«Να ξέρεις, ήθελα να σε σκοτώσω»

Δύο βετεράνοι. Αρμέν Καραπετιάντς

Ο Ιερέας Ανατόλιος Πραβντολιούμποβ είναι κληρικός του Ιερού Ναού του Αγίου Ιεράρχη Ιώβ που βρίσκεται στην Περιφερειακή Οδό Μοζάισκαγια στη Μόσχα.

Την ιστορία που ακολουθεί την άκουσα από τον παππού μου. Στα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης, σε ένα παλιό εργοστάσιο που βρισκόταν κοντά στα δάση της Ριαζάν, ένας ταμίας εκπλήρωνε ένα ιδιαίτερα επικίνδυνο καθήκον. Μία φορά το μήνα έπρεπε να διανύει αρκετά χιλιόμετρα μέσα από ένα απόμερο δάσος για να παραδώσει τους μισθούς των εργατών στο ναυπηγείο του Κλέτινο (ένα χωριό στις όχθες του ποταμού Οκά). Ο δρόμος ήταν έρημος και επικίνδυνος, και αυτός ο ταμίας, ως βαθιά πιστός άνθρωπος, κάθε φορά πήγαινε κάνοντας προσευχή. Προσευχόταν ιδιαίτερα ένθερμα στον Άγιο Νικόλαο τον Θαυματουργό και στην Αγία Παρασκευή, την οποία ευλαβούνταν ιδιαίτερα οι άνθρωποι σε εκείνα τα μέρη.

Περνούσαν χρόνια. Ο ταμίας συνταξιοδοτήθηκε και φαινόταν ότι όλες οι ανησυχίες είχαν μείνει πίσω. Κάποτε καθόταν μαζί με τον γείτονά του, έναν παλιό φίλο και μοιράζονταν ένα ταπεινό γεύμα. Κάποια στιγμή, μέσα στη συζήτηση, προς το τέλος της βραδιάς, ο γείτονας ξαφνικά έκανε μια απροσδόκητη ομολογία.

Ομολόγησε μπροστά του, κατεβάζοντας τα μάτια: «Να ξέρεις, ήθελα να σε σκοτώσω».

Ο ταμίας έμεινε άναυδος.

Ο φίλος του είπε ότι τον είχε παρακολουθήσει πολλές φορές στο δάσος, γνωρίζοντας ότι κουβαλούσε μεγάλο χρηματικό ποσό. Περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να του επιτεθεί, να τον ληστέψει και, πιθανώς, να τον σκοτώσει. Αλλά κάθε φορά εγκατέλειπε το τρομερό του σχέδιο.

«Μα γιατί;» - ρώτησε ο ταμίας.

Ο γείτονας εξήγησε: «Ήσουν έξυπνος άνθρωπος, δεν πήγαινες ποτέ μόνος. Πάντα σε συνόδευαν μια γυναίκα και ένας άντρας».

Ο ταμίας σάστισε. Πάντα, μα πάντα, χωρίς εξαίρεση, πήγαινε μόνος.

Για μένα, τότε, αυτή η ιστορία έγινε το πιο τρανταχτό παράδειγμα της δύναμης που έχει η ειλικρινής προσευχή. Ο άνθρωπος απλώς την ώρα που περπατούσε προσευχόταν, και ο Κύριος όχι μόνο του έσωσε τη ζωή και τον προστάτευσε, στέλνοντας εκείνους τους αόρατους συντρόφους, αλλά έσωσε και τον ίδιο τον γείτονα που είχε παρασυρθεί από την αμαρτία. Αυτό δείχνει ότι η προσευχή μας είναι μια ζωντανή ασπίδα, μια πραγματική δύναμη, την οποία ο Θεός στέλνει στην καρδιά του κάθε πιστού στο δρόμο του.

Αυτές είναι οι «αφανείς ευεργεσίες», για τις οποίες εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας στις προσευχές μας.