιδιά θα το εκτιμήσουν αργότερα. Βέβαια, υπάρχουν διαφορετικές περιπτώσεις, αλλά τα δικά μας παιδιά το έχουν εκτιμήσει.

Τα παιδιά δεν πρέπει να αποτελούν αποκλειστικό σημείο προσοχής για τους συζύγους. Είναι πολύ σημαντικό ο άντρας και η γυναίκα να έχουν χρόνο για τον εαυτό τους και ο ένας για τον άλλον

Τα παιδιά δεν πρέπει να αποτελούν αποκλειστικό σημείο προσοχής για τους συζύγους. Είναι πολύ σημαντικό ο άντρας και η γυναίκα να έχουν χρόνο για τον εαυτό τους και ο ένας για τον άλλον. Τα παιδιά μας είναι πλέον αρκετά μεγάλα και έχουμε τη δυνατότητα να λείψουμε από το σπίτι για κάποιες ώρες ή για μια μέρα. Μια φορά την εβδομάδα εγώ μαζί με τον σύζυγό μου πάμε στο κολυμβητήριο και στη μπάνια, το κάνουμε το πρωί, όταν παιδιά είναι στο νηπιαγωγείο και στο σχολείο. Τόσο πολύ περιμένουμε αυτήν την ημέρα! Περνάμε ωραία στο κολυμβητήριο και μαζί τα παιδιά, αλλά μαζί τους είναι λίγο δύσκολο να χαλαρώσεις, γιατί συνέχεια τα προσέχεις. Οι πολύτεκνοι γονείς είναι καλό να ξεκουράζονται καμιά φορά.

Οι άνθρωποι συχνά μου λένε: «Πώς τα καταφέρνεις να δείχνεις τόσο καλά; Δεν φαίνεσαι καθόλου ταλαιπωρημένη». Όμως, όταν αγαπάς τον άντρα και τα παιδιά σου, αυτό σου δίνει τις απαραίτητες δυνάμεις. Είναι εύκολο να αγαπάς εκείνους που σε αγαπούν. Εάν ο άντρας μου με αγαπά, γιατί πρέπει να δείχνω ταλαιπωρημένη; Δεν υποφέρω, δεν κλαίω, στην οικογένεια μου όλοι καταλαβαίνουν ότι όταν η μητέρα τους δυσκολεύεται με κάτι, πρέπει να τη βοηθήσουν. Τα πρόσωπά μας είναι συχνά χαμογελαστά και χαρούμενα, γιατί ο καθένας υποστηρίζει τον άλλον.