«Γύρισα από κει άλλος άνθρωπος»

Η Βαλέρια και η Ναντέζντα επί το έργον Ήταν αρχές Μαρτίου. Όταν είδα την ταινία για την κατεστραμμένη Μαριούπολη, κάτι συνέβη μέσα μου. Ήθελα να βοηθήσω ανθρώπους που υπέστησαν τα πάνδεινα, να ανακουφίσω κάπως τον πόνο τους. Τότε άρχισα να ψάχνω ευκαιρίες για να ταξιδέψω στο Ντονμπάς και έτσι πληροφορήθηκα για τις δραστηριότητες των εθελοντών της Πατριαρχικής Ανθρωπιστικής Αποστολής. Δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά, συμπλήρωσα πάραυτα την αίτηση και την έστειλα.

Είχα μαζέψει χρήματα για να πάω διακοπές στο εξωτερικό. Αποφάσισα με αυτά να αγοράσω εισιτήριο για τη Μόσχα. Η οικογένειά μου δέχτηκε πολύ ήρεμα αυτή την απόφαση. Όλοι με υποστήριξαν, δεν με αποθάρρυναν και δεν με φόβισαν. Έτσι βρέθηκα στο Ντονέτσκ, στο Ινστιτούτο Επείγουσας και Αποκαταστατικής Χειρουργικής που φέρει το όνομα του Β. Κ. Γκουσάκ. Χωρίς προσδοκίες, σχέδια και φαντασιώσεις για την υπηρεσία που επρόκειτο να αναλάβω. Τότε δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο πολύ θα άλλαζε αυτό το ταξίδι τη στάση μου απέναντι στη ζωή, τον Θεό και τους ανθρώπους.

Την πρώτη ημέρα κλείστηκα στο δωμάτιο

Η Βαλέρια περιθάλπει τραυματία Είμαι πολύ εξοικειωμένη με τις πρώτες βοήθειες. Έχω εκπαιδευτεί ως διασώστρια και έχω διδάξει σε υπαλλήλους. Γενικά, καταλάβαινα πού μπορούσα να τα καταφέρω μόνη μου (να πλύνω, να αλλάξω επίδεσμο, να δώσω κάποιο φάρμακο) και πού χρειάζεται βοήθεια γιατρού.

Αυτή η εξοικείωση με έκανε να μπω με σιγουριά την πρώτη μέρα στον θάλαμο, όπου βρισκόντουσαν οι τραυματίες. Αλλά την σιγουριά μου την αντικατέστησε ο φόβος που ένιωσα βλέποντας τον πόνο. Η λύπηση για τους τραυματίες μου έσφιξε τόσο πολύ την καρδιά που έτρεξα έξω, κλείστηκα στο δωμάτιο και για πολλή ώρα τακτοποιούσα κουτιά με ανθρωπιστική βοήθεια, για να μην βγω έξω. Δεν θυμάμαι πόση ώρα πέρασε, τι σκεφτόμουν και τι ένιωθα. Ήταν ένα ισχυρό σοκ. Φυσικά, φανταζόμουν τι είναι το αίμα και τι είδους τραύματα υπάρχουν. Αλλά όλα αυτά ήταν στη θεωρία, σε συνθήκες γραφείου, ενώ εδώ είχα να κάνω με την πραγματική ζωή...

Μου ζήτησαν να βοηθήσω έναν τραυματία να φάει. Ήταν καμένος ολόκληρος. Το γεγονός ότι άρχισα να του μιλάω βοήθησε πολύ. Ο τραυματισμένος άντρας γελούσε, προσπαθούσε να με ηρεμήσει και να μου δώσει κουράγιο, σαν να μην ήταν αυτός που ήταν άσχημα, αλλά εγώ. Τότε ένιωσα πόσο δυνατοί άνθρωποι με περιβάλλουν. Σίγουρα είχα πολλά να μάθω από αυτούς.

Δεν φανταζόμουν ότι θα ήταν χρήσιμα τα αγγλικά μου

Η Βαλέρια και η Ναντέζντα, εθελόντρια από το Ομσκ, και η ηθοποιός Άννα Αρταμόνοβα που επισκέφτηκε την κλινική εγκαυμάτων

Στην κλινική όπου βοηθούσα, νοσηλευόταν ένας τραυματίας από τον Καμερούν. Ήξερε αγγλικά και γαλλικά, αλλά δεν ήξερε λέξη στα ρωσικά. Βέβαια και στα αγγλικά μιλούσε με δυσκολία. Όταν τον γνώρισα, τους φοβόταν πολύ όλους, ήταν ξαπλωμένος και κοιτούσε συνεχώς σε ένα σημείο. Μαζί του αρχίσαμε να μαθαίνουμε ξανά να περπατάμε, να κρατάμε το κουτάλι, να μιλάμε. Διαβάζαμε κυριολεκτικά τα χείλη ο ένας του άλλου. Λόγω της τραυματικής εγκεφαλικής βλάβης, ο νέος μου φίλος είχε θόρυβο στα αυτιά και δεν μπορούσε να μιλήσει δυνατά. Του εξηγούσα κάθε τι που του ζητούσαν οι γιατροί, τον βοηθούσα στη διάρκεια της εγχείρησης. Καταφέραμε μάλιστα να επικοινωνήσουμε με την οικογένειά του. Μετά από αυτό, ο νεαρός ζωντάνεψε, έγινε πιο αισιόδοξος, άρχισε να βοηθάει άλλους ασθενείς στο θάλαμο, τους συνόδευε, έβαζε το βραστήρα και άνοιγε το παράθυρο. Και πάντα περίμενε να έρθω να τον δω. Έτσι, εντελώς απροσδόκητα, η γνώση της αγγλικής γλώσσας αποδείχθηκε χρήσιμη.

Περίπατος στην κλινική με τον στρατιώτη από το Καμερούν Μια μέρα, η ηθοποιός του θεάτρου «Et Cetera» της Μόσχας, Άννα Αρταμόνοβα, επισκέφτηκε το νοσοκομείο για φιλανθρωπική συναυλία. Στη συναυλία παρευρέθηκαν πολλοί άνθρωποι που δεν μπορούσαν να περπατήσουν μόνοι τους. Άκουγαν με μεγάλη προσοχή και ευγνωμοσύνη. Ο φίλος μου από το Καμερούν ήταν και αυτός παρών στη συναυλία. Ήταν τόσο ευχάριστο που η Άννα τραγούδησε για αυτόν στα αγγλικά. Ο φίλος μου κοίταζε το πάτωμα. Μόλις ακούστηκαν αγγλικές λέξεις, σήκωσε το κεφάλι και είδα να έχει δάκρυα στα μάτια και χαμόγελο στα χείλη του.

Είδα πόσο πολύ μπορεί κάποιος να αγαπάει την πόλη του

Παλιότερα ήθελα πολύ να φύγω από το Ομσκ, την πόλη μου. Αρχικά σκέφτηκα τη Μόσχα, μετά άρχισα να ψάχνω επιλογές για τη ζωή μου στο εξωτερικό. Αλλά το ταξίδι στο Ντονέτσκ με ξύπνησε. Είδα πόσο πολύ αγαπούν οι άνθρωποι την πόλη τους. Παρά τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης – στο Ντόνετσκ υπάρχουν προβλήματα ακόμη και με το πόσιμο νερό, για να μην αναφέρουμε άλλα – οι άνθρωποι εξακολουθούν να μένουν εκεί όπου γεννήθηκαν και συνεχίζουν να εργάζονται εκεί όπου δούλευαν.

Είδα πόσο πολύ αγαπούν οι άνθρωποι την πόλη τους. Παρά τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης, εξακολουθούν να μένουν εκεί όπου γεννήθηκαν

Η αγάπη για την πόλη εκδηλώνεται στα πάντα. Στην ομορφιά και την περιποίηση των δρόμων, των πάρκων και των σπιτιών. Στην αφήγηση του ταξιτζή, ο οποίος είχε πάει να ζήσει σε άλλη πόλη, αλλά που δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί και επέστρεψε. Στη δουλειά των γυναικών στην κουζίνα που δεν τελειώνει ποτέ, που μαγειρεύουν για όλο το νοσοκομείο. Ζουν το εδώ και το τώρα: συνεχίζουν να καθαρίζουν πατάτες, να μαγειρεύουν σούπες, να ψήνουν νόστιμες πίτες για τους τραυματίες.

Επιστρέφοντας στο Ομσκ, ένιωσα μια ιδιαίτερη αγάπη για αυτό. Ήθελα να μείνω εδώ στη θέση μου, να συνεχίσω τις σπουδές μου στο πανεπιστήμιο και να κάνω υπεύθυνα τη δουλειά μου.

Ένιωθα εδώ και καιρό ότι ο Θεός υπάρχει

Η Βαλέρια στην είσοδο του Ναού στην Ιερά Μονή της Παναγίας των Ιβήρων Πριν από το ταξίδι μου στο Ντονέτσκ, σπάνια πήγαινα στην εκκλησία. Μόνο στην πρώιμη παιδική μου ηλικία, τότε που ζούσα με τη γιαγιά μου. Οι γονείς μου είναι βαπτισμένοι, αλλά μεγάλωσαν σε εποχή που τα κυρίαρχα ιδανικά είχαν κομμουνιστικό περιεχόμενο. Επιπλέον, ζούσαμε σε ένα χωριό της περιφέρειας Ομσκ με συμπαγή γερμανικό πληθυσμό. Εκεί, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είναι Γερμανοί, Ρωμαιοκαθολικοί και Λουθηρανοί. Ακόμα και τα Χριστούγεννα τα γιορτάζαμε στο σχολείο, σύμφωνα με το τυπικό των Ρωμαιοκαθολικών. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, δεν είχα σχεδόν καμία δυνατότητα να καταλάβω τι είναι η Ορθοδοξία.

Παράλληλα, από καιρό ένιωθα ότι ο Θεός υπάρχει και σαν να περίμενα την κατάλληλη ευκαιρία για να έρθω κοντά Του. Στο Ντονέτσκ διαβάζαμε τις πρωινές και βραδινές προσευχές, προσευχόμασταν πριν το φαγητό, πηγαίναμε στην κατεστραμμένη Ιερά Μονή της Παναγίας των Ιβήρων. Έβλεπα τραυματίες να κρατούν εικόνες μαζί τους και άκουγα τις ιστορίες τους.

Ένας φίλος έβαλε στην τσέπη του φίλου του που ήταν μουσουλμάνος μια εικόνα. Κάποια στιγμή ο μουσουλμάνος πήρε φωτιά και πάνω του κάηκαν τα πάντα, εκτός από την τσέπη. Ο ίδιος όμως έμεινε ζωντανός και αποφάσισε να βαπτίσει όλη την οικογένειά του. Ένας άλλος, πεθαίνοντας στις φλόγες της φωτιάς, στράφηκε προς τον Θεό, ζητώντας Του να τον δεχτεί. Αλλά μετά από ένα δευτερόλεπτο κατάλαβε ότι η φωτιά είχε εξαφανιστεί, σαν να μην υπήρξε ποτέ...

Πέρασαν μερικοί μήνες μετά το ταξίδι μου στο Ντονέτσκ. Ένιωσα την επιθυμία να πηγαίνω στην εκκλησία

Πέρασαν μερικοί μήνες μετά το ταξίδι μου στο Ντονέτσκ. Ένιωσα την επιθυμία να πηγαίνω στην εκκλησία. Μετά τις συναντήσεις με εθελοντές και τραυματίες, επέστρεψα άλλος άνθρωπος. Συνειδητοποίησα ότι εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν, τις ασχολίες μας, τα συναισθήματά μας. Οι τραυματίες που φροντίζαμε δεν έπεφταν σε κατάθλιψη, αντίθετα, συνέχιζαν να αστειεύονται, να υποστηρίζουν τους γύρω τους, να κάνουν σχέδια για το μέλλον. Η επικοινωνία μαζί τους με βοήθησε ώστε να ανησυχώ λιγότερο για μικροπράγματα. Ορισμένα πράγματα και καταστάσεις που πριν θεωρούσα προβλήματα, τώρα δεν τα βλέπω έτσι. Μετά από αυτήν την εμπειρία, η ζωή μου άρχισε να γίνεται πιο γεμάτη και πιο ευτυχισμένη.

***

Μπορείτε να γίνετε εθελοντής ή εθελόντρια της Πατριαρχικής Ανθρωπιστικής Αποστολής στο Ντονμπάς συμπληρώνοντας την αίτηση ή καλώντας στο τηλέφωνο 8-800-70-70-222.

Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία είναι ένας από τους μεγαλύτερους οργανισμούς φιλανθρωπίας στη Ρωσία. Η Εκκλησία βοηθά τους άστεγους, τα άτομα με αναπηρία, τους εξαρτημένους και τις γυναίκες που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα. Μπορείτε να υποστηρίξετε το έργο του Συνοδικού Τμήματος Φιλανθρωπίας.