«Έλα να σε θεραπεύσω τώρα…»

Γνώρισα τον Ηράκλειο Γκογκολάτζε στο μοναστήρι Σαμταβρό. Αυτός ο νεαρός άνδρας, περίπου 25 ετών, με πλησίασε εντελώς τυχαία, και μου είπε: «Ξέρετε, ο γέροντας Γαβριήλ έχει κάνει πολλά θαύματα για μένα... Έχω ακούσει ότι ετοιμάζεται ένα βιβλίο με σχετικές ιστορίες. Θα μπορούσατε να μου πείτε σε ποιον να απευθυνθώ;» Με ενθουσιασμό και χαρά απάντησα: «Είμαι ο μεταφραστής και ο συντάκτης της ρωσικής έκδοσης του βιβλίου «Το Διάδημα του Γέροντα»...». Χωρίς να με αφήσει να τελειώσω, γεμάτος συγκίνηση, άρχισε να μου διηγείται την ιστορία του. Πάτησα το κουμπί της ηχογράφησης και... ακούω τη διήγησή του για ένα από τα θαύματα του γέροντα Γαβριήλ (Ουργκεμπάτζε). Αυτή την ιστορία θέλω να μοιραστώ μαζί σας, αγαπητοί αναγνώστες.

Ο Όσιος Γαβριήλ (Ουργκεμπάτζε). Εικονογράφος: Ζουράμπ Μποντεμπάτζε

Ο γέροντας Γαβριήλ έκανε πολλά θαύματα στην οικογένειά μου.

Είχα για πρώτη φορά ακούσει για τον γέροντα Γαβριήλ τότε που δεν είχε ακόμη αγιοκαταταχθεί. Η πρώτη μας «συνάντηση» έγινε, όταν, ως μαθητής της Α΄ Γυμνασίου, είχα επισκεφθεί μαζί με φίλους μου το μοναστήρι Σαμταβρό. Εμένα, που ήμουν τότε ακόμα παιδί, με είχαν συγκλονίσει όλα όσα είχα δει στον τάφο. Και πρώτα απ' όλα, ο απίστευτος αριθμός ανθρώπων που έρχονταν και προσκυνούσαν τον τάφο. Εντελώς ασυνείδητα, πλησίασα κι εγώ τον τάφο, και εκεί ξεκίνησε η φιλία μου με τον γέροντα Γαβριήλ. Αφού προσκύνησα τον τάφο, ένιωσα μεγάλη χάρη. Η καρδιά μου γέμισε αγάπη. Νιώθοντας εσωτερική χαρά, ήθελα να φωνάξω δυνατά: «ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ ΟΛΟΥΣ!» Η μοναχή Παρασκευή μας έδωσε λάδι από το καντήλι που υπήρχε στον τάφο του γέροντα Γαβριήλ και μας εξήγησε πώς να το χρησιμοποιούμε. Είχα την αίσθηση ότι απέκτησα μια ακατανίκητη δύναμη. Και έτσι ήταν!

Μετά από λίγους μήνες, μας βρήκε συμφορά στο σπίτι μας. Ο πατέρας μου αρρώστησε με ψωρίαση. Πήγαμε σε όλα τα νοσοκομεία, αλλά λόγω της σοβαρής και περίπλοκης εξέλιξης της νόσου, κανένα από αυτά δεν μας δέχτηκε. Μετά από κάποιο διάστημα και κατόπιν μεσολάβησης συγγενών μας, ο πατέρας μου εισήχθη στο νοσοκομείο δερματικών και αφροδίσιων νοσημάτων της Τιφλίδας. Η θεραπεία προχωρούσε αργά. Οι γιατροί έλεγαν ότι θα χρειαστούν τουλάχιστον τέσσερις μήνες για την πλήρη ίαση. Μια νύχτα, ο πατέρας μου έπαθε καρδιακή προσβολή και με το ζόρι τον επανέφεραν στη ζωή. Τότε θυμήθηκα τον γέροντα, στον τάφο του οποίου γίνονταν θαυματουργές θεραπείες. Έτρεξα στο σπίτι, πήρα λάδι από τον τάφο του γέροντα Γαβριήλ και πήγα στο νοσοκομείο. Το βράδυ οι γιατροί δεν άφηναν κανέναν επισκέπτη να μπαίνει στο θάλαμο. Όταν, όμως, εξήγησα την κατάσταση, έδωσαν την συγκατάθεσή τους και με άφησαν να μπω κρυφά. Πλησίασα τον πατέρα μου. Αυτός κοιμόταν. Με το μικρό μου δάχτυλο τον έχρισα τρεις φορές με το λάδι, διάβασα το «Πάτερ ημών» και ζήτησα με όλη μου την καρδιά από τον γέροντα να θεραπεύσει τον πατέρα μου. Μετά σιωπηλά βγήκα από τον θάλαμο.

Κοκάλωσα. Ο πατέρας μου δεν είχε εξανθήματα ούτε στο σώμα ούτε στο πρόσωπο, το δέρμα του ήταν σαν αυτό ενός νεογέννητου μωρού

Το πρωί, η μαμά μου, ένας φίλος μου και εγώ πήγαμε στο νοσοκομείο. Πλησιάζουμε στο θάλαμο του πατέρα μου... ή μάλλον τρέχουμε τρομαγμένοι προς τα εκεί από όπου ακουγόταν κραυγή νοσοκόμας: «Δεν μπορεί να είναι αλήθεια!» Σκεφτήκαμε τα χειρότερα, ότι ήρθε το τέλος! Η μαμά μου λιποθύμησε. Με κυρίευσε ένα ρίγος το οποίο δεν μπορούσα να κατευνάσω. Μπαίνω στο θάλαμο και βλέπω τον πατέρα μου να κάθεται στο κρεβάτι. Κοκάλωσα. Ο πατέρας μου δεν είχε εξανθήματα ούτε στο σώμα ούτε στο πρόσωπο, το δέρμα του ήταν σαν αυτό ενός νεογέννητου μωρού. Μετά από λίγο μπήκε στο θάλαμο ο αρχίατρος. Ήταν εκείνος που μου είχε επιτρέψει να επισκεφτώ τον πατέρα μου. Ποτέ δεν θα ξεχάσω την έκφραση του προσώπου του τη στιγμή που είδε το απολύτως καθαρό δέρμα του ασθενούς του! Ο γιατρός άρχισε να κλαίει και να κάνει το σταυρό του, λέγοντας: «Δόξα τω Θεώ... Δόξα σε εκείνον τον γέροντα...» Εκείνη τη στιγμή ο πατέρας μου μας σταμάτησε και μας ρώτησε για ποιον γέροντα μιλούσαμε. Και πριν προλάβω να αρχίσω να του διηγούμαι για τον γέροντα Γαβριήλ, ο πατέρας μας είπε ότι τη νύχτα είχε δει σε όνειρο έναν ιερέα με γκρίζα γενειάδα να μπαίνει στο δωμάτιο και να του λέει: «Αχ, αδελφέ μου... Μέχρι τώρα δεν έχεις κοινωνήσει ούτε έχεις εξομολογηθεί, αλλά έχεις έναν πιστό γιο και μια πιστή γυναίκα, οι οποίοι με κάλεσαν. Δεν αντέχω να τους βλέπω να κλαίνε... Έλα να σε θεραπεύσω τώρα, και εσύ να αρχίσεις να ζεις εκκλησιαστική ζωή. Να εκκλησιάζεσαι συχνά, να εξομολογείσαι και να κοινωνείς. Έτσι θα είμαστε φίλοι... Διαφορετικά, δεν θα είμαι φίλος σου. Κατάλαβες;» Έκλεισε το μάτι στον πατέρα μου, τον σταύρωσε και έφυγε...

Έκλαιγα… όλοι έκλαιγαν στο θάλαμο! Παρόλο που ο πατέρας μου δεν είχε δει ποτέ τον γέροντα στη ζωή του, η περιγραφή του «ιερέα» που είδε στον ύπνο του ταίριαζε απόλυτα με τον Όσιο Γαβριήλ.

Δόξα Σοι, Κύριε! Δόξα σοι, παππούλη Γαβριήλ!