Πρόσωπα της Ιεράς Μονής των Σπηλαίων του Πσκωφ
Ιστορικά και κανονικά ερείσματα ενότητας της Ρωσικής Εκκλησίας
Λιτανεία προς τιμήν του Αγίου Ειρηνάρχου του Εγκλείστου 2019
Μητροπολίτης Ονούφριος μιλά για την πορεία της κανονικής Ορθοδοξίας στην ΟυκρανίαΘαύμα στον Καύκασο
Ψαλτήρι. Εικονογραφημένο χειρόγραφο του 1594 (Το Ψαλτήρι του Γκοντουνόβ) Τη δεκαετία του 1960, επί Χρουστσόφ, η KGB, με τη βοήθεια του στρατού, χτένιζε μεθοδικά τα βουνά του Καυκάσου, αναζητώντας όσους κρύβονταν εκεί, κυρίως μοναχούς, και τους έστελναν σε σωφρονιστικά στρατόπεδα.
Ένας αξιωματικός, μέλος του κόμματος και επικεφαλής μιας μεγάλης μοίρας ελικοπτέρων, είχε μεγάλη εμπειρία πτήσεων σε ορεινές περιοχές, όπου από τους πιλότους απαιτείται ιδιαίτερη δεξιοτεχνία. Του είχε ανατεθεί να παρακολουθήσει μια ομάδα μοναχών. Παρακολουθούσε από αέρος τους μοναχούς και με ασύρματο έδινε αναφορά για όλες τις κινήσεις τους. Από την άλλη, οι στρατιώτες στο έδαφος τους περικύκλωσαν, ωθώντας τους προς μια απόκρημνη κορυφή, όπου ήλπιζαν να τους συλλάβουν.
Το κυνήγι των μοναχών συνεχιζόταν πλέον για αρκετές ημέρες και πλησίαζε στο τέλος του. Οι μοναχοί δεν είχαν προς τα πού να πάνε. Είχαν ανέβει στην κορυφή του βουνού, από πίσω τους κυνηγούσαν οι στρατιώτες με τα σκυλιά και μπροστά τους είχαν έναν απύθμενο γκρεμό. Το ελικόπτερο του αξιωματικού αιωρούνταν ακριβώς πάνω από τους μοναχούς, με τον πιλότο να τους δίνει να καταλάβουν ότι όλα τέλειωσαν. Ξαφνικά, κάτω στο έδαφος άρχισε να συμβαίνει κάτι το ασυνήθιστο. Οι μοναχοί όλοι μαζί γονάτισαν και προσεύχονταν για πολλή ώρα και στη συνέχεια σηκώθηκαν και πλησίασαν στην άκρη του γκρεμού. «Άραγε, θα πηδήξουν; Αφού είναι σίγουρος θάνατος! Λες να αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν;» - σκέφτηκε με απογοήτευση ο αξιωματικός.
Όμως, εκείνη τη στιγμή, ένας από τους μοναχούς σταύρωσε και ευλόγησε τον γκρεμό με έναν μεγάλο σταυρό και πάτησε πρώτος μέσα στον γκρεμό!
Ο μοναχός σταύρωσε και ευλόγησε τον γκρεμό με έναν μεγάλο σταυρό και πάτησε μέσα… Όμως, δεν έπεσε, αλλά περπάτησε στον αέρα σαν σε μονοπάτι
Όμως, δεν έπεσε, αλλά για κάποιο λόγο, από κάποιο θαύμα, περπάτησε σιγά-σιγά στον αέρα σαν σε μονοπάτι, και μετά από αυτόν ακολουθούσαν και οι άλλοι μοναχοί που περπατούσαν με τον ίδιο τρόπο στον αέρα.
Έτσι περπατούσαν αργά και ήρεμα ο ένας πίσω από τον άλλον, ανεβαίνοντας προς τα πάνω, ώσπου εξαφανίστηκαν μέσα στο σύννεφο.
Αυτό προξένησε τόσο μεγάλη εντύπωση στον πιλότο, ώστε να χάσει κιόλας τον έλεγχο του ελικοπτέρου με αποτέλεσμα να πέσει σε ένα ξέφωτο, όπου τον βρήκαν και τον συμμάζεψαν στρατιώτες. Λίγους μήνες αργότερα, όταν συνήλθε, κλήθηκε στην αρμόδια ειδική υπηρεσία για εξηγήσεις. Αντί να απαντήσει, άφησε την κομματική του ταυτότητα στο τραπέζι και ζήτησε να απολυθεί. Στη συνέχεια βαφτίστηκε.
…Αυτή την ιστορία μου την διηγήθηκαν στο Ναό, όπου αυτός ο αξιωματικός ήταν ενορίτης. Ζήτησα να μου τον δείξουν. Στεκόταν σεμνά δίπλα στον τοίχο, στο πίσω μέρος του Ναού, και προσευχόταν με συγκέντρωση και ευλάβεια…*
«Καμία συμφορά δε θα σε αγγίξει»
Αρχιμανδρίτης Βιτάλιος (Σιντορένκο) Ο Αρχιμανδρίτης Βιτάλιος (κατά κόσμον Βιτάλιος του Νικολάου Σιντορένκο), στη διάρκεια των πολεμικών συγκρούσεων στην Τιφλίδα που ακολούθησαν το πολιτικό πραξικόπημα στις αρχές της δεκαετίας του 1990, συμμετείχε στα τραγικά γεγονότα προσευχόμενος και έδινε στα πνευματικά του παιδιά ειδικό κανόνα για να προστατεύονται από τους κινδύνους.
Συμβούλευε το πρωί, πριν βγουν από το σπίτι, να διαβάζουν τον 26ο, τον 50ο και τον 90ο ψαλμό και ενδιάμεσα, στην αρχή και στο τέλος του κάθε ψαλμού, μια φορά το «Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε».
Όπως διηγούνται τα πνευματικά παιδιά του, συμπλήρωνε μάλιστα:
«Μετά από αυτό, ακόμα και αν δίπλα σου εκραγεί βλήμα ή σφαίρα ή προκληθεί πυρκαγιά, καμία συμφορά δε θα σε αγγίξει».
«Διαβάστε τον 26ο, τον 50ο και τον 90ο ψαλμό και ο Κύριος και η Μητέρα Του θα σας δώσουν τα ελέη Τους».
Όσοι προσεύχονταν με αυτόν τον τρόπο επιβεβαιώνουν: «Όποιος τα τηρούσε, σώθηκε με όλο του το σπίτι»**.
«Η προσευχή στον Θεό δε χάνεται ποτέ»
Από τα απομνημονεύματα της Ζηναΐδας του Βλαδίμηρου Ζντάνοβα
– Με συνέλαβαν στις 6 Ιανουαρίου του 1950. Με κατηγόρησαν σύμφωνα με το άρθρο πενήντα οχτώ, δηλαδή για «εκκλησιαστική μοναρχική ομάδα». Ήταν πολύ βαρύ, έπρεπε να υπερασπιστώ τις αθώες ψυχές. <…>
Πολλά θαύματα συντελέστηκαν στην ανάκριση… Είχαν καλέσει έναν υπνωτιστή για την ανάκρισή μου, οπότε, υπό την επιρροή του υπέγραψα ένα πρακτικό. Είναι τρομακτικό να το θυμάμαι. Απαιτούσε συνεχώς να τον κοιτάζω στα μάτια και επαναλάμβανε συνεχώς: "Είστε ένοχη, είστε ένοχη! Ένιωσα ότι έπεφτα σε άβυσσο και ένιωθα τεράστια ενοχή. Όταν κλήθηκα να υπογράψω αντίγραφο του πρακτικού, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι το είχα υπογράψει εγώ. Περιείχε ψέματα για τον αδελφό μου, ο οποίος μόλις είχε επιστρέψει από τον πόλεμο, και πολλά άλλα πράγματα. Έσβησα την υπογραφή μου.
Καταλάβαινα ότι αυτό θα μπορούσε να επαναληφθεί. Προσευχόμουν, ζητούσα βοήθεια και ξαφνικά θυμήθηκα ότι για να αποφύγει κανείς την ύπνωση πρέπει να απαγγέλλει τον 90ο ψαλμό «Ὁ κατοικῶν ἐν βοηθείᾳ τοῦ Ὑψίστου...». Στο κελί βρέθηκε μια γυναίκα που γνώριζε αυτόν τον ψαλμό από στήθους. Οπότε, όλη την ημέρα τον απομνημόνευα.
Ο υπνωτιστής έχασε την ψυχραιμία του, φώναζε και έβαζε τα χέρια του στους ώμους μου. Τελικά σωριάστηκε στον δερμάτινο καναπέ και είπε: «Δεν μπορώ να κάνω τίποτα μαζί της»
Τη νύχτα με κάλεσαν ξανά, και πάλι ο ίδιος άνθρωπος απαίτησε να τον κοιτάζω στα μάτια. Τον κοίταζα χωρίς φόβο και απάγγελνα τον ψαλμό. Ο υπνωτιστής έχασε την ψυχραιμία του, φώναζε τόσο που οι φλέβες στο πρόσωπο και στα χέρια του φούσκωσαν από την ένταση, και έβαζε τα χέρια του στους ώμους μου. Τελικά, ιδρωμένος, σωριάστηκε στον δερμάτινο καναπέ και είπε: «Δεν μπορώ να κάνω τίποτα μαζί της».
Μετά από την τρομερά δύσκολη ανάκριση, βρέθηκα ξαπλωμένη στο πάτωμα στο γραφείο του ανακριτή... Η συνείδησή μου επέστρεφε αργά, στα βλέφαρά μου ένιωθα μαντεμένιο βάρος και στα αυτιά μου ίσα-ίσα που άκουγα ήχους. Μάλλον, είχαν καλέσει γιατρό, γιατί ένιωθα ένα αγαθό χέρι στο κεφάλι μου και άκουσα τις λέξεις: «Τι της κάνατε!». Πρέπει να μου είχαν κάνει ένεση. Με έβαλαν σε μια καρέκλα. Στη συνέχεια, δύο στρατιώτες με έσυραν, κρατώντας με από τα χέρια, στο διάδρομο σαν μπάλα από άχυρο. «Καλά να πάθεις!» Με πέταξαν σε κελί απομόνωσης, με έβαλαν σε σιδερένιο κρεβάτι όχι κατά μήκος, αλλά εγκάρσια, με το κεφάλι μου και τα πόδια μου να κρέμονται, και έφυγαν. Δεν είχα δυνάμεις να κουνηθώ, το αίμα κατέβηκε στο κεφάλι, αλλά δεν μπορούσα να το σηκώσω και να το βάλω πάνω στο κρεβάτι. Μόνο μια παράκληση είχα στο μυαλό μου: «Βοήθησε, βοήθησε, Κύριε!».
Και τότε άκουσα μια αυστηρή φωνή: «Να θυμάσαι, ο Θεός δεν εμπαίζεται ποτέ. Το έλεος του Θεού παραμένει πάντα με τον άνθρωπο. Η προσευχή στον Θεό δεν χάνεται ποτέ».
Με δυσκολία σήκωσα τελικά το κεφάλι μου στην άκρη του κρεβατιού και έπεσα σε λήθαργο. Πόση ώρα έμεινα έτσι δε θυμάμαι. Μετά από αυτό έζησα και άλλα πολλά φρικαλέα πράγματα στη φυλακή και στο στρατόπεδο***.
