Τι μπορείς να κάνεις εσύ, μια αδύναμη γυναίκα;

Στη δεκαετία του 1980, στη διαδρομή από την πόλη Ιρκούτσκ μέχρι τα παράλια της Βαϊκάλης, συνήθως κυκλοφορούσε ένα μικρό λεωφορείο ΠΑΖ. Σε όλο το μήκος της διαδρομής ο δρόμος δεν ήταν καλός. Ήταν σχεδόν χωματόδρομος με μπόλικες πέτρες και χαλίκια. Το λεωφορείο σήκωνε πολύ σκόνη τόσο που, μαζί με τα άλλα χάλια, το ταξίδι μέσα σε ένα τόσο πρωτόγονο μεταφορικό μέσο γινόταν ανυπόφορο. Το ταξίδι διαρκούσε τουλάχιστον οκτώ ώρες. Πολλοί από τους κατοίκους των χωριών δεν είχαν τη δυνατότητα να ταξιδέψουν στην πόλη για να βαφτίσουν τα παιδιά τους ή να βαφτιστούν οι ίδιοι ή να φέρουν έναν παππούλη για πνευματικές και άλλες ανάγκες. Για να μην αναφέρουμε και πιο απομακρυσμένα χωριά, όπως το Ολχόν, από όπου η μετακίνηση ήταν ακόμα πιο δύσκολη, λόγω των κλιματολογικών συνθηκών.

Σε ένα από αυτά τα απομακρυσμένα χωριά της περιοχής ζούσε κάποτε μια γυναίκα, χήρα με δύο παιδιά. Κάποτε, σε συζήτηση μου είχε αναφέρει ότι στα μακρινά σοβιετικά χρόνια πέθαινε στη διάρκεια του πρώτου της τοκετού. Είχε πάθει καρδιακή ανακοπή. Την έσωσαν, αλλά το πού ήταν και τι είδε, τα κουβάλησε μέσα στην καρδιά της μέχρι σήμερα. Την είχα ρωτήσει:

– Γιατί αυτά δεν τα έχεις διηγηθεί σε άλλους;

– Θα γελούσαν μαζί μου και, ούτως ή άλλως, δε θα με πίστευαν. Όταν βρέθηκα εκεί, άκουσα τη φωνή Του. Διέταξε να με επαναφέρουν στη γη και πρόσθεσε: «Έχει παιδιά να μεγαλώσει». Εγώ…, με συγγενή καρδιοπάθεια, που μετά βίας τόλμησα να κάνω ένα παιδί. Τώρα, όμως, βλέπω να μεγαλώνει η δεύτερη κόρη μου.

Όταν βρέθηκα εκεί, άκουσα τη φωνή Του. Διέταξε να με επαναφέρουν στη γη και πρόσθεσε: «Έχει παιδιά να μεγαλώσει»

Παρά την συνταρακτική της εμπειρία, δεν βιαζόταν να βαπτιστεί, καθησυχάζοντας τον εαυτό της ότι κάποια στιγμή θα το έκανε.

Ο τρόπος ζωής στο χωριό, τα χωράφια, οι κήποι και τα ζώα απορροφούν τους ανθρώπους και το «ἑνὸς δέ ἐστι χρεία» αναβάλλεται επ' αόριστον. Και δεν έχουμε δικαίωμα εμείς, κάτοικοι των πόλεων, να τους κρίνουμε που δεν έχουν χρόνο. Τα χρόνια περνούσαν, τα παιδιά μεγάλωναν, η ζωή συνεχίζονταν κανονικά, ώσπου «εκπρόσωποι» του άλλου κόσμου άρχισαν να την επισκέπτονται τις πρώτες πρωινές ώρες. Ως γυναίκα ήταν πάντα ακούραστη, σωματικά δυνατή και δραστήρια, πάντα έτοιμη να βοηθήσει οποιονδήποτε, κάτι για το οποίο ήταν γνωστή και αγαπητή όχι μόνο στο χωριό της, αλλά και στα διπλανά χωριά.

Η ίδια διηγείται:

– Ήταν νωρίς το πρωί. Ήμουν σε κατάσταση ύπνου και ξύπνιου. Ξαφνικά ακούω ένα χτύπημα στο παράθυρο. Κοιτάζω έξω, και τι να δω, ένα δαιμονάκι. Μου λέει: «Μη φοβάσαι, θα σου δώσω περισσότερη ενέργεια. Θα μετακινείς βουνά». Και πάλι δεν αντέδρασα όπως πρέπει. Για τον εαυτό μου δεν φοβόμουν και τόσο, ώσπου μεγάλωσε ο γιος μου και μού διηγήθηκε ότι ακριβώς το ίδιο πράγμα είχε συμβεί και σε εκείνον. Δηλαδή, η πρωινή και καθημερινή εμφάνιση ακάθαρτων δυνάμεων που υπόσχονταν «να βοηθήσουν». Τότε ήταν που φοβήθηκα πραγματικά.

Μετά από αυτό, η μητέρα και τα παιδιά μάζεψαν γρήγορα τα πράγματά τους και πήγαν στην πόλη. Έφτασαν στο ναό και βαπτίστηκαν. Η ζωή άλλαξε όχι μόνο στη μικρή και φιλική οικογένειά της, αλλά και σε ολόκληρο το χωριό. Όντας πολύ κοινωνική, τράβηξε μαζί της και τους υπόλοιπους χωριανούς. Και από τότε που ήρθε ο παππούλης, οι άνθρωποι έχουν πλέον σε κάθε σπίτι προσευχητάριο, εικόνες και πνευματικά βιβλία.

Καλοκαίρι καυτό. Ξηρασία. Ένας ολόκληρος μήνας χωρίς βροχές. Όλα καίγονταν μέχρι τη ρίζα τους. Δεν μπορείς να ποτίσεις κιόλας όλο τον κήπο. Τα χωράφια με τις πατάτες είναι μεγάλα. Η χήρα, η πρωταγωνίστριά μας, με άλλες δύο γυναίκες πήραν μαζί τους εικόνες και προσευχητάρι και πήγαν στη Βαϊκάλη. Στο δρόμο συνάντησαν ντόπιους Μπουριάτες που γελούσαν μαζί τους:

Στην ξηρασία ο σαμάνος δε βοήθησε, όμως μια ευσεβής χήρα πήγε στη Βαϊκάλη με εικόνες και προσευχητάρι, και το βράδυ έβρεξε

– Εμείς είχαμε φέρει σαμάνο εδώ και δεν μπόρεσε να βοηθήσει! Τι μπορείς να κάνεις εσύ, αδύναμη γυναίκα; Θα φέρεις σύννεφα; Τι μπορεί να κάνει ο Θεός σου στη γη των Μπουριατών, τη στιγμή που οι δικοί μας «θεοί» δεν βοήθησαν;...

Γέλασαν και μπήκαν σε ένα μαγαζί. Και το βράδυ είχε κατακλυσμό...