«Χάρη στον γιο μου με ειδικές ανάγκες έγινα πιο ώριμη και πιο επεξεργασμένη»

Η νεαρή γυναίκα, πρωταγωνίστρια της ιστορίας που ακολουθεί, είναι τώρα παντρεμένη, ευτυχισμένη και περιμένει παιδί. Η αφήγησή της για τα γεγονότα του πρόσφατου παρελθόντος επιβεβαιώνει το αξίωμα ότι δεν αγαπάμε για κάποιο λόγο ή για κάποιες αξίες, αλλά αγαπάμε παρά ταύτα. Και ο άνθρωπος που ανακάλυψε μέσα του την πηγή μιας τέτοιας αγάπης, δεν αναζητά άλλη ανταμοιβή και δεν έχει ανάγκη από την έγκριση των άλλων.

Παντρεύτηκα, όταν ήμουν 21 χρονών. Σχεδόν αμέσως έμεινα έγκυος. Η εγκυμοσύνη εξελισσόταν άψογα. Στους υπέρηχους κάθε φορά μου έλεγαν ότι όλα πάνε καλά. Στις 16 Ιανουαρίου γέννησα τον γιο μου, το Γιώργο. Όταν οι γιατροί μού μίλησαν για τα προβλήματα που είχε το παιδί μου, έπαθα σοκ. Εγκεφαλική παράλυση, τρεις «τρύπες» στην καρδιά, απουσία ενός νεφρού, ο ένας πνεύμονας δεν είχε αναπτυχθεί, προβλήματα στα πόδια και στη σπονδυλική στήλη... πάρα πολλές παθήσεις, ασύμβατες με τη ζωή. Σύμφωνα με τους γιατρούς, αυτά τα παιδιά δεν ζουν περισσότερο από ένα χρόνο.

Την τρίτη μέρα μετά τη γέννηση του γιου μου, οι συνάδελφοι ενημερώθηκαν για την κατάστασή μας και τότε ο διευθυντής μου κανόνισε να με μεταφέρουν στην πρωτεύουσα της Περιφέρειας. Από εκεί ήρθε ασθενοφόρο και μας μετέφερε στο μεγάλο νοσοκομείο παίδων. Εκεί μάθαμε ότι ο γιος μου είχε χρωμοσωμική ανωμαλία. Οι γιατροί μου έλεγαν: «Γιατί γεννήσατε ένα τέτοιο παιδί; Αυτές οι παθήσεις διαγιγνώσκονται στα πρώτα στάδια της εγκυμοσύνης, έπρεπε να είχατε κάνει έκτρωση». Μου συνέστησαν να εγκαταλείψω τον γιο μου. Αλλά πώς είναι δυνατόν να τον εγκαταλείψω, αφού άκουγα τον χτύπο της καρδιάς του μέσα μου, ένιωθα τα σκιρτήματά του; Όπως και να είναι, είναι το αγαπημένο μου παιδάκι.

Ο σύζυγός μου με στήριζε, μας επισκεπτόταν συχνά. Από τον Ιανουάριο έως τον Μάρτιο νοσηλευόμασταν σε διάφορα νοσοκομεία και μόνο τον Μάρτιο επιστρέψαμε στο σπίτι. Και σχεδόν αμέσως ανακάλυψα ότι ο σύζυγός μου με απατούσε. Υπήρχαν περίεργα τηλεφωνήματα, μετά έπεσαν στα χέρια μου κάποια μηνύματα... Τον Απρίλιο έδιωξα τον άντρα μου από το σπίτι και τον Νοέμβριο χωρίσαμε. Στην αρχή, ο πρώην άντρας μου ερχόταν στο σπίτι μας, βοηθούσε με το παιδί, όπως βοηθούσαν και οι δύο γιαγιάδες. Όταν ο Γιώργος έγινε ενός έτους, επέστρεψα στη δουλειά και η μαμά μου φρόντιζε τον γιο μου όσο έλειπα. Του εξασφαλίσαμε σύνταξη αναπηρίας. Εκείνη την εποχή, ο σύζυγός μου είχε σταματήσει να βοηθάει. Είχε δημιουργήσει νέα οικογένεια και είχε κάνει και εκεί ένα παιδί (επίσης με προβλήματα υγείας).

Προσπαθούσα να κάνω ό,τι μπορώ για τον γιο μου: έτρεχα σε διάφορες κλινικές, παίρναμε όλα τα φάρμακα που μας συνταγογραφούσαν, βρήκαμε έναν καλό μασέρ. Μετά τις φυσιοθεραπείες και το μασάζ, ο Γιώργος άρχισε να στέκεται στα πόδια του και να κινείται με υποστήριξη. Δεν άργησε να πει τις πρώτες του λέξεις: «μαμά», «μπαμπά», «γιαγιά», «δώσε». Όταν τον αγκάλιαζα και τον φιλούσα, και προσπαθούσε και εκείνος να μου πει κάτι, με κατέκλυζε τρυφερότητα.

Δεν δυσκολευόμουν. Ένιωθα πλήρης ως μητέρα

Δεν δυσκολευόμουν. Ίσως οι άνθρωποι με κοίταζαν περίεργα, ίσως οι συγγενείς μου με θεωρούσαν τρελή, αλλά εγώ ένιωθα πλήρης ως μητέρα. Ναι, το παιδί μου δεν είναι όπως τα άλλα, δεν μπορεί να τρέχει και να πηδάει, αλλά είναι το παιδί μου και το αγαπούσα με όλη μου την καρδιά. Δεν ήταν βάρος για μένα. Δεν ένιωθα αποκλεισμένη στο σπίτι. Πήγαινα στη δουλειά. Η μαμά μου με άφηνε μερικές φορές να βγω με τις φίλες μου.

Τη δύναμη μου την έδινε το παιδί μου. Χάρη σε αυτό, έγινα πιο ώριμη και πιο επεξεργασμένη. Πριν γεννηθεί ο γιος μου, το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν η διασκέδαση, αλλά τώρα, μετά τη δουλειά, ήθελα να γυρίσω γρήγορα στο σπίτι, να τον βγάλω βόλτα. Περπατούσα μαζί του για ώρες, χωρίς να ντρέπομαι που ήταν διαφορετικός. Καταλάβαινα ότι καθόταν όλη μέρα στο σπίτι και χρειαζόταν καθαρό αέρα. Δεν ήθελα πια να ξοδεύω χρήματα για τον εαυτό μου, ήθελα να αγοράζω κάτι για αυτόν, έστω ένα παγωτό ή γιαούρτι. Ήμουν έτοιμη να στερούμαι για να μπορώ να του αγοράζω τα φάρμακα. Μου έμαθε να νιώθω χαρά, όταν φροντίζω έναν άλλο άνθρωπο. Με χρειαζόταν και τον χρειαζόμουν. Ήθελα να του δίνω περισσότερα από ό,τι σε ένα κανονικό παιδί, για να νιώθει ότι είναι απαραίτητος, ότι δεν είναι μόνος του σε αυτόν τον κόσμο.

Οι γιατροί έλεγαν ότι τέτοια παιδιά δεν ζουν περισσότερο από ένα χρόνο, αλλά ο Γιώργος έζησε 5,5 χρόνια. Την 1^η Ιουλίου του 2016, στις 5 το πρωί, η καρδιά του σταμάτησε να χτυπά. Τότε είχα νυχτερινή βάρδια. Συνήθως, η μαμά μου τηλεφωνούσε στις 10-11 το βράδυ και μου έλεγε ότι πήγαιναν για ύπνο. Εκείνη την ημέρα, όμως, το τηλέφωνό της χάλασε. Και όταν στις 5 το πρωί μου τηλεφώνησε η γειτόνισσα, κατάλαβα ότι όλα είχαν τελειώσει. Κάλεσαν ασθενοφόρο, οι γιατροί προσπάθησαν να τον επαναφέρουν, του έκαναν ένεση αδρεναλίνης, αλλά η καρδιά του σταμάτησε να χτυπάει. Αυτό είχε συμβεί ήδη δύο φορές, αλλά τότε ήμουν δίπλα του, τον έβγαζα στο μπαλκόνι, τον κούναγα και παρακαλούσα τον Θεό ο γιος μου να αναπνεύσει. Αυτή τη φορά όμως δεν ήμουν δίπλα του. Κατηγορούσα κιόλας τον εαυτό μου που δεν ήμουν δίπλα του...

Ήταν δύσκολα μετά το θάνατό του. Τον πρώτο καιρό έμπαινα στο σπίτι και τον άκουγα να σέρνεται προς το μέρος μου και να μου λέει «μαμά». Όταν ο Γιώργος ήταν ακόμα ζωντανός, γνώρισα τον δεύτερο σύζυγό μου, τον Αλέξανδρο. Μετά το θάνατο του γιου μου, όμως, άρχισαν να προκύπτουν διαφωνίες. Δεν ήθελα να βλέπω κανέναν, όλοι με εκνεύριζαν. Μετά από ένα μήνα, τηλεφώνησα στην αδελφή μου που μένει στην Αγία Πετρούπολη και την ρώτησα αν θα μπορούσα να πάω να μείνω μαζί της. Μου ήταν δύσκολο να μείνω σε αυτό το διαμέρισμα, σε αυτή την πόλη. Παραιτήθηκα από τη δουλειά και έφυγα. Βοηθούσα την αδελφή μου με τα παιδιά της, τα ανίψια μου, βγαίναμε βόλτες, παίζαμε. Όσο επικοινωνούσα με τα παιδιά, κατάλαβα ότι πρέπει να συνεχίσω να ζω, ότι όλα θα πάνε καλά και ότι θα μπορέσω να γεννήσω ένα γερό παιδί. Άρχισα να επικοινωνώ με τον Αλέξανδρο, ο οποίος όλο αυτό το διάστημα φρόντιζε τον τάφο του Γιώργου. Τον Δεκέμβριο επέστρεψα και η ζωή άρχισε να μπαίνει σε μια σειρά. Εγώ και ο Αλέξανδρος παντρευτήκαμε. Για αρκετά χρόνια δεν είχαμε παιδιά και ήδη ετοιμαζόμασταν να πάμε για εξετάσεις και θεραπεία, αλλά τον Φεβρουάριο έμαθα ότι είμαι έγκυος.

Ο Κύριος μας δίνει δυσκολίες για να μας κάνει πιο δυνατούς. Για να αναθεωρήσουμε, ίσως, τη στάση μας απέναντι στον κόσμο και τους ανθρώπους. Μετά τον Γιώργο, άρχισα να αγαπώ περισσότερο τα παιδιά, να αγαπώ περισσότερο τη ζωή και να νιώθω πιο συχνά ευγνωμοσύνη. Είμαι ευτυχισμένη που είχα ένα τέτοιο παιδί. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Δεν υπάρχει τίποτα τρομακτικό στην ασθένεια, αντίθετα, αυτή έχει μια ιδιαίτερη χάρη.