Πρόσωπα της Ιεράς Μονής των Σπηλαίων του Πσκωφ
Ιστορικά και κανονικά ερείσματα ενότητας της Ρωσικής Εκκλησίας
Λιτανεία προς τιμήν του Αγίου Ειρηνάρχου του Εγκλείστου 2019
Μητροπολίτης Ονούφριος μιλά για την πορεία της κανονικής Ορθοδοξίας στην ΟυκρανίαΟι ουράνιοι φύλακες
Ο Όσιος Κύριλλος Μπελοζέρσκιϊ Ο Όσιος Κύριλλος Μπελοζέρσκιϊ γεννήθηκε στη Μόσχα από ευσεβείς γονείς. Εκάρη μοναχός στη Μονή Σίμονοβ, όπου κέρδισε το σεβασμό όλων των αδελφών με τους αγώνες του. Τον ξεχώριζε και ο πατέρας των μοναχών, ο Όσιο Σέργιος. Το 1390 η αδελφότητα της μονής Σίμονοβ έπεισε με παρακάλια τον Όσιο Κύριλλο να γίνει ηγούμενός τους.
Οι πολυάριθμοι και ευγενείς επισκέπτες που προσέρχονταν στον ηγούμενο για νουθεσίες και ευλογία, προξενούσαν μεγάλη αμηχανία στον Όσιο Κύριλλο, ο οποίος απέφευγε την ανθρώπινη δόξα. Για αυτό το λόγο παραιτήθηκε σύντομα από τη θέση του ηγούμενου και συνέχισε να αγωνίζεται ως απλός μοναχός.
Αναζητώντας την απόλυτη απομόνωση και ησυχία, ο Όσιος Κύριλλος, με τη θαυματουργή υπόδειξη της Παναγίας, αποσύρθηκε στην όχθη της Λευκής Λίμνης (περιοχή Βόλογκντα) και σε ένα πυκνό απόμακρο δάσος άρχισε να κάνει ζωή ερημίτη. Εκεί άρχισαν να συρρέουν ζηλωτές της ησυχίας και ο άγιος γέροντας κατάλαβε ότι ο καιρός της ησυχίας του είχε τελειώσει. <...>
Οι ληστές, καθώς πλησίασαν στο μοναστήρι, είδαν πολλούς ανθρώπους να βάλλουν με τόξα. Την επόμενη νύχτα, αντίκρισαν πάλι το ίδιο σκηνικό
Όταν στα περίχωρα διαδόθηκε η φήμη ότι ο Αρχιμανδρίτης Κύριλλος ήρθε από τη Μόσχα για να ιδρύσει μοναστήρι στην έρημο, ένας βογιάρος, ονόματι Θεόδωρος, υπέθεσε ότι ο Αρχιμανδρίτης είχε φέρει πολλά χρήματα μαζί του και έστειλε υπηρέτες του να τον ληστέψουν. Οι υπηρέτες του βογιάρου Θεόδωρου, καθώς πλησίασαν στο μοναστήρι, είδαν πολλούς ανθρώπους να βάλλουν με τόξα και περίμεναν πολλή ώρα μήπως φύγουν. Τελικά αναγκάστηκαν να φύγουν οι ίδιοι χωρίς να κάνουν κανένα κακό. Την επόμενη νύχτα, οι ληστές αντίκρισαν πάλι το ίδιο σκηνικό. Τους φάνηκε μάλιστα ότι οι στρατιώτες γύρω από το μοναστήρι ήταν πολλοί περισσότεροι αυτή τη φορά. Το έβαλαν στα πόδια φοβισμένοι για να ενημερώσουν στον βογιάρο που τους είχε στείλει.
Ο Θεόδωρος έμεινε έκπληκτος και, πιστεύοντας ότι κάποιος από τους ευγενείς είχε επισκεφθεί τον Όσιο Κύριλλο, έστειλε ανθρώπους στο μοναστήρι για να ρωτήσουν ποιοι ήταν οι επισκέπτες.
Τους απάντησαν ότι κανένας ξένος δεν είχε επισκεφτεί το μοναστήρι για μία εβδομάδα και πλέον. Μόνο τότε ο Θεόδωρος συνήλθε και συνειδητοποίησε ότι ο ίδιος ο Θεός έστελνε αγγέλους για να προστατεύουν τον Άγιό Του. Επειδή φοβήθηκε την κρίση του Κυρίου, πήγε αμέσως στον Άγιο Κύριλλο και με δάκρυα στα μάτια εξομολογήθηκε την αμαρτία του. Ο άγιος ηγούμενος ευχαρίστησε τον Θεό, ο οποίος σώζει όσους ελπίζουν σ’ Αυτόν και είπε: «Να είσαι βέβαιος, γιε μου Θεόδωρε, ότι δεν έχω τίποτε άλλο παρά τα ρούχα που βλέπεις να φοράω και μερικά βιβλία. Και τα χρήματα για το μοναστήρι μου τα δίνει Αυτός που το συντηρεί».
Ο βογιάρος από τότε άρχισε να ευλαβείται πολύ τον Κύριλλο και κάθε φορά που τον επισκεπτόταν του έφερνε ψάρια ή κάτι άλλο*.
Ακοίμητος προστάτης
Από τα απομνημονεύματα του Ανατολίου του Παύλου Τιμοφέεβιτς
– Αυτό συνέβη στα πρώτα χρόνια της επανάστασης. Καθόμασταν οι τρείς μας στη βεράντα του ηγουμενικού κελιού της Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδας στο Κίεβο: ο γνωστός συγγραφέας ψυχωφελών βιβλίων Σ.Νίλους, ο δούκας Β.Ζεβάχοβ και εγώ. <…>
Ο ηγούμενος ζήτησε από τον Σέργιο Νίλους να μιλήσει για περιστατικά χαρισματικής βοήθειας με τις πρεσβείες του Οσίου Σεραφείμ, μάρτυρας των οποίων υπήρξε ο ίδιος.
– Τι καλύτερο, – απάντησε ο Σ.Νίλους, – εδώ, ανάμεσα στους φίλους μου, με χαρά θα μοιραστώ μερικά θαυμαστά περιστατικά από τον Άγιο του Θεού, που συνέβησαν σε μένα, τον αμαρτωλό, τα τελευταία χρόνια.
Όταν ζούσα ακόμη στο κτήμα του δούκα Βλαδίμηρου Νταβίντοβιτς και είχε ήδη αρχίσει η λεηλασία των κτημάτων των γαιοκτημόνων και η λαίλαπα των στρατιωτών που επέστρεφαν από το μέτωπο, η σύζυγός μου και εγώ βιώναμε μια ανήσυχη περίοδο. Η μόνη μας ελπίδα ήταν ο Θεός και ο Όσιος παππούλης Σεραφείμ.
Κάθε μέρα μπροστά στη μεγάλη εικόνα του, η γυναίκα μου και εγώ διαβάζαμε τους Χαιρετισμούς στον Άγιο Σεραφείμ και στη συνέχεια τον παρακλητικό κανόνα στη Βασίλισσα των Ουρανών, σύμφωνα με το τυπικό του Ντιβέγιεβο. Οι μέρες περνούσαν και δε μας είχαν ενοχλήσει ακόμα. Μια Κυριακή, επιστρέφαμε στο σπίτι με τη γυναίκα μου από την εκκλησία, όταν μας πρόλαβε ένας χωρικός, εμφανώς λαχανιασμένος:
– Κύριε, περίμενε να σου πω κάτι. Άκουσέ με, φύγε από δω, για όνομα του Θεού, γιατί φοβόμαστε ότι δε θα καταφέρουμε να σας προστατέψουμε.
Ένιωσα έκπληξη με αυτό που μου είπε και τον ρώτησα γιατί νομίζει κάτι τέτοιο.
Συχνά από τις πύλες σου έβγαινε ένας γέρος και τους απειλούσε με ράβδο, τόσο που τους έπιανε τέτοιος φόβος που δεν μπορούσαν να κάνουν βήμα
– Ε, πώς! Ήθελαν από καιρό να σε σκοτώσουν και σου είχαν στήσει ενέδρα κιόλας έξω από το σπίτι σου, περιμένοντας νύχτα. Αλλά συχνά από τις πύλες σου έβγαινε ένας γέρος, προφανώς, ο φύλακας σου, τους απειλούσε με ράβδο, τόσο που τους έπιανε τέτοιος φόβος που δεν μπορούσαν να κάνουν βήμα. Έτσι συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν τόσο απλά τα πράγματα και, από το φόβο ότι μπορεί να τους κοστίσει βαριά, αποφάσισαν να μην σας αγγίξουν για την ώρα. Αλλά τώρα θέλουν οπωσδήποτε να το πραγματοποιήσουν. Τα γειτονικά χωριά μάς πιέζουν: «Γιατί σώζετε τους αριστοκράτες;». Οπότε, φοβόμαστε ότι δε θα μπορέσουμε να τους συγκρατήσουμε, γι’ αυτό σε παρακαλούμε να φύγεις μακριά.
Έκπληκτος από την διήγησή του, τον ευχαρίστησα για τη συμβουλή του, έχοντας συνειδητοποιήσει ποιος ήταν ο προστάτης και ο σωτήρας μας από το βέβαιο θάνατο. Η σύζυγός μου και εγώ νιώσαμε ότι τα λόγια του χωρικού ήταν οδηγία άνωθεν και αρχίσαμε σιγά-σιγά να μαζεύουμε τα πράγματά μας για την αναχώρηση**.
