«Ξαφνικά είδα έναν κύριο να κάνει το σταυρό με το αριστερό του χέρι»

Photo by Anastassia Anufrieva on Unsplash

Ο ιερέας Ρωμανός Σκολότα είναι προϊστάμενος του Ιερού Ναού του Οσίου Σεργίου του Ράντονεζ, στο χωριό Ορανζερέη της Περιφέρειας Άστραχαν

Για περισσότερα από δεκαπέντε χρόνια λειτουργούσα στον Καθεδρικό Ναό της Αγίας Σκέπης στην πόλη Άστραχαν. Ο ναός μας ήταν γνωστός και αγαπητός στην πόλη. Για πολλούς ανθρώπους ήταν ο ναός, στον οποίο εισέρχεται κανείς για πρώτη φορά όταν μπαίνει στο δρόμο του Θεού. Ακόμη και στη σοβιετική εποχή οι άνθρωποι πήγαιναν εκεί όταν ένιωθαν την ανάγκη να ανάψουν ένα κερί, να γράψουν ονόματα για μνημόνευση ή απλώς να μείνουν για λίγο στην ατμόσφαιρα της εκκλησίας. Όσο υπηρετούσα σε αυτόν τον ναό είχαμε εξοικειωθεί με το γεγονός ότι οι περισσότεροι από τους ενορίτες ήταν νεοφώτιστοι, εξ ου και ο μεγάλος αριθμός κατηχητικών ομιλιών και οι πολλοί ιερείς που εξομολογούσαν...

Το 2012 έγινε ένα περιστατικό που έμεινε για πάντα στη μνήμη μου. Εγώ τότε, όπως και πολλοί νέοι ιερείς, ήμουν πολύ προσεκτικός στην τήρηση όλων των κανόνων στην πνευματική ζωή, στην προσευχή και στις ιερές ακολουθίες. Και να που μια φορά, την ώρα που εξομολογούσα, παρατήρησα ότι ένας κύριος έκανε το σταυρό του με το αριστερό του χέρι!

Ο κύριος στεκόταν πολύ κοντά, σε απόσταση κάπου 10-15 μέτρων. Τον έβλεπα μόνο από την αριστερή πλευρά και αυτός έκανε το σημείο του σταυρού ξανά και ξανά με το «λάθος» χέρι. Κάθε λεπτό που περνούσε δυσκολευόμουν όλο και πιο πολύ στο να ελέγξω τις σκέψεις μου: «Τι είναι αυτά, δεν ξέρει ότι πρέπει να κάνουμε το σταυρό μας με το δεξί χέρι... Εντάξει αυτός, αλλά γύρω του υπάρχουν τόσοι άνθρωποι! Γιατί κανένας δεν του εξηγεί; Να, εκείνη η γυναίκα εκεί πέρα, σίγουρα ξέρει τι πρέπει να πει σε αυτές τις περιπτώσεις. Όχι να τον μαλώσει, απλώς να του πει ότι πρέπει να κάνει το σταυρό του με το δεξί του χέρι...».

Δεν άκουγα πλέον τι μου έλεγαν στην εξομολόγηση, εκείνος ο κύριος απασχολούσε όλες μου τις σκέψεις. Τώρα, μου είναι δύσκολο να περιγράψω ποιο συναίσθημα ήταν κυρίαρχο: τον κατέκρινα, ίσως, ή απλώς ανησυχούσα. Μάλλον ανησυχούσα. Πώς είναι δυνατόν όλοι να βλέπουν και κανείς να μην φαίνεται ότι νοιάζεται! Αργότερα, συνειδητοποίησα ότι πράγματι όλοι το έβλεπαν. Και μάλιστα, έβλεπαν πολύ περισσότερα από μένα.

Δεν ξέρω πόσο κράτησε η εξομολόγηση, ίσως, δέκα λεπτά. Αλλά για μένα ήταν σαν να είχε σταματήσει ο χρόνος. Τελικά ο εξομολογούμενος τελείωσε, ζήτησα από τον επόμενο να περιμένει και πήγα στον άνθρωπο για να του κάνω παρατήρηση. Δεν μπορώ να πω ότι το σκέφτηκα ο ίδιος, μάλλον ο Κύριος με φώτισε να μην τον πλησιάσω από μπροστά, αλλά να τον προσεγγίσω προσεκτικά από πίσω. Και εκεί ξαφνικά κατάλαβα και το γιατί οι άνθρωποι γύρω του σιωπούσαν, αλλά και το γιατί ο κύριος επαναλάμβανε ξανά και ξανά, όπως νόμιζα, το ίδιο λάθος. Διαπίστωσα ότι δεν είχε δεξί χέρι.

Αυτό το περιστατικό το θυμάμαι μέχρι σήμερα. Από τη μία πλευρά, με δίδαξε πρώτα απ’ όλα να διαθέτω χρόνο στον άνθρωπο που βρίσκεται δίπλα μου: εκείνη τη στιγμή, ο άνθρωπος που εξομολογούνταν ήταν αυτός που χρειαζόταν πραγματικά την προσοχή μου. Από την άλλη, κατάλαβα γιατί δεν έχουμε δικαίωμα να βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα και να κρίνουμε τον άλλον. Εξάλλου, οι δυνατότητές μας είναι περιορισμένες. Απλώς δεν είχα αρκετές πληροφορίες για να βγάλω τα σωστά συμπεράσματα.

Έκτοτε, υπενθυμίζω συνεχώς στον εαυτό μου ότι υπάρχει μόνο ένα Πρόσωπο που έχει σφαιρική βαθιά γνώση του ανθρώπου και επομένως έχει το δικαίωμα να κρίνει. Και αυτό το Πρόσωπο είναι ο Κύριος.