«Ελάτε επειγόντως για εξέταση. Η ακτινογραφία σας δεν είναι καλή»

Η δεύτερη κόρη σπουδάζει στην Ιατρική σχολή. Υπάρχουν διαλέξεις για διάφορους τομείς, συμπεριλαμβανομένης της γυναικολογίας και της μαιευτικής, η πρακτική πραγματοποιείται σε μαιευτήρια της Μόσχας και της Περιφέρειας της Μόσχας, σε διακεκριμένα κέντρα της πρωτεύουσας. Ανάμεσα στο εκπαιδευτικό προσωπικό, υπάρχουν πολλοί πιστοί, έντιμοι και θαρραλέοι γιατροί. Εξηγώντας την ύλη, δεν αποκρύπτουν την πίστη και τη γνώση τους: αποκαλούν αμαρτία την άμβλωση, ενώ επίσης καλούν τους φοιτητές, που είναι μελλοντικοί συνάδελφοι, να μη φοβίζουν τους ασθενείς πως είναι πολύ αργά να γεννήσουν το πρώτο τους παιδί μετά τα 24, και να μη λένε διάφορες τρομακτικές ιστορίες, ότι αν γεννήσουν μετά τα 35, τα παιδιά θα παρουσιάσουν διάφορες ασθένειες. Ακόμη και μια 20χρονη μητέρα μπορεί να γεννήσει ένα άρρωστο παιδί, ενώ μια 47χρονη γυναίκα μπορεί να γεννήσει ένα απολύτως υγιές μωρό. Μια φορά, μια γυναικολόγος διηγήθηκε στους φοιτητές της μια αληθινή ιστορία. Η γιαγιά του επικεφαλής του μαιευτηρίου, γέννησε σε ηλικία 65 ετών το έκτο της παιδί. Η μέλλουσα ηλικιωμένη μητέρα -που από πεποίθηση δεν ήθελε να κάνει έκτρωση- ανησυχούσε τι μωρό θα γεννήσει, με ανωμαλίες ή όχι. Όντας πιστή, η γυναίκα επανέλαβε, παραφράσοντας μια γνωστή παροιμία: Ο Θεός έδωσε το παιδί, εκείνος και θα του δώσει δύναμη και υγεία.

Αυτή η ιστορία μού θύμισε την τρίτη μου εγκυμοσύνη. Ήταν ευχάριστη είδηση. Τότε ήμουν 38 χρονών, αλλά η εγκυμοσύνη κυλούσε ομαλά.

Αμέσως πήγα για γυναικολογικό έλεγχο, δεν παρέλειπα τις συναντήσεις με τον γιατρό. Εγώ με τον άντρα μου και τις δύο μας κόρες χαιρόμασταν, ευχαριστούσαμε τον Θεό, που όλα αναπτύσσονταν τόσο φυσιολογικά. Τα κορίτσια αστειεύονταν, ότι πρέπει επιτέλους να γεννηθεί ένας αδερφός, ένα αγόρι, αλλιώς τρία κορίτσια, θα είναι… δράμα.

Κάποια Παρασκευή, επέστρεψα από τη δουλειά, πήγαμε βόλτα όλη η οικογένεια, συζητούσαμε για ένα βιβλίο που διαβάσαμε. Αργά το βράδυ μου τηλεφώνησαν. Μια γυναίκα που είπε ότι ήταν νοσοκόμα από τον διαγνωστικό έλεγχο, μου ζήτησε να πάω τη Δευτέρα το πρωί στις 8. Ρώτησα αν συνέβη τίποτα. Εκείνη απάντησε:

«Ναι, πρόκειται για τον πρόσφατο υπέρηχο που κάνατε.^[1] Η εξέταση αίματος έδειξε υψηλή πιθανότητα για Σύνδρομο Ντάουν, πρέπει να αποφασίσουμε γρήγορα τι θα κάνουμε, γι’ αυτό μην αργείτε!»

Τρομοκρατήθηκα, μού ‘πεσε το τηλέφωνο απ’ τα χέρια.

Όλη νύχτα μιλούσαμε με τον άντρα μου και κλαίγαμε. Αυτό το σαββατοκύριακο δεν περνούσε με τίποτα, μου φαινόταν πως δε θα έρθει η Δευτέρα. Αλλά αποφασίσαμε ότι ό,τι και αν συμβεί, είναι παιδί μας, και αν εμείς, οι γονείς του, οι πιο δικοί του άνθρωποι δεν θα το αγαπάμε, τότε πώς θα ζήσει, πόσο δύσκολο θα του είναι όντας ανήμπορο και μη έχοντας τη δική μας ζεστασιά. Φυσικά δεν ήταν εύκολο, για δυόμισι μέρες και γκρινιάξαμε και είπαμε το κλασικό: «Γιατί σε εμάς». Παραδέχομαι ότι υπήρξε μια στιγμή «διαπραγμάτευσης» με τον Θεό: «αν γεννηθεί γερό, θα κάνω ό,τι θες, αν γεννηθεί άρρωστο, θα…» είναι τρομερό να θυμάμαι τι σκέψεις έκανα.

Και γκρινιάξαμε και είπαμε το κλασικό ‘Γιατί σε εμάς’

Όταν παραδεχτήκαμε ο ένας στον άλλο ότι σε κάθε περίπτωση θα περιμένουμε το παιδί μας, ότι θα το δεχτούμε είτε είναι υγιές είτε γεννηθεί με γενετικές ανωμαλίες, και ποτέ δε θα σκεφτούμε την άμβλωση σαν λύση, τότε όλα έγιναν πιο εύκολα. Την Κυριακή πήγαμε στη Λειτουργία, στο ναό των Θεοφανείων στο Ελόχοβο, εξομολογηθήκαμε, προσευχηθήκαμε. Μετά τη Λειτουργία πλησιάσαμε την υπέροχη εικόνα της Παναγίας της Γαλακτοτροφούσας. Προσευχηθήκαμε με δάκρυα στα μάτια, να δώσει υγεία στο μωρό, να ενδυναμώσει την πίστη μας, ζητήσαμε συγχώρεση που για κάποια στιγμή αμφιβάλαμε για την ευσπλαχνία και τη σοφία του Κυρίου και της Υπεραγίας Μητέρας Του. Διαβάζαμε το προσευχητάρι και παράλληλα παρακαλούσαμε με δικά μας λόγια. Εκεί στην εικόνα υπήρχε ησυχία, ζεστασιά, δεν υπήρχε φασαρία και άγχος. Δεν υπήρχε αμφιβολία: ήταν το αγαπημένο μας παιδί, ό,τι και αν ήταν.

Τη Δευτέρα ο γιατρός είπε ότι ο υπέρηχος δεν ήταν καλός, ακόμα δε χρειάζεται να φοβόμαστε, δε στρεφόμαστε στην άμβλωση μέχρι να συναντήσουμε τον γενετιστή, αλλά πρέπει να προετοιμαστούμε για διάφορες επιλογές. Μας παρέπεμψαν σε μια ειδικό στο Κέντρο οικογενειακού προγραμματισμού και αναπαραγωγής στη Λεωφόρο Σεβαστουπόλεως στη Μόσχα. Σχετικά με τις εξετάσεις ο γιατρός είπε να αφήσουμε να τις κοιτάξει η γενετίστρια, αλλά ότι στο εργαστήριο έγραψαν «υψηλή πιθανότητα χρωμοσωματικής ανωμαλίας». «Η ηλικία, η ηλικία σας. Τι περιμένατε;» ο γιατρός μάλλον ήθελε να με καθησυχάσει με αυτόν τον τρόπο…

Πήγα γρήγορα για γενετική εξέταση. Η ειδικός, μια νεαρή όμορφη γυναίκα, -είχε στο γραφείο της μια εικόνα και στο τραπέζι ένα ημερολόγιο εκκλησιαστικό-. Κοίταξε το βιβλιάριό μου, τους δείκτες του υπέρηχου. Έκανε ερωτήσεις για τις προηγούμενες γέννες, για την υγεία των παιδιών, για ασθένειες των γιαγιάδων και των παππούδων, ρώτησε αν εργαζόμασταν με τον άντρα μου σε κάποια χημική βιομηχανία και είχαμε επαφή με ραδιενεργές ουσίες.

Αφού διάβασε τα πάντα, η γιατρός είπε, ότι η πιθανότητα να γεννήσουμε ένα υγιές παιδί, χωρίς παθολογία, ήταν 97%.

Μας προειδοποίησε ότι ένας ακριβέστερος δείκτης, θα ήταν ένα επιπλέον τεστ για να σιγουρευτούμε, μας μίλησε για το πώς γίνεται και ποιοι κίνδυνοι υπάρχουν. Η γιατρός στήριζε τους ασθενείς της, κατανοώντας ότι οι άνθρωποι ανησυχούν, αστειευόταν, έλεγε ευχάριστες ιστορίες. Για παράδειγμα, έλεγε ότι οι υπέρηχοι, οι εργαστηριακές εξετάσεις μπορούν να κάνουν λάθος και ότι 100% ασφαλής τρόπος να μάθεις αν θα είναι άρρωστο το παιδί σου, είναι να το γεννήσεις και να το δεις. Γνωρίζοντας την απόφασή μας με τον άντρα μου να κρατήσουμε το παιδί πάση θυσία, χάρηκε. Είπε: «Σωστά! Μη φοβάστε τίποτα, όλα θα πάνε καλά. Αν γεννήσατε δύο υγιή παιδιά, τι θα σας εμποδίσει να γεννήσετε και το τρίτο παιδί υγιές; Με τη βοήθεια του Θεού, όλα θα γίνουν όπως πρέπει, το σημαντικό για τις μέλλουσες μαμάδες είναι να μην αγχώνονται, να μην αναστατώνονται. Αν είναι ήρεμη και ευτυχισμένη η μαμά, τότε έτσι θα είναι και το μωρό της.»

Η γενετίστρια μοιράστηκε αληθινές ιστορίες, όπου υπήρχαν εξετάσεις που έδειχναν υψηλή πιθανότητα για Σύνδρομο Ντάουν, συν την ηλικία της μητέρας (πάνω από 40 χρονών), και που τελικά γέννησαν ένα υγιέστατο παιδί. Μιλούσε με θαυμασμό για ασθενείς της (δεν έλεγε ονόματα, φυσικά), των οποίων και στην πρώτη και στη δεύτερη εγκυμοσύνη οι υπέρηχοι δεν ήταν καλοί, και που οι γονείς προετοιμάζονταν να μεγαλώσουν ένα άρρωστο παιδί, διάβαζαν βιβλία, γράφονταν σε ομάδες υποστήριξης, και τελικά ήρθε στον κόσμο ένα παιδί χωρίς ανωμαλίες στην ανάπτυξη.

Οι γονείς προετοιμάζονταν να μεγαλώσουν ένα άρρωστο παιδί, και τελικά ήρθε στον κόσμο ένα παιδί χωρίς ανωμαλίες στην ανάπτυξη.

Θυμήθηκε ακόμη μια ιστορία, που συνέβη σε μια πολύ κοντινή συγγενή της γιατρού-γενετίστριας. Τα αποτελέσματα του υπερήχου της έδειξαν σοβαρές διαταραχές της λειτουργίας της καρδιάς, και άλλες παθολογίες στο έμβρυο και η γυναικολόγος την συμβούλεψε να κάνει έκτρωση και να ξαναπροσπαθήσει την επόμενη φορά. Μια γιατρός στην πολυκατοικία της την έπεισε: για ποιο λόγο μια νεαρή και όμορφη γυναίκα θα χρειαζόταν ένα παιδί με ειδικές ανάγκες. Εν τέλει, η γυναίκα γέννησε ένα υπέροχο μωρό, που ήταν μια χαρά στην υγεία του. Η νεαρή μητέρα είναι ευτυχισμένη και ευχαριστεί τον Θεό που έσωσε την εγκυμοσύνη της.

Η ζεστή συνομιλία με τη γενετίστρια, τα παραδείγματά της μας εμψύχωναν. Προσευχόμασταν στην Παναγία και στον Υιό της και επαναλαμβάναμε: «Ας γίνει το θέλημά Σου». Ζητήσαμε από τον πνευματικό και τους φίλους να προσευχηθούν για εμάς να έχουμε μια καλή γέννα.

Το τρίτο μας παιδί ήρθε στην ώρα του, αγόρι. Υγιές, χωρίς προβλήματα, ζωηρό, χαρούμενο. Από το πρώτο δευτερόλεπτο φώναξε δυνατά. Ο τοκετός ήταν φυσιολογικός, εύκολος χωρίς επιπλοκές. Εγώ και ο άντρας μου κλαίγαμε από χαρά, το παίρναμε εναλλάξ αγκαλιά. Κατευθείαν από το μαιευτήριο (πήραμε ευλογία) τηλεφωνήσαμε σε γνωστούς, στον πνευματικό, σε όλους όσους ανησυχούσαν για εμάς και προσεύχονταν. Ενώ εγώ ξεκουραζόμουν και ανάρρωνα από τον τοκετό, ο άντρας μου πήγε στο ναό και ζήτησε μια προσευχή ως ευχαριστία προς τον Θεό. Ύστερα από 6 βδομάδες το βαφτίσαμε. Σήμερα είναι 12 χρονών.

Υπεραγία Θεοτόκε, πρέσβευε υπέρ ημάς!