Λακκούβα στο δρόμο προς τον Θεό

Photo by Egor Myznik on Unsplash

Όταν ένας άνθρωπος γίνεται μέλος της Εκκλησίας, αρχίζει να ψάχνει περισσότερο τη ζωή του. Σε γεγονότα που άλλοι θεωρούν τυχαία, αρχίζει να βλέπει ένα νόημα που μέχρι τότε του ήταν κρυφό.

Μια ενορίτισσά μας από τον Ιερό Καθεδρικό Ναό της Αγίας Σκέπης στην πόλη Καμισλόβ μού διηγήθηκε ότι πριν από κάποιο καιρό ήταν πολύ ενθουσιασμένη με τα βιβλία του αποκρυφισμού, αλλά όταν αποφάσισε να βαπτιστεί, δεν μπορούσε για πολύ καιρό να μπει στην εκκλησία. Κυριολεκτικά δεν μπορούσε. Ετοιμαζόταν το πρωί να πάει στην εκκλησία, έχοντας κανονίσει με τον ιερέα, αλλά όλο και κάποιος τηλεφωνούσε απροσδόκητα για να τρέξει κάπου επειγόντως. Προέκυπταν διάφορα σημαντικά προβλήματα, αν και προηγουμένως για εβδομάδες κανείς δεν της ζητούσε κάτι... Κάθε φορά η βάπτισή της αναβαλλόταν ξανά και ξανά.

Στην πέμπτη προσπάθεια κατάλαβε ότι πλέον υπήρχαν πάρα πολλές συμπτώσεις και αυτό την έκανε να νιώσει άσχημα. Σκέφτηκε: «Τι είναι αυτό που μου συμβαίνει;» Αυτή τη φορά αποφάσισε να πάει στην εκκλησία ό,τι κι αν συνέβαινε. Την Κυριακή ντύθηκε, έκανε το σταυρό της και πήγε.

Κοντά στον ναό υπήρχε μια μεγάλη λακκούβα με νερό, πήγε να την παρακάμψει, αλλά... γλίστρησε και έπεσε στη λάσπη! Όλο το παλτό της λερώθηκε, τα παπούτσια της βράχηκαν. Κοιτάζει τον εαυτό της και δεν πιστεύει στα μάτια της. Μπροστά της, όμως, είδε τον ναό και είπε στον εαυτό της: «Όχι, θα πάω στην εκκλησία πάση θυσία!» Μπήκε όπως ήταν, βρεγμένη και λερωμένη. Ο παππούλης την κοιτάζει με απορία: «Πώς να σας βοηθήσω;» Και αυτή του απαντάει: «Βαπτίστε με, σας παρακαλώ!»

Τώρα το θυμάται και χαμογελάει. Μόλις βαφτίστηκε, όλες οι κακοτυχίες εξαφανίστηκαν. Και την ψυχή της την κυρίευσε μια τέτοια ειρήνη, λέει, μια τέτοια χαρά που δεν περιγράφεται.