Θαύμα του Αγίου Λουκά: Διήγηση συμφοιτητή μου

Πίσω μου ακούστηκε ένας δυνατός βήχας. Γύρισα και κοίταξα πίσω μου. Ήταν ο συμφοιτητής μου Βάνια (φοιτούσαμε μαζί στα σεμινάρια επιμόρφωσης) που έβηξε και αμέσως μετά άρχισε να ξαναμαζεύει τα τετράδιά του στο σακίδιο.

Τον ρώτησα με συμπόνια:

– Κρύωσες; Ξέρεις, έχω ένα πολύ ωραίο γιατροσόφι για το βήχα. Παίρνεις ξύδι 9 τοις εκατό…   

– Δε θα βοηθήσει, – με διέκοψε ο Βάνια. – Μου έχουν αφαιρέσει το ένα τρίτο του πνεύμονα. Πλέον, μόλις φυσήξει ο αέρας, αμέσως πρέπει να παίρνω χάπια ή να κάνω ορό… Δε θα είχα επιβιώσει, αν δεν ήταν ο Άγιος Λουκάς ο Γιατρός.

Και ο Βάνια μού διηγήθηκε την ακόλουθη ιστορία:

– Όλα ξεκίνησαν μετά από μια ακτινογραφία. Με βασάνιζε ένας βήχας. Πήγα να κάνω ακτινογραφία και μου λένε: «Υπάρχει κάτι, ίσως, είναι πνευμονία». Ο γιατρός δεν ήταν εκεί. Εντάξει, πνευμονία, τι να κάνουμε. Έκανα 10 ενέσεις αντιβίωση. Έγινα καλύτερα. Και μετά πήγα και έκανα την εξάμηνη βάρδια. Τότε δούλευα με βάρδιες. Μετά από έξι μήνες, ξανά η πνευμονία. Πήγα στο γιατρό, και αμέσως μετά στο νοσοκομείο.

Και εδώ ξεκινάει η περιπέτεια. Μου έκαναν θεραπείες, θερμαντικά λουτρά. Τίποτα δεν βοηθούσε. Μετά από λίγο καιρό, με εξετάζουν και να μια άλλη έκπληξη: φυματίωση, μη μολυσματικής μορφής. Όταν μου έκαναν εγχείρηση, κόλλησα την ψευδομονάδα την πυοκυανική, η οποία μου προκάλεσε λοίμωξη. Πολύ άσχημο πράγμα. Για αρκετούς μήνες προσπαθούσαν να με απαλλάξουν από αυτήν. Χρειαζόμουν δεύτερη εγχείρηση, αλλά απαγορευόταν να μου την κάνουν, επειδή υπήρχε κίνδυνος μόλυνσης του χειρουργείου με το βακτήριο. Δεν μπορούσαν να με συνδέσουν σε κανένα μηχάνημα, επειδή θα μολύνονταν ο εξοπλισμός, και αυτό θα προκαλούσε επιδημία στο νοσοκομείο.

Οπότε, για αρκετούς μήνες δε με χειρουργούσαν και πάλευαν την ψευδομονάδα. Όπως μου εξήγησαν, αυτή εξαλείφεται με δύο τρόπους. Μπορείς να διακόψεις την παροχή οξυγόνου στον πνεύμονα, αλλά αυτό δεν μπορούσε να γίνει, επειδή μου είχαν βάλει σωληνάρια στην πλάτη. Επίσης, αποτελεσματική είναι και η θερμική επεξεργασία σε πολύ υψηλές θερμοκρασίες. Αλλά δεν μπορούσαν και να με βράσουν κιόλας! Μου έκαναν φαρμακευτική αγωγή, αλλά αυτό το βακτήριο είναι ανθεκτικό στα περισσότερα φάρμακα, και όσο και να μου χορηγούσαν ουσίες, δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα. Στο νοσοκομείο μου είπαν ότι εκεί υπήρχαν μόνο τέσσερα άτομα με αυτή τη διάγνωση. Δεν είχε επιβιώσει κανείς. Οπότε, η διάθεσή μου ήταν κάθε άλλο παρά αισιόδοξη. Καμιά φορά ήθελα να ουρλιάζω όπως ο λύκος στο φεγγάρι.

Στο νοσοκομείο μου είπαν ότι εκεί υπήρχαν μόνο τέσσερα άτομα με αυτή τη διάγνωση. Δεν είχε επιβιώσει κανείς

Στο δωμάτιο των αλλαγών δούλευε μια νοσηλεύτρια. Πιστή. Αυτό ήταν που συνετέλεσε ώστε να αποκτήσουμε φιλία. Εγώ είχα αρχίσει προς καιρού να εκκλησιάζομαι και να τηρώ όλες τις νηστείες. Ακόμα και πνευματικό είχα. Παρεμπιπτόντως, αυτός με στήριζε πάρα πολύ στη διάρκεια αυτής της ασθένειας. Και ηθικά και οικονομικά. Ο ίδιος είχε ζητήσει βοήθεια από τα πνευματικά του παιδιά και από τους ενορίτες. Με αυτή τη διάγνωση έπρεπε να έχω πλήρη διατροφή. Βέβαια, αυτό ισχύει με οποιαδήποτε διάγνωση… Η αλήθεια είναι ότι εκείνη την εποχή που αρρώστησα είχα απομακρυνθεί από την εκκλησία.. Δούλευα βάρδιες. Τι νηστείες και τι εκκλησιασμούς με αυτές τις συνθήκες…   

Αυτή η νοσηλεύτρια, η Ελένη, με συμβούλευσε να πάω για εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία. Ετοιμάστηκα και πήγα. Ο γιατρός μού το επέτρεψε, αν και ήμουν η πιο βαριά περίπτωση σε όλη την πτέρυγα. Μετά πήγα ξανά. Και ξανά… Κάποια στιγμή, η Ελένη μου είπε ότι σε έναν ναό υπάρχει η εικόνα του Αγίου Λουκά της Κριμαίας (πριν από αυτό ούτε καν είχα ακούσει αυτό το όνομα). Η σύζυγός του πέθανε από φυματίωση και αυτός όλη του τη ζωή βοηθούσε ανθρώπους με αυτή την ασθένεια. Η Ελένη μου είπε ότι μπροστά στην εικόνα του τελούνται παρακλήσεις.

Δεν είχα δυνάμεις για να μπορέσω να φτάσω στην άλλη άκρη της πόλης, αλλά αυτή μου έκανε ενέσεις με παυσίπονα. Πήγαμε μαζί, προσευχηθήκαμε στην παράκληση και πήραμε λάδι από την εικόνα. Μετά από αυτό, αρχίσαμε να προσευχόμαστε στον Άγιο Λουκά. Κάθε μέρα διαβάζαμε τους χαιρετισμούς του. Δεν είχαμε από πού αλλού να περιμένουμε βοήθεια!

Ξαφνικά, κάποια στιγμή, αποφασίσαμε (δε θυμάμαι κιόλας πώς ακριβώς το αποφασίσαμε, τόσα χρόνια πέρασαν) ότι πρέπει να δοκιμάσουμε να βάλουμε το άγιο λάδι μέσα στον πνεύμονα (αφού είχα δύο σωλήνες από έξω). Αρχίσαμε να βάζουμε το λάδι από την εικόνα στο φάρμακο, που μου χορηγούσαν από τα σωληνάρια. Καμιά ψυχή δεν το ήξερε. Μετά από δύο-τρείς μέρες με παρέπεμψαν να ξανακάνω την εξέταση. Και ξαφνικά το αποτέλεσμα… Δεν υπάρχει λοίμωξη!

Όμως, οι γιατροί δεν το πίστεψαν. Είπαν ότι είχε γίνει κάποιο λάθος και με παρέπεμψαν για επαναληπτική εξέταση. Συνεχίζαμε να βάζουμε λάδι. Έκανα την εξέταση ακόμα δύο φορές και κάθε φορά το αποτέλεσμα ήταν αρνητικό. Δεν υπήρχε λοίμωξη στον οργανισμό! Το να πω ότι ήμουν στον έβδομο ουρανό από την ευτυχία, δε λέει τίποτα! Προσευχόμουν και ευχαριστούσα τον Άγιο Λουκά!

Το να πω ότι ήμουν στον έβδομο ουρανό από την ευτυχία, δε λέει τίποτα! Προσευχόμουν και ευχαριστούσα τον Άγιο Λουκά!

Και μετά, αμέσως στο χειρουργείο. Εκεί έσπασα κάθε ρεκόρ του νοσοκομείου. Με χειρουργούσαν για έξι ώρες! Στο θάλαμο ήδη είχαν αρχίσει να ανησυχούν, μαζί και το προσωπικό. Εν τω μεταξύ, έγινα δικός τους άνθρωπος, μετά από την εκεί παραμονή μου για ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.

Μετά το χειρουργείο είχα επιπλοκές. Επανεμφανίστηκε και η λοίμωξη. Αλλά ξέραμε, ήδη, τι πρέπει να κάνουμε. Το λάδι του Αγίου Λουκά βοήθησε ξανά! Στη συνέχεια μου έκαναν και τρίτη εγχείρηση. Τότε είπα στο γιατρό: «Μην ταλαιπωρήστε, ράψτε μέσα φερμουάρ, για να μην το ράβετε εκατό φορές». Γελάσαμε.

Μετά από αυτό, πέρασα ακόμα ένα διάστημα στο νοσοκομείο, και μετά τέλος! Συνολικά έμεινα στο νοσοκομείο 18 μήνες. Από τότε την μικρή εικόνα του Αγίου Λουκά την έχω πάντοτε μαζί μου στο διαβατήριό μου. Και η Ελένη πλέον είναι η σύζυγός μου. Περίεργο που όταν στην πόλη μας έφεραν απότμημα λειψάνων του Αγίου Λουκά, ήθελα τόσο πολύ να πάω να προσκυνήσω… Αλλά, όλο και κάτι με εμπόδιζε. Τελικά δεν πήγα. Ίσως, επειδή την πιο θερμή προσευχή την έχω ήδη κάνει…