«Ξαφνικά άκουσα μέσα μου μια φωνή»

Όταν ήμουν ακόμα φοιτητής, ένας ιερομόναχος από τη Λαύρα της Αγίας Τριάδας και του Αγίου Σεργίου μου είπε: «Αν γίνεις ιερέας, κάθε φορά που πηγαίνεις σε νοσοκομείο να παίρνεις πάντα μαζί σου τα Τίμια Δώρα. Η πρόνοια του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου είναι μεγάλη. Ένας άρρωστος μπορεί να συνέλθει για λίγο ακόμα και σε περίπτωση που η κατάστασή του είναι σοβαρή». Χάρη σε αυτή την νουθεσία, κάποτε έγινα μάρτυρας ενός πραγματικού θαύματος.

Ο ιερέας Δανιήλ Ζούμποβ, προϊστάμενος του Ιερού Ναού του Οσίου Συμεών του Στυλίτη στην οδό Ποβαρσκάγια της Μόσχας Πριν από περίπου δέκα χρόνια, μια ηλικιωμένη γυναίκα νοσηλευόταν στη μονάδα εντατικής θεραπείας σε νοσοκομείο της πρωτεύουσας. Το όνομά της ήταν Σβετλάνα και είχε εργαστεί ως γιατρός για πολλά χρόνια. Είχε σώσει δεκάδες ζωές. Βοηθούσε ανιδιοτελώς τους ανθρώπους ακόμη και μετά τη συνταξιοδότησή της: παρακολουθούσε τις εξελίξεις στην ιατρική και ήξερε πάντα τι να συμβουλεύει. Η οικογένειά της, οι συνάδελφοί της και οι ασθενείς της την αγαπούσαν και την σέβονταν πολύ.

Μια μέρα η ίδια η Σβετλάνα βρέθηκε στην ανάγκη να ζητήσει βοήθεια: πήγε στο νοσοκομείο και λόγω επιπλοκών κατέληξε στην εντατική. Μαζί με την υποκείμενη νόσο, υπέστη και σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο. Η ασθενής διασωληνώθηκε. Δεν υπήρχε καμία πιθανότητα ανάρρωσης. Εκείνη τη στιγμή, γνωστός της Σβετλάνας και δικός μου άνθρωπος με πλησίασε με την παράκληση να πάμε να την βαφτίσουμε.

Στην αρχή δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Το γεγονός είναι ότι στην αρχή της ασθένειάς της η Σβετλάνα είχε ήδη εκφράσει την επιθυμία της να βαπτιστεί, αλλά την παραμονή του μυστηρίου είχε αρνηθεί. Τώρα δεν είχε τις αισθήσεις της. Είναι αδύνατο, όμως, να βαπτιστεί ένας άνθρωπος χωρίς τη συγκατάθεσή του. Αυτό είναι αντίθετο προς τους κανόνες. Πρότεινα να περιμένουμε. Πέρασε μια εβδομάδα, δύο εβδομάδες. Καταλάβαινα ότι δεν μπορούσα να ενεργήσω ενάντια στους κανόνες. Ταυτόχρονα, όμως, τα αιτήματα δεν σταματούσαν. Και εγώ ο ίδιος είχα ακούσει πολύ καλά λόγια για τη Σβετλάνα και τις καλές της πράξεις. Καθώς δεν μπορούσα να βρω απάντηση, αποφάσισα να ζητήσω τη συμβουλή ενός πιο έμπειρου ιερέα. Εκείνη την εποχή ήμουν ακόμη στην αρχή της ποιμαντικής μου διαδρομής. Ο γνωστός μου ιερέας ζήτησε χρόνο για να προσευχηθεί και να σκεφτεί. Σύντομα τηλεφωνηθήκαμε και μου είπε: «αν εξετάσουμε το μυστήριο του Γάμου και το γάμο, ο σύζυγος και η σύζυγος είναι ένα και το αυτό». Ο ιερέας τελικά με συμβούλεψε να μιλήσω με τον σύζυγο της Σβετλάνας.

Σύντομα συνάντησα το σύζυγο. Εκείνος με διαβεβαίωσε ότι η σύζυγος αρνήθηκε το μυστήριο όχι επειδή δεν πίστευε. Την βάραινε η σκέψη που σε όλη της τη ζωή «δεν ένιωθε τον Θεό» και που είχε αποφασίσει να βαπτιστεί μόνο όταν την βρήκε η συμφορά. Με άλλα λόγια, η Σβετλάνα καταδίκασε τον εαυτό της: έβγαλε το λανθασμένο συμπέρασμα ότι δεν ήταν πλέον άξια σωτηρίας. Η κόρη της το επιβεβαίωσε: η μητέρα της πίστευε στον Θεό, αλλά ντρεπόταν που κατέφυγε σε Αυτόν τόσο αργά.

Μετά τη συζήτηση αποφάσισα να τελέσω το μυστήριο.

Όσο πλησίαζα στο θάλαμο, τόσο περισσότερες εσωτερικές διαμάχες ξεσηκώνονταν μέσα μου. Έπρεπε να αποκρούω τις λάθος σκέψεις ότι μπορεί να συμβεί κάτι, ότι θα με κατηγορούσαν ότι έκανα λάθος κτλ... Αλλά με τη βοήθεια του Θεού η Βάπτιση πήγε καλά. Στο μυστήριο ήταν και η κόρη της Σβετλάνας, η οποία ήθελε να μείνει με τη μητέρα της μετά το μυστήριο. Θυμάμαι να πλησιάζω στο περβάζι του παραθύρου, να βγάζω το πετραχήλι μου, να αρχίζω να το τυλίγω για να το βάλω στην τσάντα μου... Και ξαφνικά ήταν σαν να άκουσα μια ήσυχη, απαλή φωνή μέσα μου: «Και τώρα θα ενεργώ Εγώ».

Δεν μπορώ να πω ότι η φράση ακούστηκε λεκτικά. Μάλλον την ένιωσα. Και αμέσως μετά, άκουσα την κόρη της Σβετλάνας να αρχίζει να λέει: «Μαμάκα, μαμάκα, συνήλθες. Είμαι δίπλα σου, όλα θα πάνε καλά». Αυτό που συνέβη φαινόταν αδύνατο: ήταν για πολύ μεγάλο διάστημα σε κώμα μετά από σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο... Αλλά η ασθενής άνοιξε πραγματικά τα μάτια της. Όμως, δεν κοίταζε την κόρη της. Το βλέμμα της ήταν στραμμένο σε μένα.

Είχα μαζί μου τα Τίμια Δώρα. Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα καμία ελπίδα. Τα είχα πάρει μαζί μου μόνο από σεβασμό προς τον ιερομόναχο της Λαύρας της Αγίας Τριάδας και του Αγίου Σεργίου. Αλλά εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι αυτό δεν ήταν μάταιο. Πλησίασα την άρρωστη γυναίκα, έβαλα το χέρι μου στο δικό της χέρι και της είπα: «Σας συγχαίρω, βαφτιστήκατε. Θα κοινωνήσετε;» Εκείνη έκλεισε τα μάτια της, δηλώνοντας ότι συμφωνεί.

Κοινώνησα τη Σβετλάνα με το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου Ιησού Χριστού. Λίγες ημέρες αργότερα μου είπαν ότι πέθανε. Με το έλεος του Θεού, πρόλαβα να εκπληρώσω το ποιμαντικό μου καθήκον. Θυμάμαι ότι τότε σκέφτηκα: «Κύριε, πόσο αγαπάς τον άνθρωπο! Πόσο θέλεις τη σωτηρία του!»