«Το κοριτσάκι μού διηγήθηκε ότι την επισκέπτεται ο Άγιος Νικόλαος»: ιερέας μιλάει για αυτά που είδε σε Παιδικό Κέντρο Παρηγορητικής Φροντίδας

Διηγείται ο Πρωτοπρεσβύτερος Βιατσεσλάβ Κονοβάλοβ:

Πρωτοπρεσβύτερος Βιατσεσλάβ Κονοβάλοβ Μια μέρα στο δρόμο είδα μια κοινωνική διαφήμιση. Η διαφήμιση μιλούσε για το Παιδικό Κέντρο Παρηγορητικής Φροντίδας (Hospice) της Αγίας Ελισάβετ. Μέσα μου εκείνη τη στιγμή ένιωσα έντονη την επιθυμία να τους τηλεφωνήσω. Σκέφτηκα ότι ίσως ήρθε η στιγμή που ο Κύριος μου υπέδειξε ακόμα μια ευκαιρία να διακονήσω τους ανθρώπους. Σκεφτόμουν για πολύ καιρό σε ποιο άλλο ιερό έργο θα μπορούσα να συμμετάσχω, αναλογιζόμενος συνέχεια τα λόγια του Αποστόλου Παύλου: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθὠς κἀγώ Χριστοῦ» (Α΄Κορ. 11, 1). Και τι έκανε ο Χριστός; Θεράπευε. Και ως χριστιανοί, πρέπει να πηγαίνουμε εκεί που θα πήγαινε ο ίδιος ο Χριστός και με αυτόν τον τρόπο να Τον υπηρετούμε. Δυστυχώς, αυτές οι καλές επιθυμίες συχνά παραμένουν αφηρημένες. Ή ενσαρκώνονται, αλλά με κάποια απόχρωση εγωισμού, όταν, για παράδειγμα, προσερχόμαστε στην κοινωνική διακονία για να λύσουμε πρώτα απ’ όλα τα ψυχολογικά μας προβλήματα. Δεν θέλουμε, βέβαια, να γίνουμε σαν εκείνον τον Λευίτη, τον υπηρέτη δηλαδή του Ναού στην παραβολή του Καλού Σαμαρείτη! Συχνά όμως προσπερνάμε και εκείνους που ίσως χρειάζονται περισσότερο ενθάρρυνση και πνευματική στήριξη. Αν ο Κύριος μάς έχει στείλει ένα άνθρωπο στο δρόμο μας, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να συμμετάσχουμε με κάποιον τρόπο στη ζωή του.

Με αυτές τις σκέψεις τηλεφώνησα στο Κέντρο Παρηγορητικής Φροντίδας. Πολύ σύντομα άρχισα να διακονώ εκεί. Ο Ναός στον οποίο υπηρετώ βρίσκεται κοντά στο εν λόγω Κέντρο και έτσι με τους ενορίτες μας αρχίσαμε να το επισκεπτόμαστε και να επικοινωνούμε με τους εκεί ενοίκους.

Φωτογραφία από το προσωπικό αρχείο του πατρός Βιατσεσλάβ

Κάποτε η ενορία μας είχε διοργανώσει κατασκήνωση. Την τελευταία μέρα της κατασκήνωσης προσκαλέσαμε δύο παιδιά από το Κέντρο Παρηγορητικής Φροντίδας, τον Στας και τον Ντίμα. Είχαμε ανάψει φωτιά, παίζαμε κιθάρα και τραγουδούσαμε. Συγκεντρώθηκαν πολλοί νέοι άνθρωποι. Για τον Στας και τον Ντίμα αυτό που είδαν ήταν πραγματική γιορτή. Για πρώτη φορά στη ζωή τους βρέθηκαν σε μια χαλαρή ατμόσφαιρα της κατασκήνωσης και επικοινωνούσαν με τους συνομηλίκους τους. Τα παιδιά μας τους υποδέχτηκαν ως παλαιούς φίλους. Δυστυχώς, ορισμένοι γονείς είναι αντίθετοι με την επικοινωνία των παιδιών τους με ασθενείς που νοσηλεύονται σε Κέντρα Παρηγορητικής Φροντίδας και αυτό συμβαίνει λόγω της προκατάληψης ότι τα Κέντρα αυτά συνδέονται απαραίτητα με τον θάνατο. Ισχύει όμως ακριβώς το αντίθετο! Δε θα βρείτε πουθενά αλλού τέτοιο πνεύμα ζωής! Είναι ο χώρος όπου μπορείτε να πλησιάσετε πολύ κοντά στον Θεό. Και να δείτε απίστευτα πράγματα.

Φωτογραφία από το προσωπικό αρχείο του πατρός Βιατσεσλάβ Κάποτε σε αυτό το Κέντρο είχαμε ένα κοριτσάκι περίπου πέντε ετών. Ήταν ετοιμοθάνατη. Σε κάθε θάλαμο στον τοίχο υπάρχει μια εικόνα. Μια μέρα το κορίτσι ζήτησε να αντικατασταθεί η εικόνα που ήταν κοντά της με την εικόνα του Αγίου Νικολάου του Θαυματουργού. Βεβαίως, μια τέτοια εικόνα βρέθηκε και τοποθετήθηκε αμέσως. Τότε το κορίτσι διηγήθηκε ότι την επισκέπτεται ο ίδιος ο Άγιος Νικόλαος και ότι επικοινωνούν. Πριν πεθάνει, όταν δεν είχε πια συνείδηση, η μητέρα της μου ζήτησε να την επισκεφτώ για να μεταλάβει των Αχράντων Μυστηρίων. Όταν έφτασα, το κοριτσάκι συνήλθε, κάθισε και πήρε τη Θεία Κοινωνία!.. Έφαγε κιόλας μετά από αυτό και μίλησε με τους γονείς της. Και τη νύχτα πέθανε... Δηλαδή, έφυγε για την αιώνια ζωή....

Πριν από λίγο καιρό, στο Κέντρο μεταφέρθηκε ένα κοριτσάκι σε βαριά κατάσταση. Η θεραπεία για τον καρκίνο ήταν πολύ επιθετική και η ήδη εύθραυστη υγεία της κατέρρεε. Βρισκόταν σε κώμα χωρίς σημεία ζωής, αλλά ως εκ θαύματος συνήλθε! Τώρα αναρρώνει, μπορεί ήδη να περπατάει και να παίζει. Μια φορά με ρώτησε στον διάδρομο: Ποιος είσαι; Της είπα: ο παππούλης. Έτσι γνωριστήκαμε. Το κορίτσι είναι από μουσουλμανική οικογένεια, ήρθε με τη μητέρα της. Οπότε, φυσικά, από την πλευρά μου δεν υπήρχε καμία νουθεσία, παρά μόνο απλή ανθρώπινη επικοινωνία. Πρόσφατα είχαμε τη φιλανθρωπική γιορτή «το Λευκό Λουλούδι», την οποία κάνουμε στην εκκλησία μας. Η μητέρα με την άρρωστη κόρη της αποφάσισαν να συμμετάσχουν και αυτές, θέλησαν να επισκεφτούν το Ναό και τη γιορτή. Γνωρίζω ότι οι μουσουλμάνοι είναι πιο αυστηροί σε αυτά και δεν επιτρέπεται να επισκέπτονται ιερά μέρη άλλων θρησκειών. Οπότε, για να αποφασίσουν να επισκεφτούν το Ναό, νομίζω ότι αυτό σημαίνει κάτι......

Φωτογραφία από το προσωπικό αρχείο του πατρός Βιατσεσλάβ Το πιο δύσκολο πράγμα σε αυτή τη διακονία είναι η επικοινωνία με τους γονείς. Μερικές φορές απορρίπτουν την επικοινωνία με τον ιερέα, επειδή τον θεωρούν εκπρόσωπο του Θεού, στον οποίον προβάλλουν αξιώσεις. Αυτό που με ρωτάνε πιο συχνά είναι: Αν υπάρχει Θεός, γιατί βρίσκομαι εδώ; Είναι σχεδόν αδύνατο να απαντήσεις έτσι ώστε τα λόγια κατά κάποιον τρόπο να γίνουν αποδεκτά από τον ερωτώντα. Ειδικά όταν ερωτάται ένας άνθρωπος που δεν έχει περάσει ποτέ τέτοια δεινά. Νομίζω, όμως, ότι εδώ έχουμε ένα άλλο θαύμα, το ότι σχεδόν όλοι οι γονείς τελικά συνειδητοποίησαν κάπως την κατάστασή τους και έτσι την αποδέχτηκαν.

Μια ολόκληρη ζωή δεν αρκεί για να καταλάβουμε το Ευαγγέλιο. Μπορούμε να το ξέρουμε απ’ έξω, αλλά κάθε φορά που το ξαναδιαβάζουμε το καταλαβαίνουμε όλο και βαθύτερα, αν είμαστε έτοιμοι γι’ αυτό. Μετά την εμπειρία της διακονίας μου στο Κέντρο, σχεδόν κάθε σκέψη του Ευαγγελίου γίνεται αντιληπτή διαφορετικά, πιο βαθιά. Και τι μπορεί να είναι πιο σημαντικό για έναν χριστιανό; Αφού «ἐκ γὰρ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας τὸ στόμα λαλεῖ» (Μτ. 12:34). Εύχομαι οι χριστιανοί να επιθυμούν με όλη την καρδιά τους να ακολουθούν τα βήματα του Χριστού. Μόνο όταν διακονούμε τους άλλους μπορούμε να ομοιάσουμε έστω και λίγο στον Κύριο.