Ὁ κατοικῶν ἐν βοηθείᾳ τοῦ Ὑψίστου

Ψαλτήρι. Εικονογραφημένο χειρόγραφο του 1594 (Το Ψαλτήρι του Γκοντουνόβ) Γνωρίζουμε πολύ καλά όλοι πόσο εύθραυστη είναι η ανθρώπινη ζωή. Εμείς οι Χριστιανοί, όμως, έχουμε ένα μεγάλο πλεονέκτημα, μια ανεκτίμητη ευτυχία: γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι έχουν έναν πιστό Προστάτη σε αυτόν τον άπιστο κόσμο. Παντοδύναμο και Ελεήμονα. Έτσι ήταν πάντα.

«Ὁ κατοικῶν ἐν βοηθείᾳ τοῦ Ὑψίστου, ἐν σκέπῃ τοῦ Θεοῦ τοῦ οὐρανοῦ αὐλισθήσεται», λέει ο Προφήτης Δαβίδ για κάτι που πολλές φορές βίωσε εμπειρικά στην πολύπαθη ζωή του: εκείνος που εναποθέτει την ελπίδα του στη βοήθεια του Θεού, θα σωθεί κάτω από τη σκέπη Του από κάθε συμφορά.

Ο Άγιος Προφήτης Δαβίδ εμπιστεύτηκε τη ζωή του στον Θεό και ο Κύριος προστάτευε τον κεχρισμένο Του. Έτσι, όταν ο Δαβίδ βρισκόταν στην Κεϊλά και ο Σαούλ σκόπευε να τον συλλάβει εκεί, ο Κύριος αποκάλυψε στον Δαβίδ ότι οι κάτοικοι της πόλης θα τον παραδώσουν στον βασιλιά, οπότε ο Δαβίδ και η ομάδα του εγκατέλειψαν την πόλη αυτή και «περιπλανιούνταν» (Α΄ Βασ. 23: 13). Έχοντας βρει καταφύγιο στις ορεινές και χωρίς βλάστηση ερήμους Ζιφ και Μαών, στη δυτική όχθη της Νεκράς Θάλασσας, ο Δαβίδ σχεδόν περικυκλώθηκε από το στρατό του βασιλιά, αλλά εκείνη την ώρα ο Σαούλ ενημερώθηκε για επίθεση των Φιλισταίων και αναγκάστηκε να σταματήσει για λίγο την καταδίωξη... Αυτά αναφέρονται στο βίο του δίκαιου βασιλιά Δαβίδ.

Εμείς οι Χριστιανοί έχουμε ένα μεγάλο πλεονέκτημα: γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι έχουν έναν πιστό Προστάτη σε αυτόν τον άπιστο κόσμο

Πόσα θαυμάσια λόγια γεμάτα ευγνωμοσύνη για τη θαυμαστή του σωτηρία μάς άφησε ο προφήτης Δαβίδ! Οι θεόπνευστοι ψαλμοί του έχουν μεγάλοι δύναμη. Είναι ισχυρή ασπίδα απέναντι σε κάθε κακό.

Ο Άγιος Θεοδώρητος γράφει για τον 90^ο ψαλμό:

«Διδάσκει δέ ὁ ψαλμός οὗτος τῆς εἰς Θεὸν ἐλπίδος τὸ ἄμαχον. Ὁ γὰρ μακάριος Δαβὶδ πνευματικοῖς ὀφθαλμοῖς τὰ κατὰ τὸν μακάριον Ἐζεκίαν πόῤῥωθεν θεασάμενος, καὶ ἰδὼν ὅπως εἰς Θεὸν ἐλπίσας τὴν Ἀσσυρίων κατέλυσε στρατείαν, τοῦτον εἴρηκε τὸν ψαλμὸν, πάντας διδάσκων ἀνθρώπους, ὅσην ἀγαθῶν ἔχει φορὰν τὸ πεποιθέναι Θεῷ».

Ο Κύριος προστατεύει και όσους προσεύχονται, διαβάζοντας τον 26^ο ψαλμό. Ο Όσιος Αμβρόσιος της Όπτινα έγραφε:

«…Παραπονιέσαι για φόβο από τον εχθρό, που είχες κάποιες μέρες, αρχίζοντας από το βράδυ... Όταν θα νιώθεις τέτοιο φόβο και επίθεση του εχθρού, είναι καλό για σένα, ακολουθώντας το παράδειγμα των αρχαίων πατέρων, να προφέρεις (για να το ακούσουν μόνο τα αυτιά σου) με το στόμα σου τα κατάλληλα ψαλμικά λόγια, όπως: “Κύριος φωτισμός μου καὶ σωτήρ μου· τίνα φοβηθήσομαι;” και ολόκληρο τον 26^ο Ψαλμό. Επίσης: “κυκλώσαντες ἐκύκλωσάν με, καὶ τῷ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς. Ἐκύκλωσάν με ὡσεὶ μέλισσαι κηρίον καὶ ἐξεκαύθησαν ὡς πῦρ ἐν ἀκάνθαις, καὶ τῷ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς”. Και το άλλο: “Δίκασον, Κύριε, τοὺς ἀδικοῦντάς με, πολέμησον τοὺς πολεμοῦντάς με” κλπ. Επίσης: “Ὁ Θεὸς, εἰς τὴν βοήθειάν μου πρόσχες· Κύριε, εἰς τὸ βοηθῆσαί μοι σπεῦσον” και τα παρόμοια. Θα διαπιστώσεις από την ίδια την πείρα σου πόσο μεγάλη είναι η δύναμη των θεόπνευστων λόγων των Ψαλμών, που καίνε και διώχνουν τους νοητικούς εχθρούς σαν τη φωτιά».

Ο Όσιος Γαβριήλ Σεντμιεζέρνιϊ συμβούλευε οι άνθρωποι να απευθύνονται για βοήθεια και προστασία στην Υπεραγία Θεοτόκο:

«Όταν κάποιος έχει συμφορές, όποιες και να είναι αυτές, ας διαβάζει τον Παρακλητικό κανόνα στην Υπεραγία Θεοτόκο “Πολλοίς συνεχόμενος πειρασμοίς…” και θα περάσουν όλες οι συμφορές».

Έτσι, η προσευχή που είναι γεμάτη ταπεινή ελπίδα, προσελκύει την Ουράνια βοήθεια. Υπάρχει πλήθος θαυμαστών μαρτυριών, όπου η ελπίδα στον Θεό και στη βοήθεια των Αγίων Του δεν καταισχύνει και πάντα προσελκύει την άτρωτη βοήθεια.

Ακολουθούν ορισμένες από αυτές.

«Ὁ κατοικῶν ἐν βοηθείᾳ τοῦ Ὑψίστου…»
Διήγηση στρατιώτη

Όταν ξέσπασε ο πόλεμος, στρατεύτηκα και, μετά από ταχύρυθμη εκπαίδευση, με έστειλαν στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Τους πρώτους μήνες του 1941, οι Γερμανοί προέλαυναν γρήγορα, περικύκλωναν και κατέστρεφαν πολλές ρωσικές μονάδες. Το ίδιο συνέβη και στη μονάδα μας: περικυκλώθηκε και καταστράφηκε. Μαζί με το συστρατιώτη μου αναγκαστήκαμε να βγούμε από τον αποκλεισμό. Μετακινούμασταν νύχτα και κοιμόμασταν τη μέρα. Ένα βράδυ μπήκαμε σε ένα χωριό, όπου δεν υπήρχαν Γερμανοί, και αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε. Τη νύχτα, ενώ εγώ και ο συστρατιώτης μου κοιμόμασταν, οι Γερμανοί περικύκλωσαν το χωριό. Από το παράθυρο βλέπαμε μια φάλαγγα αρμάτων να περνάει κατά μήκος του δρόμου, μετά ακολουθούσαν μοτοσικλετιστές και στο τέλος πολυβολητές με σκυλιά. Ήταν πολύ αργά για να δραπετεύσουμε, αλλά και πού να τρέξεις. Όλο το χωριό ήταν περικυκλωμένο.

Οι Γερμανοί έμπαιναν σε κάθε σπίτι. Όσους πηδούσαν έξω στο δρόμο, τους σκότωναν πάραυτα. Αν κάποιος πυροβολούσε από το παράθυρο, έκαιγαν το σπίτι μαζί με όσους βρίσκονταν μέσα. Και τι μπορείς να κάνεις με τουφέκι απέναντι σε πολυβόλο; Όσους έβγαιναν με τα χέρια ψηλά, τους έβγαζαν έξω και τους φόρτωναν σε φορτηγά.

Ο συστρατιώτης μου κι εγώ προσπαθήσαμε να κρυφτούμε κάτω από το κρεβάτι. Εγώ ήμουν ξαπλωμένος στην άκρη και ο συστρατιώτης μου κρύφτηκε πίσω από την πλάτη μου στον τοίχο. Συνειδητοποιώντας ότι μπορώ να σκοτωθώ, άρχισα να ανακαλώ στη μνήμη μου προσευχές και να προσεύχομαι, πλην όμως, όλες τις προσευχές που μου είχε μάθει η μητέρα μου τις είχα ξεχάσει από το φόβο μου και δε θυμόμουν παρά μόνο την αρχή: «Ὁ κατοικῶν ἐν βοηθείᾳ τοῦ Ὑψίστου... Ὁ κατοικῶν ἐν βοηθείᾳ τοῦ Ὑψίστου». Συνέχεια την επαναλάμβανα από μέσα μου. Όταν οι Γερμανοί μπήκαν στο σπίτι και άρχισαν να ψάχνουν, συνέχιζα να επαναλαμβάνω αυτή την προσευχή από μέσα μου: «Ὁ κατοικῶν ἐν βοηθείᾳ τοῦ Ὑψίστου...».

Οι Γερμανοί έβγαλαν το συστρατιώτη μου που ήταν πίσω από την πλάτη μου, και εμένα με άφησαν, λες και δεν ήμουν εγώ αλλά ένας σάκος ή ένας άδειος χώρος, δε με αντιλήφθηκαν

Και τι έκαναν οι Γερμανοί; Μπήκαν μέσα, άρχισαν να ψάχνουν παντού και κοίταξαν κάτω από το κρεβάτι. Έβγαλαν το συστρατιώτη μου που ήταν κολλητά στον τοίχο, πίσω από την πλάτη μου, και εμένα με άφησαν, λες και δεν ήμουν εγώ αλλά ένας σάκος ή ένας άδειος χώρος. Δε με αντιλήφθηκαν. Το συστρατιώτη μου τον έβγαλαν στην αυλή και τον εκτέλεσαν.

Έπειτα, αφού χτένισαν το χωριό, οι Γερμανοί έφυγαν. Εγώ έμεινα εκεί μέχρι το βράδυ, επαναλαμβάνοντας ατελείωτα: «Ὁ κατοικῶν ἐν βοηθείᾳ τοῦ Ὑψίστου...» και τη νύχτα έφυγα από το χωριό για το δάσος. Στη συνέχεια, στο πρώτο χωριό που είχε εκκλησία, μπήκα μέσα, κατάφερα και βρήκα ένα σταυρό, τον φόρεσα πάνω μου και στεκόμουν για πολλή ώρα στο ναό, ευχαριστώντας το Θεό που με έσωσε από βέβαιο θάνατο.

Από πιστούς πήρα ένα Ψαλτήρι και αντέγραψα ολόκληρο τον 90^ο Ψαλμό «Ὁ κατοικῶν ἐν βοηθείᾳ τοῦ Ὑψίστου». Και τον έμαθα απ’ έξω. Πέρασα όλο τον πόλεμο, απαγγέλλοντας κάθε μέρα αυτή την προσευχή, και επέστρεψα σπίτι μου ζωντανός»*.