Μια ιστορία με έναν γάτο που έκανε την ιδιοκτήτριά του να πιστέψει στον Θεό

Φωτογραφία: https://prichod.ru/orthodoxy-everywhere/hot-sejchas-v-monastyr-ili-odin-den-poslushanija/

Την ιστορία που ακολουθεί, αστεία και ταυτόχρονα ενδυναμωτική για την πίστη, μου την διηγήθηκε η μοναχή Σεραφείμη, η καλή μου γνωστή και αδελφή εν Χριστώ, που εγκαταβιώνει σε ένα από τα μοναστήρια της Λευκορωσίας. Διακονεί στην έκθεση του μοναστηριού, που βρίσκεται κοντά στο Κυριακό της Μονής. Μια φορά, επιστρέφοντας στο κελί της, μετά από μια κουραστική μέρα, είδε στην αυλή του μοναστηριού ένα πολύ εντυπωσιακό γάτο.

Ήταν προφανές ότι ο γάτος δεν ήταν αδέσποτο. Σύμφωνα με την έκφραση της αδελφής Σεραφείμης, ήταν «μια εκπληκτικά καλοθρεμμένη μούρη, χνουδωτή και περιποιημένη», σκωτσέζικης ράτσας. Στο λαιμό του φορούσε ένα μοντέρνο κολάρο. Ο γάτος φαινόταν φοβισμένος. Ήταν προφανές ότι είχε χαθεί.

Η αδελφή Σεραφείμη προσπάθησε προσεκτικά να πάρει τον γάτο στην αγκαλιά της. Ο «επισκέπτης» ανταποκρίθηκε πρόθυμα και αποδέχτηκε την επαφή. Ήταν φανερό ότι είχε συνηθίσει την ανθρώπινη φροντίδα και την αγάπη και ένιωθε άνετα και ήσυχα στην αγκαλιά της αδελφής.

Στο κολάρο υπήρχε ένα ταμπελάκι με αριθμό τηλεφώνου. Όταν η αδελφή Σεραφείμη τηλεφώνησε, η ιδιοκτήτρια χάρηκε μέχρι δακρύων που βρέθηκε το κατοικίδιό της.

Έλεγε στο τηλέφωνο κλαίγοντας: «Θεέ μου, τον ψάχνουμε για δεύτερη μέρα! Είναι πλέον σαν μέλος της οικογένειας. Πού να το φανταστεί κανείς πως θα έτρεχε προς το μοναστήρι! Φυσικά, θα έρθω να τον πάρω τώρα!»

Όπως αποδείχθηκε, ο γάτος με το όνομα Μπάρι είχε φύγει από σπίτι, που βρίσκεται κυριολεκτικά δέκα λεπτά με τα πόδια από το μοναστήρι. Αξιοσημείωτο είναι ότι μέχρι τότε ο γάτος δεν είχε δείξει διάθεση για περιπέτειες. Ήταν πολύ σπιτόγατος.

Η ιδιοκτήτρια του γάτου, η Σβετλάνα, και η αδελφή Σεραφείμη μίλησαν για πάνω από μία ώρα.

Η Σβετλάνα είπε ότι τον τελευταίο καιρό η ίδια ένιωθε συχνά ότι κάτι σημαντικό έλειπε από τη ζωή της. Δεν είχε λόγο να παραπονιέται για τη ζωή της: έχει έναν υπέροχο σύζυγο, δύο παιδιά, ένα άνετο σπίτι, μια οικογενειακή επιχείρηση. Αλλά η ψυχή της ένιωθε ότι κάτι της λείπει...

Κάποια στιγμή αναρωτήθηκε:

– Μήπως ήταν ο ίδιος ο Θεός που με οδήγησε σε εσάς; Ποτέ δεν έχω νιώσει τόσο καλά... Μάλλον αυτός είναι ο λόγος που τα μοναστήρια ονομάζονται ιεροί τόποι!

Η αδελφή Σεραφείμη ξενάγησε τη Σβετλάνα στο μοναστήρι και την συνόδευσε με τον χνουδωτό φίλο της μέχρι τις πύλες του μοναστηριού.

Από εκείνη την ημέρα η Σβετλάνα άρχισε να επισκέπτεται το μοναστήρι και να συμμετέχει στις ιερές ακολουθίες. Οι υποχρεώσεις της δεν της επέτρεπαν να εκκλησιάζεται συχνά, αλλά τις Κυριακές ερχόταν στη λειτουργία, προσευχόταν και μετά από λίγο καιρό, για πρώτη φορά στη ζωή της, μετάλαβε.

Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, η Σβετλάνα σταμάτησε να εκκλησιάζεται τις Κυριακές. Η αδελφή Σεραφείμη ανησύχησε μήπως συνέβη κάτι. Από την ημέρα που γνωρίστηκαν, προσευχόταν για τη γυναίκα και επιθυμούσε ειλικρινά να γίνει άνθρωπος της Εκκλησίας.

Ξεκίνησε η Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Μακρές ιερές ακολουθίες, προσευχές μετανοίας... Η αδελφή Σεραφείμη επικεντρώθηκε στην σαρακοστιανή καθημερινότητα, αλλά συνέχιζε να θυμάται και να προσεύχεται για τη Σβετλάνα.

Την Πέμπτη της πρώτης εβδομάδας, η αδελφή Σεραφείμη, όπως συνήθως, ετοιμαζόταν για την ιερή ακολουθία. Αποφάσισε να βγει λίγο νωρίτερα, για να αναπνεύσει τον ανοιξιάτικο αέρα. Βγήκε στην αυλή και... χωρίς υπερβολή, δεν πίστευε στα μάτια της. Ο Μπάρι περπατούσε ήρεμος πάνω στο παρτέρι! Αυτή τη φορά δεν φαινόταν πια φοβισμένος, αλλά συμπεριφερόταν με ψυχραιμία, σαν να ήταν στο σπίτι του.

Η αδελφή Σεραφείμη πήρε ξανά τον γάτο αγκαλιά και πήρε τηλέφωνο την ιδιοκτήτριά του. Η Σβετλάνα δεν φάνηκε να εκπλήσσεται και είπε ότι θα έρθει αμέσως.

Όταν ήρθε να πάρει το κατοικίδιο, με απόλυτη σιγουριά είπε στη αδελφή Σεραφείμη ότι όλα αυτά δεν ήταν τυχαία.

– Καταλαβαίνετε, αδελφή, όταν ο Μπάρι χάθηκε για πρώτη φορά, με οδήγησε στην Εκκλησία. Ένιωθα ότι κάτι σημαντικό έλειπε από τη ζωή μου. Αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τι. Στην Εκκλησία όλα έγιναν ξεκάθαρα... Αλλά μετά ξανάρχισε να με απορροφά η ρουτίνα, οι δουλειές, τα ταξίδια... Ξανάρχισε η ζωή χωρίς τον Θεό... Ακριβώς σήμερα σκεφτόμουν να έρθω ή να μην έρθω στην ιερή ακολουθία. Αμφιταλαντευόμουν. Τεμπέλιαζα. Αλλά ο Μπάρι μόνος του είχε αποφασίσει τα πάντα για λογαριασμό μου!

Η Σβετλάνα πήγε τον φυγά που γουργούριζε από ικανοποίηση στο σπίτι, ενώ η ίδια επέστρεψε στο μοναστήρι. Πρόλαβε ακριβώς την αρχή του κανόνα του Αγίου Ανδρέα Κρήτης.

...Τι ωραίες ιστορίες γράφει η ίδια η ζωή, με τόση δεξιοτεχνία και τόσο χιούμορ. Και εμείς δεν έχουμε παρά να ευχαριστήσουμε Εκείνον που με την Πρόνοιά Του φροντίζει για μας...