Η πρώτη συγκλονιστική εμπειρία στην ενήλικη ζωή μου

Ζωγραφιά της Αικατερίνης Μπαμπόκ

Όταν φοιτούσα στο κολέγιο, δεν τα πήγαινα καλά σε ένα μάθημα και ήμουν σε απόγνωση, όπως μπορεί να είναι φοβισμένος ένας έφηβος που νιώθει σίγουρος ότι ο κόσμος γύρω του καταρρέει και ότι η αποτυχία στις εξετάσεις θα συντελέσει στην διαγραφή από το κολέγιο.

Τηλεφώνησα στον καθηγητή μου. Πάντα μου φαινόταν περίεργος: υπερβολικά ενεργητικός και πάντα παρουσίαζε κάτι το νέο, αλλά η κατάσταση ήταν απελπιστική. Με λυγμούς, του ζήτησα να με βοηθήσει, να μου εξηγήσει έστω κάτι. Ανταποκρίθηκε. Ήρθε για χάρη μου μιάμιση ώρα νωρίτερα και προσπάθησε με κάθε ειλικρίνεια να μου ξεδιαλύνει το χάος που είχε συσσωρευτεί στο κεφάλι μου, μετά από έξι μήνες στο μάθημα, χωρίς να καταλαβαίνω γρι.

Δεν κατάλαβα τίποτα από τις εξηγήσεις του. Απολύτως τίποτα. Αλλά ακόμα θυμάμαι την απαλή φωνή του, που μου έλεγε πόσο δύσκολο ήταν και για τον ίδιο να σπουδάζει, ότι πρέπει να υπομείνω λίγο και όλα θα πάνε καλά.

Θυμάμαι ότι τότε ένιωσα ανακούφιση! Ήταν λες και προηγουμένως κατρακυλούσα στα σκαλοπάτια προς τα κάτω για πολλή ώρα, χτυπιόμουν στις γωνίες, και κάποιος με βοήθησε να σηκωθώ και να ανέβω μερικά σκαλιά. Μόνο για μιάμιση ώρα, μόνο μερικά σκαλιά. Τόσο λίγα και τόσο πολλά.

Με χίλια ζόρια, αλλά πέρασα τελικά αυτό το μάθημα. Μετά ακολούθησαν και άλλα πολλά στα υπόλοιπα τρία χρόνια των σπουδών μου. Τελικά τα κατάφερα, πέρασα και τις κρατικές εξετάσεις. Εκείνη την ημέρα μου πέρασε από το μυαλό η σκέψη πως θα έπρεπε να επισκεφθώ τον καθηγητή και να τον ευχαριστήσω. Ήταν ένας από τους λίγους που ήταν συμπονετικός και καλός μαζί μου. Αλλά μετά σκέφτηκα να το κάνω αργότερα, στην τελετή αποφοίτησης...

Στην τελετή αποφοίτησης, μεθυσμένη από την αίσθηση ελευθερίας και την ανακούφιση που όλα είχαν μείνει στο παρελθόν, δεν σταμάτησα να τον χαιρετήσω, αν και πέρασα δίπλα του, τρέχοντας μαζί με μια ομάδα άλλων που ήταν εξίσου μεθυσμένοι που ένιωθαν πλέον ελεύθεροι.

Σε λίγες μέρες αυτός ο καθηγητής πέθανε. Ούτε λόγια ευγνωμοσύνης, ούτε αγκαλιές, ούτε αναμνηστικές φωτογραφίες. Η κηδεία ήταν για μένα η πρώτη συγκλονιστική εμπειρία στην ενήλικη ζωή μου. Πλέον, δεν ήμουν παιδί με τις παιδικές του θλίψεις, αλλά ενήλικας που αντιμετώπιζα την απώλεια και την αδυναμία να πω ένα ευχαριστώ.

Τώρα σκέφτομαι τι θέλω να γίνω «όταν μεγαλώσω». Σε σαράντα χρόνια, αν ζήσω μέχρι τότε. Ξέρετε, θα ήθελα πολύ να είμαι αυτή στην οποία μπορείς να απευθυνθείς, όταν νιώθεις χάλια. Αυτή που θα σε βοηθήσει να ανεβείς αυτά τα λίγα σκαλοπάτια. Είναι τόσο λίγα. Και είναι τόσο πολλά.