«Παρά το σοκ δεν κρατήσαμε κακία στον Θεό»: μια ιστορία τρομακτικής διάγνωσης, αποδοχής και θαύματος

Η οικογένεια του πατέρα Αλεξάνδρου

Κάποτε, η σύζυγός μου Ελένη, όταν ήταν στην 30^η εβδομάδα της εγκυμοσύνης της, πήγε για προγραμματισμένο έλεγχο. Μέχρι τότε, είχαμε ήδη ένα υγιές παιδί. Και τη δεύτερη φορά όλα πήγαιναν καλά και δεν ανησυχούσαμε για τίποτα. Και ξαφνικά, ο γιατρός μας ανακοινώνει μια διάγνωση που δεν ήταν απλώς απογοητευτική, αλλά πραγματικά τρομακτική: ενδομήτρια λοίμωξη. Θα γεννούσαμε ένα μωρό που θα ήταν κυριολεκτικά παραμορφωμένο από λοίμωξη. Προσπάθησα να ηρεμήσω την Ελένη, όσο μπορούσα, αλλά, όπως καταλαβαίνετε, για να ακούσει μια νεαρή γυναίκα μια τέτοια είδηση είναι καταδίκη.

Όμως, παρά το σοκ, δεν κρατήσαμε κακία στον Θεό. Αποδεχτήκαμε την βαριά είδηση ως δεδομένο. Εκείνες τις μέρες, μας είπαν ότι στην Ιερά Μονή των Σπηλαίων του Κιέβου έφεραν το απότμημα του Τιμίου Ξύλου του Ζωοποιού Σταυρού του Κυρίου. Λέω στη γυναίκα μου: «Πάμε! Ό,τι είναι να γίνει, ας γίνει». Και φύγαμε. Αν και όλοι γύρω μας απορούσαν πώς και η Ελένη αποφάσισε να ταξιδέψει σε τόσο προχωρημένη εγκυμοσύνη. Ξέραμε όμως ότι αυτό έπρεπε να γίνει. Στη Μονή καταφέραμε να προσευχηθούμε και να προσκυνήσουμε το κειμήλιο. Και μετά βιαστήκαμε να γυρίσουμε σπίτι. Σε δυο εβδομάδες είχε προγραμματιστεί επανέλεγχος.

Ο γιατρός δεν θυμόταν τη γυναίκα μου και, όταν την εξέτασε, ρώτησε έκπληκτος: «Γιατί ήρθατε;» Η Ελένη απάντησε, εξίσου έκπληκτη, ότι ο ίδιος της είχε συνταγογραφήσει επαναληπτικό υπερηχογράφημα και του έδωσε να δει τις προηγούμενες εξετάσεις μαζί με την απογοητευτική διάγνωση. Και αυτός λέει: «Όμως δεν βλέπω τίποτα από όλα αυτά! Το παιδί είναι απολύτως υγιές». Σε δύο εβδομάδες, το μωρό, που ήταν να γεννηθεί σε πολύ βαριά κατάσταση, έγινε ξαφνικά υγιές. Όταν άρχισε ο τοκετός της συζύγου, οι γιατροί πήραν αίμα για κάθε ενδεχόμενο και το έστειλαν επειγόντως στο εργαστήριο, επειδή η προηγούμενη διάγνωση ήταν εξαιρετικά σοβαρή. Και αποδείχθηκε ότι η Ελένη όντως είχε αυτή την λοίμωξη στο αίμα, αλλά αυτή, κατά τρόπο εκπληκτικό, δεν είχε επηρεάσει το μωρό!

Από τότε έχουν περάσει 23 χρόνια. Η κόρη μας, η Βαρβάρα, τελειώνει το πανεπιστήμιο. Και αυτό που συνέβη ήταν αναμφίβολα θαύμα. Θυμάμαι, όταν ακούσαμε για πρώτη φορά τη φοβερή διάγνωση, είχαμε την αίσθηση της απόλυτης αποδοχής του θελήματος του Θεού. Ίσως, τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας εκείνης της εποχής μπορούν να αποδώσουν τα λόγια του πολύπαθου Ιώβ: ὁ Κύριος ἔδωκεν, ὁ Κύριος ἀφείλατο· εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον εἰς τοὺς αἰῶνας! (Ιώβ 1:21). Άλλωστε, ένα από τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά του χριστιανού είναι η ικανότητα να αποδέχεται τα πάντα, τόσο τα καλά όσο και τα δύσκολα, ως προερχόμενα από το χέρι του Θεού, και να παραδίδει εξ ολοκλήρου τον εαυτό του στο θέλημά Του.