Νομίζετε ότι τώρα πρέπει να κάνετε υπομονή έναν χρόνο μέχρι το Πάσχα; Εξηγούμε τι παραλείπετε

Φωτο: unsplash.com

To Πάσχα πέρασε. Και η Βδομάδα της Διακαινισίμου, επίσης. Η εορταστικές Λειτουργίες ολοκληρώθηκαν, τα κουλίτς και τα αυγά φαγώθηκαν, η εορταστική γραμμή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αντικαταστάθηκε από τις συνηθισμένες δημοσιεύσεις που γίνονται όλο τον χρόνο. Φαίνεται ότι μόνο χθες ήταν όλα τόσο καθαρά, τόσο ζωντανά, τόσο φωτεινά. Και σήμερα ήδη είναι μια συνηθισμένη μέρα. Στο δρόμο υπάρχει κίνηση, στη δουλειά υπάρχουν καθήκοντα, στο κεφάλι μας υπάρχουν σκέψεις που προκαλούν ανησυχία. Σαν να έσβησε η γιορτή.

Όμως η αλήθεια είναι ότι το Πάσχα, η Ανάσταση του Χριστού δεν είναι απλώς μία ημερομηνία. Δεν είναι μόνο τα βαμμένα αυγά και οι κωδωνοκρουσίες. Είναι ένα γεγονός, το οποίο επέστρεψε την ειρήνη, άνοιξε μία νέα εποχή. Πράγματι μπορούμε να το αφήνουμε πίσω, ώστε να το θυμηθούμε και να το χαρούμε πάλι σ’ έναν χρόνο; Όχι. Η αλήθεια είναι ότι το Πάσχα είναι μία κατάσταση της ψυχής. Δεν είναι τυχαίο ότι ο άγιος Σεραφείμ οποιαδήποτε στιγμή του χρόνου συναντούσε όσους έρχονταν σε εκείνον, χαιρετώντας τους με τον πασχαλινό χαιρετισμό: «Χαρά μου, Χριστός Ανέστη!»

Γι’ αυτή την κατάσταση της καρδιάς, όταν ο άνθρωπος αισθάνεται ξεκάθαρα την παρουσία του αναστημένου Χριστού, μιλάει ένα συμβάν του Ευαγγελίου. Ο λόγος για τη συνάντηση με δύο αποστόλους στο δρόμο προς τους Εμμαούς, η οποία αναφέρεται στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο. Ο απόστολος Κλεόπας εκ των Εβδομήκοντα και ο σύντροφος, το όνομα του οποίου δεν αναφέρεται, περπατούν και συζητούν για αυτό που συνέβη όταν συνάντησαν στον δρόμο έναν άγνωστο. Οι μαθητές δεν αναγνωρίζουν σε Αυτόν τον Ιησού, παρόλο που ήδη είχαν ακούσει από τις μυροφόρες για την Ανάστασή Του. Ο Σωτήρας αρχικά δεν τους αποκαλύπτεται και ζητά να Του διηγηθούν τι συνέβη στα Ιεροσόλυμα, για ποιο πράγμα μιλάει ο κόσμος, και σταδιακά, με βάση την Αγία Γραφή εξαλείφει τις αμφιβολίες τους για το ότι ήταν ο Μεσσίας, και για την Ανάστασή Του. Τελικά, όταν κατά τη διάρκεια του δείπνου ο Ιησούς κόβει το ψωμί, ανοίγουν τα μάτια τους και τότε καταλαβαίνουν: είναι Αυτός. Εκείνη τη στιγμή ο Ιησούς εξαφανίζεται. Και το πρώτο πράγμα που λέει ο ένας στον άλλον είναι: «Δεν νιώσαμε τη φλόγα στην καρδιά μας όταν μας μιλούσε;»

Αυτή είναι η φράση-κλειδί. Πάσχα είναι όταν η καρδιά φλέγεται από το αίσθημα ότι ο αναστημένος Σωτήρας είναι δίπλα μου, μαζί μου. Ακριβώς με αυτή την πασχαλινή χαρά ζεστάθηκε η καρδιά του οσίου Σεραφείμ, σαν να επαληθευόταν το ίδιο του το όνομα, το οποίο μεταφράζεται ως «αυτός που φλέγεται». Αλλά πώς να διατηρήσεις αυτή τη φλόγα, η οποία κινητοποιούσε τους αποστόλους και τους αγίους και τι να κάνεις αν η καρδιά δε φλέγεται;

Εκτός απ’ την προσευχή, τις επισκέψεις στον ναό και τη συμμετοχή στα Μυστήρια, το πιο απλό και ταυτόχρονα το πιο δύσκολο είναι το να μάθουμε να βλέπουμε το Πάσχα σε καθημερινά πράγματα. Να μην περιμένουμε τη νύχτα του Πάσχα για να νιώσουμε πάλι τον Θεό στην ψυχή μας, αλλά να παρατηρούμε την ύπαρξή Του στο κάθε μας πρωινό ξύπνημα, σε μια κούπα ζεστό τσάι, σε μια ηλιαχτίδα στο περβάζι, στις σταγόνες της βροχής που χτυπούν ρυθμικά το παράθυρο, όταν κάποιος σου χαμογελάσει στο μετρό. Ο Χριστός Ανέστη όχι για να εντυπωσιάσει μία φορά τους ανθρώπους, αλλά για να είναι συνεχώς δίπλα, διακριτικά, απλά και οικεία «σε ένα πνεύμα από ελαφρύ αεράκι (3 Βασιλειών, 19:12)». Δεν είναι τυχαία τα λόγια Του, που ειπώθηκαν από τους αποστόλους, πριν την Ανάληψη: «Θα είμαι μαζί σας πάντα ως τη συντέλεια του κόσμου» (Μτθ 28:20).

Προσωπικό μας Πάσχα γίνεται η κάθε στιγμή, στην οποία επιλέγουμε να ζήσουμε μια ενεργό χριστιανική ζωή και να μη σέρνουμε την ύπαρξή μας, να συγχωρούμε όχι να κατηγορούμε, να ελπίζουμε και όχι να φοβόμαστε. Πάσχα είναι όταν συγκρατήθηκες, παρόλο που μπορούσες να ξεσπάσεις. Όταν επισκέφθηκες κάποιον που δεν ήταν καλά και έδειξες τη συμπαράστασή σου, ενώ θα μπορούσες να απολαμβάνεις ένα γεύμα με παρέα. Όταν, αντί να ζητήσεις για ακόμη μια φορά από τον Θεό κάποια στιγμιαία ανοησία, Του απηύθυνες μία προσευχή ευγνωμοσύνης.

Όλες αυτές οι μικρές νίκες απέναντι στον εαυτό μας, μας φέρνουν πιο κοντά στον Θεό, αυξάνουν την πνευματική μας ευαισθησία, μας κατευθύνουν στο αναγκαίο κύμα, φέρνουν σε άμεση επαφή μαζί Του. Και δεν έχει σημασία εάν στην καρδιά δεν υπάρχει γιορτινή αγαλλίαση. Η χαρά του Πάσχα δεν είναι πάντα ηχηρή. Μπορεί απλώς να υπάρχει μέσα μας και να σιγοκαίει. Αυτή η χαρά θα μείνει μέσα μας, εάν μάθουμε να ζούμε και να δρούμε με αυτή, όχι μόνο στον ναό, αλλά και στο σπίτι και στη δουλειά, στα πιο συνηθισμένα πράγματα της καθημερινότητας. Και τότε αυτή η ήρεμη χαρά οπωσδήποτε θα ζεσταθεί και σταδιακά θα μεταμορφωθεί στη φλόγα που ζέσταινε, χωρίς να καίει, τις καρδιές πολλών γενεών χριστιανών, ξεκινώντας από τον Κλεόπα και τον συνοδοιπόρο του μέχρι τους σύγχρονους αγίους.

Να διατηρήσουμε το Πάσχα σημαίνει να το αφήσουμε να αναπνέει μέσα μας. Είναι σαν την πνοή της άνοιξης στα μέσα του Απρίλη: ακόμη έχει δροσιά, αλλά ο αέρας είναι ήδη διαφορετικός. Είθε έτσι να είναι και μέσα μας, ίσως όχι πάντοτε με γιορτινή διάθεση, αλλά πάντα με ζωντάνια και φρεσκάδα. Αν ο Χριστός Ανέστη, τότε όλα τριγύρω αποτελούν υπενθύμιση για το ότι η αγάπη είναι πιο δυνατή απ’ τον θάνατο, και άρα και η οποιαδήποτε μέρα είναι επίσης ένα μικρό Πάσχα. Έτσι, λοιπόν, αν όλα τριγύρω δείχνουν ότι η γιορτή ήδη πέρασε, να θυμάστε απλώς: ο Χριστός Ανέστη. Και αυτό διαρκεί για πάντα.