Πώς ο Άγιος Νικόλαος πρόσφερε δουλειά στη γιαγιά μου

Αυτή την ιστορία, μου τη διηγήθηκε η γιαγιά μου, Ταμάρα Βασίλιεβνα Μπακάνοβα. Στην τρίτη δεκαετία του 20ού αιώνα, ζούσε στο Πέτρογκραντ-Λένινγκραντ, όπου βίωσε όλες τις «γοητείες» της NΟΠ (σημ.τ.μετ. Νέας Οικονομικής Πολιτικής). Θυμόταν αυτή την περίοδο ως μια δύσκολη και διφορούμενη εποχή: «Δεν υπήρχε δουλειά για να βρει κανείς. Οι καθηγητές σε ρηχές καταστάσεις στους δρόμους, ενώ εκτιμούσαν την ευτυχία. Κι άλλοι, εκεί κοντά, σεργιάνιζαν σαν το τυρί στο βούτυρο...». Η ίδια η Ταμάρα, σπούδασε στο Οικονομικό Κολλέγιο. Διέμενε σε μια συγγενή της, σχεδόν νηστικιά, πράγμα που δεν της επέτρεπε να μελετήσει. Εξηγούσε στην Ταμάρα: «Δεν σπούδασα, γι αυτό δεν θα σε αφήσω κι εσένα». Η Ταμάρα έπρεπε να πάρει τα μαθήματά της σε μια τεχνική σχολή: ερχόταν το πρωί δύο με τρεις ώρες πριν τα μαθήματα και έγραφε ή διάβαζε εκεί. Συχνά βοηθούσε μια μαθήτρια, τη θεία Λέλια, μια παλιά Μπολσεβίκα. Η θεία Λέλια ήταν ένα καταξιωμένο άτομο, αλλά αναλφάβητο, γι αυτό το κόμμα την έστειλε να σπουδάσει. Η Ταμάρα συχνά την βοηθούσε στις μαθηματικές εξισώσεις.

Η θεία Λέλια της έδινε φαγητό, αλλά εκείνη αρνιόταν αξιοπρεπώς: «Ευχαριστώ, δεν πεινάω». Σύμφωνα με τα συνήθεια εκείνης της εποχής, ήταν ντροπή να το παραδεχτείς και να δείξεις απερίφραστα την όρεξή σου. Οι σπουδές στο Οικονομικό Κολλέγιο είχαν το πλεονέκτημα, ότι καθημερινά στους φοιτητές προσφερόταν δωρεάν κουρκούτι. Και συνοδευτικά, δωρεάν ψωμί, όσο επιθυμούσες. Το έτρωγαν έτσι: μια κουταλιά σούπα - ένα κομμάτι ψωμί.

Κάποτε, όταν η Ταμάρα έφτασε στο Κολλέγιο, τους ανακοινώθηκε ότι δεν θα υπήρχε το κουρκούτι της ημέρας. Είτε ο μάγειρας αρρώστησε, είτε το φαγητό δεν παραδόθηκε, η αλήθεια ήταν ότι οι μαθητές έμειναν χωρίς μεσημεριανό γεύμα (για πολλούς ήταν πρωινό και δείπνο μαζί). Στενοχωρημένη, η Ταμάρα, γύρισε πίσω στη λεωφόρο Ιζμαήλοβσκυ στη συγγενή της, βρίσκοντας την πείνα και τις κατηγόριες. Στο σπίτι υπήρχε μια παλιά εικόνα του Αγίου Νικολάου, που προερχόταν από το χωριό των προγόνων της, Γιάσερι. Ο Ταμάρα πάντα τιμούσε τον Άγιο Νικόλαο και προσευχόταν σε αυτόν. Και εκείνη τη μέρα, έχοντας γυρίσει σπίτι και τακτοποιώντας όλα τα μαθήματά της, έπεσε στα γόνατά της μπροστά από την εικόνα και για πολλή ώρα με δάκρυα στα μάτια παρακαλούσε τον Άγιο Νικόλαο τον θαυματουργό να τη βοηθήσει. Εν μέσω δακρύων αποκοιμήθηκε μπροστά από την εικόνα. Της βγήκε ένα όνειρο: μπαίνοντας στην τεχνική σχολή, συναντάει τη θεία Λέλια. Και η Ταμάρα της λέει: «Θεία Λέλια, πάρε με σε μια δουλειά. Είμαι τόσο πεινασμένη!». Εκείνη έβαλε τα χέρια στα πλευρά της και της απάντησε: «Ε, Ταμάρκα, σκόπευα να το κάνω αυτό πολύ καιρό πριν».

Θεία Λέλια, πάρε με σε μια δουλειά. Είμαι τόσο πεινασμένη! Εκείνη έβαλε τα χέρια στα πλευρά της και της απάντησε: Ε, Ταμάρκα, σκόπευα να το κάνω πολύ καιρό πριν

Η Ταμάρα ξύπνησε, ετοιμάστηκε και έτρεξε στο Κολλέγιο. Έφθασε, χτύπησε την πόρτα. Η φύλακας την ρωτάει: «Πώς ήρθες τόσο νωρίς; Είναι ακόμα έξι το πρωί!». Και η Ταμάρα απαντά: «Συγγνώμη, είχαμε διακοπή του ρεύματος, και δεν μπόρεσα να γράψω τα μαθήματα. Επιτρέψτε μου να ασχοληθώ εδώ». Κάθεται, διαβάζει ένα εγχειρίδιο και κοιτάζει προς την πόρτα. Ακριβώς στις οκτώ, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει η θεία Λέλια, με παντελόνι και με το τσιγάρο στο χέρι. Η Ταμάρα την πλησιάζει και της λέει: «Θεία Λέλια, θα μπορούσατε να με πάρετε σε μια δουλειά;». Και η θεία Λέλια βάζει τα χέρια στα πλευρά και της απαντά όπως στο όνειρο: «Ε, Ταμάρκα, σκόπευα να κάνω αυτό πριν πολύ καιρό!» Μετά κάθεται στο τραπέζι του γραφείου και γράφει με αδέξιο γραφικό χαρακτήρα: «Σας ζητώ να προσλάβετε την Ταμάρα Βασίλιεβνα Μπακάνοβα για τη θέση του επικεφαλής οικονομολόγου του εργοστασίου χαρτιού». Με αυτό το έγγραφο, η Ταμάρα ήρθε στο εργοστάσιο, όπου εκεί άρχισε μια ασυνήθιστη κινητικότητα: «Η ίδια η Σαμάρινα την έστειλε και φρόντισε να βρει οπωσδήποτε δουλειά». Στη συνέχεια, ο διευθυντής του εργοστασίου ήρθε στην Ταμάρα Βασίλιεβνα με μια απολογητική ματιά: «Συγγνώμη, αλλά η θέση του επικεφαλής οικονομολόγου είναι ακόμα απασχολημένη. Θα μπορούσατε προσωρινά να εργαστείτε ως οικονομικός μηχανικός;».

Για την Ταμάρα, αυτή η πρόταση ήταν «μάννα εξ ουρανού». Φυσικά, συμφώνησε. Μετά από μερικούς μήνες, μετακόμισε στη θέση της επικεφαλής οικονομολόγου, και στη συνέχεια ως διευθύντρια του εργοστασίου μετακόμισε σε εργοστάσιο της Βαλτικής, όπου αυτός την πήρε μαζί του. Εκεί, ως ανώτερη οικονομολόγος, η Ταμάρα Βασίλιεβνα εργάστηκε για σαράντα χρόνια, μέχρι τη συνταξιοδότησή της. Έτσι εργαζόταν για όλη της τη ζωή, χάρις στον Άγιο Νικόλαο, τον ελεήμονα και προστάτη μας.