«Γυναίκα χωρίς τις αισθήσεις της ξαφνικά άνοιξε τα μάτια της»

Κάποτε μου τηλεφώνησε ένας ενορίτης. Η φωνή του ήταν γεμάτη απόγνωση: «Παππούλη, η γυναίκα μου είναι αναίσθητη εδώ και δύο μέρες, θα μπορούσατε να έρθετε να την μεταλάβετε;»

Βεβαίως, δεν είναι δυνατόν να κοινωνούμε έναν άνθρωπο χωρίς τις αισθήσεις του, διότι το μυστήριο απαιτεί συνειδητή συμμετοχή και μετάνοια. Όμως, θυμόμουν την εμπειρία των προγόνων μου ιερέων, και ήξερα ότι στη ζωή υπάρχουν πράγματα που ξεπερνούν τις αντιλήψεις μας. Του είπα: «Ξέρετε, δεν μπορούμε να μεταλάβουμε κάποιον που δεν έχει συνείδηση. Αλλά θα έρθω όπως και να’ χει».

Πήρα τα Άχραντα Δώρα και πήγα στο σπίτι τους. Ο σύζυγος με υποδέχτηκε με δάκρυα στα μάτια: «Δεν συνέρχεται. Πιθανότατα θα πεθάνει». Προσευχηθήκαμε. Έβαλα τα Άγια Δώρα στο τραπέζι, άναψα κερί. Η Βαλεντίνα ήταν ακίνητη και είχε κλειστά τα μάτια της. Φαινόταν ότι όλα ήταν μάταια.

Και να που, αφού διάβασα όλες τις απαραίτητες προσευχές, πλησίασα κοντά της. Ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι και, σκύβοντας πάνω της, την ρώτησα δυνατά, σχεδόν επιτακτικά: «Βαλεντίνα, θα κοινωνήσετε;»

Και τότε συνέβη κάτι που δεν περίμενα με τίποτα. Αυτή άνοιξε τα μάτια της. Και δεν ήταν το γυάλινο, αδιάφορο βλέμμα ενός βαριά άρρωστου που βρίσκεται υπό την επήρεια φαρμάκων. Όχι. Ήταν ένα απόλυτα συνειδητό, καθαρό και νηφάλιο βλέμμα. Με κοίταζε κατάματα. «Ναι», απάντησε καθαρά και ευδιάκριτα.

Την ρώτησα: «Μετανοείτε για τις αμαρτίες σας;». Και η απάντησή της ήταν: «Ναι, μετανοώ για τις αμαρτίες μου».

Διάβασα την συγχωρητική ευχή και την μετάλαβα. Μετά από αυτό, έκλεισε τα μάτια της και δεν συνήλθε ξανά. Μετά από μια-δυο μέρες, αναχώρησε ήσυχα προς τον Κύριο.

Εννοείται, όλα αυτά σίγουρα δεν συνέβησαν επειδή προσευχήθηκα εγώ ή έχω κάποια ιδιαίτερα χαρίσματα. Αυτό που με εντυπωσίασε και εξακολουθεί να με εντυπωσιάζει σε αυτό το γεγονός είναι το εξής: εκείνη την τελευταία, αποφασιστική στιγμή της μετάβασης από την προσωρινή ζωή στην αιώνια, ο Κύριος χάρισε σε αυτή τη γυναίκα πλήρη διαύγεια πνεύματος. Εκείνο ακριβώς το βλέμμα που είδα ήταν για μένα ένα σημάδι ότι η ψυχή της ήταν εντελώς «εδώ», στεκόταν ενώπιον του Θεού και εντελώς συνειδητά, αυτοβούλως, έκανε αυτό το τελευταίο και πιο σημαντικό βήμα: το βήμα προς τον Χριστό, στο μυστήριο της Θείας Κοινωνίας.

Αυτό το περιστατικό ενίσχυσε την πίστη μου ότι ο Κύριος δεν εγκαταλείπει τον άνθρωπο και στο κατώφλι του θανάτου, ότι ο Κύριος μπορεί να κάνει το θέλημά Του πέρα από τους δικούς μας ανθρώπινους υπολογισμούς και τα ιατρικά πορίσματα.

Αυτό ήταν για μένα μια ζωντανή υπενθύμιση ότι η τελευταία λέξη στη ζωή του ανθρώπου δεν ανήκει πάντα στην ασθένεια ή την αδυναμία, αλλά στην αγάπη και το έλεος του Θεού. Και αυτό είναι μεγάλη παρηγοριά για όλους μας.