«Έχουν ζήσει τρομακτικές καταστάσεις. Όμως, δίπλα τους νιώθεις ζεστασιά»

Έχετε συναντήσει ποτέ ανθρώπους τους οποίους κοιτάζατε και σκεφτόσασταν «να, αυτή είναι η αληθινή αγάπη»; Εγώ έχω συναντήσει. Και μάλιστα σε συνθήκες που, για να το θέσω ευγενικά, δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ρομαντικές. Αυτές οι συνθήκες, όμως, μας έφεραν κοντά. Εγώ η ίδια γεννήθηκα στο Λουγκάνσκ και ξέρω τι σημαίνει να φεύγεις τρέχοντας από το σπίτι σου και να αναζητάς καταφύγιο. Για παραπάνω από τρία χρόνια, στο ίδρυμα «Ясное дело» (Ελλ: Ξεκάθαρη Υπόθεση) βοηθάω πρόσφυγες και εκτοπισμένους. Και ακόμα θυμάμαι εκείνη την ημέρα του Δεκέμβρη του 2022.

Εκείνη την ημέρα είχε δυνατό άνεμο και κρύο. Στο ίδρυμα δεχτήκαμε τηλεφώνημα με αίτημα να βοηθήσουμε με τρόφιμα και φάρμακα. Και να που κάθομαι κιόλας με ένα κουτί ανθρωπιστικής βοήθειας, κρυώνω και περιμένω αυτούς που μας το ζήτησαν... Ξαφνικά βλέπω να έρχεται προς το μέρος μου ζευγάρι ηλικιωμένων, που φορούν ρούχα που είναι ξεκάθαρο ότι δεν είναι δικά τους, παπούτσια που δεν τους κάνουν, αλλά... που κρατούν ο ένας το χέρι του άλλου σφιχτά, μιλούν και ξεκαρδίζονται στα γέλια!

Αργότερα η Ναντέζντα Ηλίνιτσνα και ο Αλέξανδρος Πετρόβιτς μου διηγήθηκαν ότι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν μεμιάς το άνετο σπίτι τους στην περιφέρεια του Χαρκόβου και να τρέξουν με αυτά που είχαν πάνω τους, χωρίς να πάρουν μαζί τους τα απαραίτητα έγγραφα. Στη διάρκεια της περιπλάνησης τους, μέσα στη υγρασία και το κρύο του προσωρινού καταλύματος, η Ναντέζντα Ηλίνιτσνα έπαθε δεύτερο εγκεφαλικό, που αποδείχθηκε πολύ βαρύ.

Ο Αλέξανδρος Πετρόβιτς τότε έμενε μέρα και νύχτα στο νοσοκομείο. Κρατούσε τη Ναντέζντα του από το χέρι και αρνιόταν να πάει σπίτι...

Και τώρα, δύο χρόνια μετά, που ήδη έχουν συνέλθει από την ασθένεια και έχουν επιτέλους αποκτήσει το δικό τους σπίτι, τους κοιτάζω και βλέπω ότι μόνο ένα πράγμα δεν έχει αλλάξει.

Εξακολουθούν να κρατούν συνεχώς ο ένας τον άλλον από το χέρι, σαν αχώριστα πουλάκια. Πειράζουν ο ένας με τον άλλον, αστειεύονται για τη ζωή που τους φέρθηκε τόσο άδικα, και δεν αφήνουν τους επισκέπτες να φύγουν χωρίς να τους κεράσουν πίτες, ακόμα κι αν περνάνε από το σπίτι τους μόνο για ένα λεπτό.

Στα δύο χρόνια που τους γνωρίζω, δεν τους έχω ακούσει ποτέ να παραπονιούνται. Αντίθετα, συχνά τους ακούω να λένε: «Θα αντέξουμε, θα τα καταφέρουμε, θα ξαναχτίσουμε, όλα θα πάνε καλά».

Η Ναντέζντα κάθε της πρωί ξεκινάει με προσευχή (την βαθιά της πίστη την απέκτησε ακριβώς τότε, στο νοσοκομείο). Μετά την προσευχή, μαζί με τον Αλέξανδρο Πετρόβιτς, πίνουν τσάι και, καθώς κρατιούνται από τα χέρια, ξεκινούν την νέα μέρα.

Ο Αλέξανδρος και η Ναντέζντα με την συντάκτρια του κειμένου

Κοντά σε ανθρώπους όπως αυτοί, που έχουν βιώσει τρομακτικές δοκιμασίες, μπορείς να ζεσταθείς. Και εγώ ζεσταίνομαι. Και καταλαβαίνω ότι αυτό είναι μια αδιαμφισβήτητη απόδειξη ότι στον πλανήτη μας υπάρχει αληθινή αγάπη.